Shibata Katsuie, zwany także Gonroku, urodził się w wiosce Kamiyashiro, Owari, obecnie znajdującej się w Meito-Ku, mieście Nagoya. Początkowo przysięgał wierność młodszemu bratu Ody Nobunagi, Odzie Nobukatsu, i brał udział w planach Nobukatsu mających na celu przejęcie władzy nad starszym bratem. Katsuie poprowadził szarżę przeciwko Nobunadze w bitwie pod Ino w 1556 r., ale został pokonany. Podczas gdy Nobunaga kazał stracić swojego młodszego brata, Katsuie został oszczędzony. Pomimo konfliktu z przeszłości, Katsuie został jednym z dowódców Nobunagi, zyskując reputację odważnego i lojalnego.
Kariera wojskowa Katsuie była naznaczona znaczącymi zwycięstwami, takimi jak ucieczka z oblężonego zamku Chokoji podczas bitwy pod Anegawa w 1570 roku, gdzie wykazał się wyjątkowym przywództwem, niszcząc pozostałe urny z wodą, aby zapobiec odwrotowi. Następnie otrzymał zadanie osiedlenia się w prowincji Echizen (dzisiejsza prefektura Fukui) i zbudował zamek Kitanosho, szczycący się dziewięciopiętrową twierdzą, największą w Japonii w tym czasie.
Po zabójstwie Nobunagi w Honnoji w Kioto, Katsuie brał udział w bitwach z siłami Uesugi Kenshina i uczestniczył w oblężeniu Matsukura. Jego zaangażowanie uniemożliwiło mu dołączenie do pościgu za Akechi Mitsuhide, zabójcą Nobunagi.
Podczas bitwy pod Shizugatake Katsuie poparł Odę Nobutakę, trzeciego syna Nobunagi, jako spadkobiercę przeciwko preferowanemu przez Hideyoshiego następcy, Samboshiemu. Zasypany śniegiem i w obliczu nacierających armii Hideyoshiego, Katsuie wycofał się do zamku Kitanosho. W obliczu nieuchronnej porażki i okrążenia przez wojska Hideyoshiego, Katsuie rozkazał swoim córkom i żonie, Oichi (co ciekawe, siostrze Nobunagi), szukać schronienia pod ochroną Hideyoshiego. Oichi jednak odmówiła, a w tragicznym zakończeniu Katsuie i Oichi popełnili razem seppuku, a Katsuie zainicjował pożar, który pochłonął zamek Kitanosho wraz z ich ciałami.
Zobacz także
-
Hattori Hanzō
Hattori Hanzō, znany również pod imieniem Hattori Masanari, był trzecim synem Hattoriego Yasunagi, samuraja służącego klanowi Matsudaira. W dzieciństwie nazywano go Tigachi Hanzō. Jego ojciec zajmował najwyższy stopień w hierarchii shinobi, będąc jōninem, a Hanzō poszedł w jego ślady, wybierając tę samą drogę.
-
Fukushima Masanori
Fukushima Masanori, samuraj z prowincji Owari, służył Toyotomiemu Hideyoshiemu i wziął udział w bitwie pod Shizugatake, gdzie wyróżnił się tak wybitnie, że otrzymał honorowy tytuł jednego z „Siedmiu Włóczni spod Shizugatake”, czyli wojowników, którzy wykazali się największym męstwem w walce. W nagrodę za odwagę i waleczność przyznano mu ziemie przynoszące dochód w wysokości 5 000 koku ryżu.
-
Uemura Masakatsu
Masakatsu należał do rodu Uemura i był synem Uemury Masatady; od najmłodszych lat służył Tokugawie Ieyasu. Podczas powstania Ikkō-ikki w prowincji Mikawa w 1563 roku, po przejściu z buddyjskiej sekty Jōdo Shinshū do sekty Jōdoshū, brał udział w tłumieniu rebelii. Po tych wydarzeniach Masakatsu został mianowany gubernatorem wojskowym i otrzymał nadania ziemskie. Według wielu źródeł należał do tzw. „Trzech Gubernatorów Mikawy” (Mikawa sanbugyō), wraz z Amano Yasukage (1537–1613) i Koriki Kiyonagą (1530–1608).
