Hattori Hanzō, znany również pod imieniem Hattori Masanari, był trzecim synem Hattoriego Yasunagi, samuraja służącego klanowi Matsudaira. W dzieciństwie nazywano go Tigachi Hanzō. Jego ojciec zajmował najwyższy stopień w hierarchii shinobi, będąc jōninem, a Hanzō poszedł w jego ślady, wybierając tę samą drogę.
Chociaż Hattori urodził się w prowincji Mikawa, która była domeną klanu Matsudaira i później stała się terytorium klanu Tokugawa, utrzymywał on bliskie i rozległe kontakty z prowincją Iga, uważaną za ojczyznę klanu Hattori.
W 1558 roku, gdy Hanzō nie miał jeszcze szesnastu lat, dał się poznać jako odważny i utalentowany wojownik podczas nocnego ataku na zamek Udo, położony w dystrykcie Nishi w prowincji Mikawa. Tej nocy Hanzō poprowadził oddział liczący około pięćdziesięciu–sześćdziesięciu shinobi-dywersantów, którzy potajemnie przedostali się do wrogiej twierdzy, zabili strażników i podpalili zamek w kilku miejscach, zmuszając przeciwnika do kapitulacji. Za ten wybitny czyn Tokugawa Ieyasu nagrodził Hanzō drogocenną włócznią, którą potomkowie rodu Hattori przechowują do dziś jako świętą relikwię.
W 1562 roku Hanzō wyróżnił się, ratując córki Ieyasu z zamku Kaminogo, gdzie były przetrzymywane jako zakładniczki. W styczniu 1569 roku, wykonując rozkaz Tokugawy, zdobył zamek Kakegawa w prowincji Tōtōmi. Podczas walk nad rzeką Anegawa w 1570 roku oraz pod Mikatagahara w 1572 roku Hanzō, dzięki swoim niezwykłym zdolnościom, dokonał wielu bohaterskich czynów i wykazał się zdumiewającą odwagą, za co otrzymał przydomek „Hanzō Diabeł”, czyli Oni no Hanzō. Uważano go za uznanego mistrza strategii wojskowej oraz walki włócznią.
W 1579 roku Hanzō został wyznaczony jako jeden z pomocników najstarszego syna Ieyasu, Tokugawy Nobuyasu, przy dokonaniu rytualnego samobójstwa, jednak z szacunku dla Nobuyasu nie był w stanie wykonać tego zadania.
W 1582 roku, po śmierci Ody Nobunagi, Hanzō towarzyszył Tokugawie Ieyasu podczas jego niezwykle niebezpiecznej ucieczki z Sakai do Mikawy przez prowincje pełne stronników zdrajcy Akechiego Mitsuhide, polujących na Ieyasu. Z inicjatywy Hanzō trasa ucieczki wiodła przez prowincję Iga, gdzie posiadał on wielu lojalnych i godnych zaufania ludzi. W rezultacie Ieyasu bezpiecznie dotarł do Mikawy, w przeciwieństwie na przykład do Anayamy Baiketsu, który początkowo służył Takedzie Shingenowi, następnie przeszedł na stronę Ieyasu, wybrał inną drogę i ostatecznie został zabity przez ludzi Mitsuhide.
Dzięki swojej wiedzy o działaniach i zamiarach różnych daimyō, a także dzięki wybitnym zdolnościom dowódczym, Hattori Hanzō zyskał wielki szacunek Tokugawy Ieyasu i został mianowany szefem tajnej służby, ommitsu-gashira. Kierując tą służbą, Hanzō ustanowił w zamku Ieyasu stanowiska tzw. „ogrodników” (oniwa-ban), obsadzając je najbardziej doświadczonymi shinobi. „Ogrodnicy” pełnili funkcje ochroniarzy i zwiadowców, zdolnych zarówno do eliminowania szpiegów, jak i do prowadzenia tajnych operacji na terytorium wroga.
W 1590 roku Hanzō wziął udział w oblężeniu zamku Odawara, twierdzy klanu Hōjō, za co otrzymał posiadłość w prowincji Tōtōmi z rocznym dochodem w wysokości ośmiu tysięcy koku ryżu.
Po przeniesieniu siedziby Tokugawy w czerwcu tego samego roku do Edo, przyszłej stolicy Japonii — Tokio, Ieyasu, w dowód wdzięczności za lojalność Hanzō, nadał mu rangę hatamoto, czyli bezpośredniego wasala daimyō, zwiększył jego dochód o kolejne osiem tysięcy koku ryżu oraz podarował mu rezydencję położoną przed jedną z bram zamku Edo. Bramy te otrzymały później nazwę Hanzō-mon, czyli „Brama Hanzō”. W tym okresie pod dowództwem Hanzō znajdowało się stu pięćdziesięciu funkcjonariuszy policji yoriki oraz trzystu strażników dōshin. Mniej więcej w tym samym czasie przyjął on honorowy tytuł Iwami no Kami.
Hattori Hanzō zmarł w 1596 roku w wieku pięćdziesięciu pięciu lat. Jego spadkobiercą został syn, Iwami no Kami Masanari. Imię Masanari zapisywano innymi znakami niż imię jego ojca. Młodszy Masanari pełnił funkcję dowódcy ochrony zamku Edo i poległ w 1615 roku w walce z obrońcami zamku Osaka.
