Masakage był jednym z najbardziej lojalnych i utalentowanych dowódców Takedy Shingena. Należał do słynnej listy „Dwudziestu Czterech Generałów Takedy Shingena”, a także do wąskiego grona czterech szczególnie zaufanych wodzów znanych jako Shitennō.
Masakage był młodszym bratem Obu Toramasy, choć według innej wersji źródeł mógł być jego bratankiem. Toramasa również służył jako generał klanu Takeda i dowodził tak zwaną jednostką „Czerwonego Ognia”, co stanowiło bezpośrednie nawiązanie do mottа Shingena Fūrinkazan, w którym wymieniane są ogień, las, wiatr i góra. Uważa się, że to właśnie Toramasa jako pierwszy zaczął wykorzystywać oddziały wojskowe w pełni wyposażone w czerwone zbroje, znane jako Akazonae (dosłownie „ubrani na czerwono”).
W 1565 roku Toramasa został skazany na seppuku za poparcie buntu Takedy Yoshinobu. Po tym wydarzeniu Masakage objął dowództwo nad jednostką „Czerwonego Ognia” i kontynuował tradycję Akazonae. Oddziały w czerwonych zbrojach uważano za elitarne: zawsze znajdowały się na czele ataku i budziły strach wśród przeciwników.
Idea ta została później przejęta przez Ii Naomasę, dowódcę w służbie Tokugawy Ieyasu, który również ubrał wszystkich swoich żołnierzy w czerwone zbroje. Z tego powodu jego wojownicy otrzymali przydomek „Czerwone Demony” (Akaoni). Oddziały Akazonae istniały także w klanie Sanada.
Masakage brał udział w wielu bitwach i otrzymał nadanie ziemskie w prowincji Shinano. Walczył przeciwko klanowi Hōjō w bitwie pod Mimasetōge w 1569 roku, a podczas kampanii przeciwko Tokugawie Ieyasu — zakończonej bitwą pod Mikatagaharą — zdołał zdobyć zamek Yoshida należący do Ieyasu. W bitwie pod Nagashino w 1575 roku Masakage początkowo próbował przekonać Takedę Katsuyoriego do odwrotu. Katsuyori jednak zdecydował się na atak. W tej bitwie Masakage dowodził lewym skrzydłem armii Takeda i zginął podczas natarcia na pozycje Tokugawy. Według kroniki Kōyō Gunkan to on zdobył największą liczbę głów przeciwnika.
Zgodnie z legendą, przed swoją śmiercią Takeda Shingen wezwał Masakage do siebie i powierzył mu zadanie ustawienia jego chorągwi bojowych na moście Seta, który uważano za tradycyjne wschodnie wejście do stolicy, Kioto.
Zobacz także
-
Yamagata Masakage
Masakage był jednym z najbardziej lojalnych i utalentowanych dowódców Takedy Shingena. Należał do słynnej listy „Dwudziestu Czterech Generałów Takedy Shingena”, a także do wąskiego grona czterech szczególnie zaufanych wodzów znanych jako Shitennō.
-
Yagyu Munenori
Yagyū Munenori rozpoczął służbę u Tokugawy Ieyasu w czasie, gdy u jego boku znajdował się jeszcze jego ojciec, Yagyū Muneyoshi. W 1600 roku Munenori wziął udział w decydującej bitwie pod Sekigaharą. Już w 1601 roku został mianowany instruktorem kenjutsu Tokugawy Hidetady, syna Ieyasu, który później został drugim siogunem z rodu Tokugawa.
-
Yagyu Muneyoshi
Samuraj pochodzący z prowincji Yamato, wywodził się z rodziny, która poniosła klęskę w walce z klanem Tsutsui. Muneyoshi po raz pierwszy wziął udział w bitwie w wieku szesnastu lat. Zmuszony przez okoliczności, wstąpił na służbę domu Tsutsui, a następnie służył Miyoshi Tōkei. Później znalazł się pod dowództwem Matsunagi Hisahide i z czasem został wasalem najpierw Ody, a następnie Toyotomiego.
-
Endo Naozune
Naozune służył u Azai Nagamasy i był jednym z czołowych wasali tego rodu, znanym ze swojej odwagi i determinacji. Towarzyszył Nagamasie podczas jego pierwszego spotkania z Odą Nobunagą i już wtedy prosił o pozwolenie na zabicie Nobunagi, obawiając się go jako niezwykle niebezpiecznego człowieka; Nagamasa jednak nie wyraził na to zgody.
-
Hosokawa Sumimoto
Sumimoto pochodził z klanu Hosokawa: był biologicznym synem Hosokawy Yoshiharu, a jednocześnie adoptowanym synem Hosokawy Masamoto, spadkobiercy Hosokawy Katsumoto, jednego z głównych inspiratorów wojny Ōnin. Masamoto był homoseksualistą, nigdy się nie ożenił i nie miał własnych dzieci. Początkowo adoptował Sumiyukiego, przedstawiciela arystokratycznego rodu Kujō, jednak wybór ten spotkał się z niezadowoleniem i ostrą krytyką ze strony starszych wasali domu Hosokawa. W rezultacie Masamoto zmienił swoją decyzję i ogłosił Sumimoto swoim następcą, reprezentanta bocznej linii klanu Hosokawa, od dawna osiadłej w prowincji Awa na wyspie Shikoku. Niemal natychmiast chłopiec został wciągnięty w złożoną i zażartą sieć intryg politycznych.
-
Honda Masanobu
Masanobu początkowo należał do otoczenia Tokugawy Ieyasu, lecz później przeszedł na służbę Sakai Shōgena, daimyō i kapłana z Ueno. Zmiana ta automatycznie uczyniła go wrogiem Ieyasu, który pozostawał w konflikcie z ruchem Ikkō-ikki w prowincji Mikawa. Po rozgromieniu Ikkō-ikki w 1564 roku Masanobu został zmuszony do ucieczki, jednak z czasem powrócił i ponownie wstąpił na służbę Ieyasu. Nie zdobył sławy jako dowódca wojskowy z powodu rany odniesionej w młodości, mimo to przez następnych pięćdziesiąt lat niezmiennie pozostawał po stronie Ieyasu.
Honda Masazumi
Masazumi był najstarszym synem Hondy Masanobu. Od młodych lat służył Tokugawie Ieyasu u boku swojego ojca, biorąc udział w sprawach rodu Tokugawa i stopniowo zdobywając doświadczenie zarówno w sferze wojskowej, jak i administracyjnej. W decydującej bitwie pod Sekigaharą w 1600 roku Masazumi należał do rdzenia wojsk Tokugawy, co świadczyło o wysokim poziomie zaufania, jakim darzył go Ieyasu. Po zakończeniu kampanii powierzono mu szczególnie delikatne zadanie – służbę w straży pokonanego Ishidy Mitsunariego, jednego z głównych przeciwników Tokugawy, co wymagało wyjątkowej niezawodności i ostrożności.
Hojo Shigetoki
Hōjō Shigetoki, trzeci syn Hōjō Yoshitokiego, był jeszcze bardzo młody — miał zaledwie pięć lat — gdy jego dziad Tokimasa został pierwszym przedstawicielem klanu Hōjō, który objął urząd regenta przy siogunie.
