Bitwa pod Anegawa miała miejsce w okresie Sengoku w Japonii, 30 lipca 1570 roku, w pobliżu jeziora Biwa w prowincji Ōmi. Uczestniczyły w niej sprzymierzone siły Ody Nobunagi i Tokugawy Ieyasu przeciwko połączonym armiom klanów Azai i Asakura. Ta historyczna bitwa oznaczała pierwszy przypadek współpracy między Nobunagą i Ieyasu, kończąc niezrównoważony sojusz między klanem Oda i Azai oraz pokazując innowacyjne użycie broni palnej przez Nobunagę.
Konflikt wybuchł, gdy klany Azai i Asakura odpowiedziały na oblężenia ich twierdz Oda Nobunaga w Odani i Yokoyama. Starcie to jest również określane jako bitwa pod Nomurą przez klany Oda i Azai oraz bitwa pod Mitamurą przez klan Asakura.
Gdy sojusz Oda-Tokugawa maszerował w kierunku zamku Odani, Azai Nagamasa, głowa klanu Azai, szukał pomocy u Echizena, co doprowadziło do wysłania przez Asakurę Yoshikage armii, aby go wesprzeć. Połączone siły Azai-Asakura zmierzyły się następnie z Nobunagą w pobliżu Anegawy, ponieważ stacjonował on na południowym brzegu.
Bitwa rozpoczęła się następnego ranka, Oda i Azai starli się po prawej stronie, a Tokugawa i Asakura walczyli po lewej. Spotkanie przerodziło się w zaciekłą walkę wręcz na środku płytkiej rzeki Ane. Podczas bitwy Nobunaga po raz pierwszy powierzył Hashibie Hideyoshiemu dowodzenie oddziałami w otwartej walce, podczas gdy druga dywizja Tokugawy Ieyasu pod dowództwem Hondy Tadakatsu i Sakakibary Yasumasy otoczyła Asakurę Kagetake.
Podczas konfliktu doszło do kilku znaczących pojedynków, w tym między Magarą Jurozaemonem i jego synem Magarą Jurosaburo (Naomoto), którzy dzielnie osłaniali odwrót armii Asakury, ale ostatecznie zostali zabici. W innym pojedynku samuraj Azai o imieniu Endo Kizaemon próbował zaatakować Nobunagę, ale został powstrzymany przez Takenakę Kyusaku, brata Takenaki Hanbei.
Siły Tokugawy z powodzeniem pokonały zarówno siły Asakura, jak i Azai. Po uporaniu się z Asakurą, zwrócili swoją uwagę z powrotem na prawą flankę Azai. Wojska Triumwiratu Mino, dowodzone przez Inabę Ittetsu, również dołączyły do bitwy i pomogły zapewnić zwycięstwo sojuszowi Oda-Tokugawa.
Historyczne opisy bitwy są dość skąpe, a niektóre historie z okresu Edo są fikcyjne. Szacuje się jednak, że zginęło około 9000 ludzi, a sam klan Asakura stracił 1100 samurajów. Obóz Oda zebrał podobno 3170 głów wroga.
Po bitwie pod Anegawą siły Asai i Asakura, dowodzone przez Asakurę Kagetake, rozpoczęły kontratak w bitwie pod Shimosakamoto i zdołały pokonać armię Oda, powodując znaczne straty.
Bitwa pod Anegawą trafiła do kultury popularnej, zajmując ważne miejsce w różnych grach wideo, takich jak seria Samurai Warriors, Warriors Orochi, Kessen III i Nioh, gdzie odgrywa kluczową rolę w głównej historii obracającej się wokół podbojów Ody Nobunagi i jego klanu.
Zobacz także
-
Oblężenie zamku Tihaya
Zamek Tihaya został zbudowany przez Kusunoki Masashige na szczycie góry Kongo, oddzielonej od sąsiednich wzgórz głębokim wąwozem. Sam teren stanowił naturalną ochronę, dzięki czemu miejsce to było niezwykle dogodne do obrony.