Zobacz także
-
Hattori Hanzō
Hattori Hanzō, znany również pod imieniem Hattori Masanari, był trzecim synem Hattoriego Yasunagi, samuraja służącego klanowi Matsudaira. W dzieciństwie nazywano go Tigachi Hanzō. Jego ojciec zajmował najwyższy stopień w hierarchii shinobi, będąc jōninem, a Hanzō poszedł w jego ślady, wybierając tę samą drogę.
-
Hatano Hideharu
Hatano Hideharu był najstarszym synem Hatano Harumichiego, głowy rodu Hatano. W dzieciństwie został jednak adoptowany przez swojego wuja, Hatano Motohide, i dlatego formalnie uchodził za jego dziedzica. Od czasów dziadka Hideharu, Hatano Tanemichiego, ród Hatano pozostawał w zależności wasalnej od potężnego domu Miyoshi, który wywierał znaczny wpływ na siogunów z rodu Ashikaga i faktycznie kształtował sytuację polityczną w regionie. Na początku swojej kariery Hideharu służył Miyoshi Nagayoshiemu i, sądząc po zachowanych źródłach, zajmował dość wysoką pozycję w hierarchii swojego seniora, ponieważ znalazł się w wąskim gronie osób zaproszonych na ceremonię intronizacji cesarza Ōgimachi w 1557 roku.
-
Fukushima Masanori
Fukushima Masanori, samuraj z prowincji Owari, służył Toyotomiemu Hideyoshiemu i wziął udział w bitwie pod Shizugatake, gdzie wyróżnił się tak wybitnie, że otrzymał honorowy tytuł jednego z „Siedmiu Włóczni spod Shizugatake”, czyli wojowników, którzy wykazali się największym męstwem w walce. W nagrodę za odwagę i waleczność przyznano mu ziemie przynoszące dochód w wysokości 5 000 koku ryżu.
-
Uemura Masakatsu
Masakatsu należał do rodu Uemura i był synem Uemury Masatady; od najmłodszych lat służył Tokugawie Ieyasu. Podczas powstania Ikkō-ikki w prowincji Mikawa w 1563 roku, po przejściu z buddyjskiej sekty Jōdo Shinshū do sekty Jōdoshū, brał udział w tłumieniu rebelii. Po tych wydarzeniach Masakatsu został mianowany gubernatorem wojskowym i otrzymał nadania ziemskie. Według wielu źródeł należał do tzw. „Trzech Gubernatorów Mikawy” (Mikawa sanbugyō), wraz z Amano Yasukage (1537–1613) i Koriki Kiyonagą (1530–1608).
-
Tomoe Gozen
Gozen uważana jest za jeden z nielicznych historycznie udokumentowanych przykładów prawdziwych kobiet-wojowniczek feudalnej Japonii, znanych jako onna-musha lub onna-bugeisha. Chociaż historia Japonii zna niezliczone kobiety, które w różnych okresach były zmuszone chwytać za broń, na przykład w obronie swoich zamków, Tomoe Gozen była bez wątpienia wojowniczką naprawdę utalentowaną i doświadczoną. Była żoną Kiso (Minamoto) Yoshinaki, choć Opowieść o Heike przedstawia ją raczej jako wasalkę. Yoshinaka zbuntował się przeciwko klanowi Taira i w 1184 roku, po zwycięstwie w bitwie pod Kurikawą, zdobył Kioto. Gdy Taira zostali wyparci do zachodnich prowincji, Yoshinaka zaczął stanowczo twierdzić, że to on jeden jest godny objęcia przywództwa nad klanem Minamoto i przejęcia roli jego zwierzchnika.
-
Tachibana Muneshige
Tachibana Muneshige urodził się jako najstarszy syn Takahashiego Shigetane, jednego z głównych wasali klanu Ōtomo i dowódcy zamku Iwaya. W dzieciństwie nosił imię Senkumamaru. Jego wczesne lata przypadły na okres intensywnych konfliktów zbrojnych między klanem Ōtomo a innymi potężnymi rodami wojowników z Kyūshū – przede wszystkim klanami Shimazu, Akizuki i Ryūzōji.
-
Tachibana Dosetsu
Tachibana Dōsetsu to imię, pod którym szerzej znany jest Hetsugi Akitsura; nazwa tego rodu występuje również w odczytaniach Hekki lub Bekki. Przez długi czas Akitsura służył klanowi Ōtomo, daimyō prowincji Bungo, i brał udział w wojnach przeciwko rodzinie Ōuchi, głównym przeciwnikom Ōtomo w północno-zachodniej części Kyūshū. W latach 60. XVI wieku Akitsura zdobył zamek rodu Tachibana, który zbuntował się przeciwko Ōtomo, po czym przyjął nazwisko Tachibana. Mniej więcej w tym samym okresie złożył śluby buddyjskie i przyjął imię Dōsetsu, oznaczające „Ośnieżoną Drogę”.
-
Taira no Masakado
Taira no Masakado uosabiał typowego samuraja swojej epoki — pewnego siebie, surowego i nieugiętego. W młodości służył w straży pałacowej i wielokrotnie dowodził swej odwagi podczas tłumienia zamieszek. Dzięki tym osiągnięciom Masakado zaczął ubiegać się o stanowisko zwierzchnika stołecznej policji wojskowej (kebiishi-chō), lecz spotkał się z odmową: w tym czasie niemal wszystkie urzędy dworskie, które stały się uprzywilejowanymi synekurami, pozostawały pod kontrolą potężnego rodu Fujiwara.