-
Tomoe Gozen
Gozen uważana jest za jeden z nielicznych historycznie udokumentowanych przykładów prawdziwych kobiet-wojowniczek feudalnej Japonii, znanych jako onna-musha lub onna-bugeisha. Chociaż historia Japonii zna niezliczone kobiety, które w różnych okresach były zmuszone chwytać za broń, na przykład w obronie swoich zamków, Tomoe Gozen była bez wątpienia wojowniczką naprawdę utalentowaną i doświadczoną. Była żoną Kiso (Minamoto) Yoshinaki, choć Opowieść o Heike przedstawia ją raczej jako wasalkę. Yoshinaka zbuntował się przeciwko klanowi Taira i w 1184 roku, po zwycięstwie w bitwie pod Kurikawą, zdobył Kioto. Gdy Taira zostali wyparci do zachodnich prowincji, Yoshinaka zaczął stanowczo twierdzić, że to on jeden jest godny objęcia przywództwa nad klanem Minamoto i przejęcia roli jego zwierzchnika.
-
Tachibana Muneshige
Tachibana Muneshige urodził się jako najstarszy syn Takahashiego Shigetane, jednego z głównych wasali klanu Ōtomo i dowódcy zamku Iwaya. W dzieciństwie nosił imię Senkumamaru. Jego wczesne lata przypadły na okres intensywnych konfliktów zbrojnych między klanem Ōtomo a innymi potężnymi rodami wojowników z Kyūshū – przede wszystkim klanami Shimazu, Akizuki i Ryūzōji.
-
Tachibana Dosetsu
Tachibana Dōsetsu to imię, pod którym szerzej znany jest Hetsugi Akitsura; nazwa tego rodu występuje również w odczytaniach Hekki lub Bekki. Przez długi czas Akitsura służył klanowi Ōtomo, daimyō prowincji Bungo, i brał udział w wojnach przeciwko rodzinie Ōuchi, głównym przeciwnikom Ōtomo w północno-zachodniej części Kyūshū. W latach 60. XVI wieku Akitsura zdobył zamek rodu Tachibana, który zbuntował się przeciwko Ōtomo, po czym przyjął nazwisko Tachibana. Mniej więcej w tym samym okresie złożył śluby buddyjskie i przyjął imię Dōsetsu, oznaczające „Ośnieżoną Drogę”.
-
Taira no Masakado
Taira no Masakado uosabiał typowego samuraja swojej epoki — pewnego siebie, surowego i nieugiętego. W młodości służył w straży pałacowej i wielokrotnie dowodził swej odwagi podczas tłumienia zamieszek. Dzięki tym osiągnięciom Masakado zaczął ubiegać się o stanowisko zwierzchnika stołecznej policji wojskowej (kebiishi-chō), lecz spotkał się z odmową: w tym czasie niemal wszystkie urzędy dworskie, które stały się uprzywilejowanymi synekurami, pozostawały pod kontrolą potężnego rodu Fujiwara.
-
Sakakibara Yasumasa
Yasumasa był drugim synem Sakakibary Nagamasy i urodził się w Ueno w prowincji Mikawa. Od młodych lat służył Tokugawie Ieyasu i z czasem stał się jednym z jego najbardziej zaufanych generałów. Jego żoną została córka Osugi Yasutaki. Ieyasu po raz pierwszy zwrócił uwagę na młodego Yasumasę podczas tłumienia powstania Ikkō-ikki w Mikawie w 1564 roku. Dzięki swoim umiejętnościom Yasumasa otrzymał przywilej używania znaku „yasu” — drugiego znaku z imienia Ieyasu — w swoim własnym imieniu. Choć był drugim dzieckiem w rodzinie, to właśnie on został spadkobiercą ojca, choć dokładne powody tego wyboru pozostają nieznane.