-
Oblężenie twierdzy Akasaka
Kusunoki Masashige, bohater powstania Genko (1331–1333), był utalentowanym dowódcą i pomysłowym strategiem. Dwa oblężenia zamków, w których pełnił rolę obrońcy, zapisały się złotymi zgłoskami w historii japońskiej sztuki wojennej.
-
Bitwa pod Itinotani
Po śmierci Minamoto no Yoshinaki wojna Genpei wkroczyła w ostatnią fazę, która jest ściśle związana z postacią Minamoto no Yoshitsune. 13 marca 1184 roku wraz ze swoim bratem Noriyori wyruszył, aby dokończyć to, czego nie udało się osiągnąć ich kuzynowi: ostatecznie pokonać klan Taira.
-
Bitwa pod Uji 1180
Minamoto no Yorimasa nie potrzebował szczególnego pretekstu, aby jego narastająca wrogość wobec rodu Taira przerodziła się w otwarty bunt. Na dworze znajdował się również niezadowolony książę Mochihito, drugi syn byłego cesarza Go-Shirakawy. Już dwukrotnie pominięto go przy wyborze następcy tronu. Drugi raz stało się to w roku 1180, kiedy na tron wprowadzono młodego Antoku. W ten sposób Taira no Kiyomori, przywódca rodu Taira, został dziadkiem cesarza.
-
Bitwa pod Shigisan
Konflikt między klanami Soga i Mononobe, które były spokrewnione z dynastią cesarską, miał podłoże religijne. Soga popierali buddyzm, który przybył z Korei, podczas gdy Mononobe pozostali wierni shintoizmowi i zaciekle sprzeciwiali się rozprzestrzenianiu się „obcej nauki”. Napięcie osiągnęło punkt kulminacyjny po śmierci cesarza Yomei w 587 roku.
-
Inwazja Mongołów na Japonię
Pod koniec XIII wieku Japonia stanęła w obliczu zagrożenia znacznie poważniejszego niż jakiekolwiek wewnętrzne konflikty. W 1271 roku w Chinach ustanowiła się dynastia Yuan, założona przez Kubiłaja, wnuka Czyngis-chana. Jego armia była naprawdę ogromna: dziesiątki tysięcy żołnierzy — Chińczyków, Koreańczyków, Jurczżejów, a zwłaszcza Mongołów, którzy podbili tereny od Korei po Polskę i od północnej tajgi po Egipt. Tylko jeden kraj pozostał niepodbity — Japonia.
-
Wojna Gempai
Już w VIII wieku naszej ery japońscy cesarze stopniowo utracili rzeczywistą władzę i stali się postaciami symbolicznymi, pozostając pod całkowitą kontrolą potężnego rodu Fujiwara. Klan ten, wydając swoje córki za mąż za cesarzy, faktycznie zmonopolizował zarządzanie krajem: wszystkie kluczowe stanowiska wojskowe i administracyjne zajmowali przedstawiciele Fujiwara.
-
Bunt Fudziwara no Hirotsugu
Fudziwara no Hirotsugu był synem Fudziwara no Umakai — jednego z najważniejszych dworzan okresu Nara. Do 740 roku klan Fudziwara od kilkudziesięciu lat sprawował władzę nad państwem. Jednak w latach 735–737 Japonia została dotknięta ciężką próbą: kraj ogarnęła niszczycielska epidemia ospy czarnej. Zbiegła się ona z serią nieurodzajnych lat, a choroby i głód pochłonęły życie około 40% ludności wysp japońskich. Szczególnie tragiczne skutki miały one dla arystokracji. Śmiertelność wśród dworzan przewyższyła śmiertelność wśród zwykłych ludzi. Wszyscy czterej bracia Fujiwara, którzy zajmowali najważniejsze stanowiska na dworze — Umakai, Maro, Mutimaro i Fusasaki — zmarli.
