Trzecie oblężenie Odawary w 1590 r. było kluczowym momentem w wysiłkach Toyotomi Hideyoshiego zmierzających do zneutralizowania klanu Hojo jako wyzwania dla jego władzy. W miesiącach poprzedzających oblężenie Hojo dokonali znaczących, pospiesznych ulepszeń obrony zamku, gdy zamiary Hideyoshiego stały się jasne. Jednak pomimo przytłaczającej siły Hideyoshiego, podczas oblężenia nie doszło do wielu walk.
Do 1588 r. Toyotomi Hideyoshi w dużej mierze zjednoczył Japonię po kilku kampaniach wojskowych po śmierci Ody Nobunagi w 1582 roku. Zażądał, aby Hojo Ujimasa i jego syn Ujinao odwiedzili go w Kioto w jego rezydencji, Jurakudai, ale Ujimasa odmówił, sugerując późniejszą wizytę w 1590 roku. Hideyoshi odrzucił to opóźnienie, pogarszając stosunki między nimi. W maju 1590 r. Hideyoshi rozpoczął kampanię Odawara przeciwko Hojo.
Ujimasa liczył na wsparcie ze strony Date Masamune lub nawet ucieczkę Tokugawy Ieyasu, jeśli konflikt będzie się przeciągał. Ogromna armia Hideyoshiego okrążyła zamek Odawara, co często określa się mianem „najbardziej niekonwencjonalnego oblężenia w historii samurajów”. Siły oblegające były zabawiane przez artystów - konkubiny, muzyków, akrobatów i nie tylko - podczas gdy obrońcy, choć mieli przewagę liczebną, utrzymywali swoje pozycje na wałach, uzbrojeni w arkebuzy. W rezultacie Hideyoshi powstrzymał się od pełnego ataku, polegając zamiast tego na tradycyjnej taktyce głodu. Doszło jedynie do kilku małych potyczek, takich jak ta, gdy górnicy z prowincji Kai wydrążyli tunel pod murami, umożliwiając siłom dowodzonym przez Ii Naomasę wdarcie się do zamku.
Po trzech miesiącach nagła budowa zamku Ishigakiyama Ichiya w pobliżu Odawary zmiażdżyła morale Hojo, co doprowadziło do ich kapitulacji. Oprócz zdobycia zamku Odawara, siły Hideyoshiego, dowodzone przez Maeda Toshiie i Uesugi Kagekatsu, zdobyły kilka twierdz Hojo, w tym zamki Matsuida, Minowa, Maebashi, Matsuyama, Hachigata i Hachioji. Jego flota, pod dowództwem Chosokabe Motochika, pokonała również suigun Izu w twierdzy Shimoda w prowincji Ise.
Podczas kampanii klan Chiba, sprzymierzeńcy Hojo w Shimodzie, zobaczyli, jak ich zamek Sakura został zniszczony przez Hondę Tadakatsu i Sakai Ietsugu z sił Tokugawy. Chiba Shigetane, daimyo klanu, poddał się pod warunkiem, że jego rodzina nie zostanie zlikwidowana. Chociaż Chiba stracili wszystkie swoje posiadłości, wielu ich starszych członków zostało później przyjętych do służby przez służącego Tokugawy, Ii Naomasę, w geście wdzięczności za wcześniejszą pomoc.
W zamku Oshi, dowodzonym przez Ishidę Mitsunariego, obrońcy poddali się na wieść o klęsce Hojo pod Odawarą. Hojo Ujimasa nie był w stanie obronić Odawary przed siłami Hideyoshiego i zamek upadł. Ujimasa i jego brat Ujiteru zostali zmuszeni do popełnienia seppuku.
Po kampanii Hideyoshi nagrodził Tokugawę Ieyasu ziemiami Hojo, nie wiedząc, że dzięki temu Ieyasu zostanie szogunem. Oblężenie przyniosło również tragiczny koniec mistrzowi herbaty Yamanoue Soji, który służył panom Hojo i został skazany na śmierć przez tortury po upadku Odawary.
Zobacz także
-
Oblężenie zamku Tihaya
Zamek Tihaya został zbudowany przez Kusunoki Masashige na szczycie góry Kongo, oddzielonej od sąsiednich wzgórz głębokim wąwozem. Sam teren stanowił naturalną ochronę, dzięki czemu miejsce to było niezwykle dogodne do obrony.
-
Oblężenie twierdzy Akasaka
Kusunoki Masashige, bohater powstania Genko (1331–1333), był utalentowanym dowódcą i pomysłowym strategiem. Dwa oblężenia zamków, w których pełnił rolę obrońcy, zapisały się złotymi zgłoskami w historii japońskiej sztuki wojennej.
-
Bitwa pod Itinotani
Po śmierci Minamoto no Yoshinaki wojna Genpei wkroczyła w ostatnią fazę, która jest ściśle związana z postacią Minamoto no Yoshitsune. 13 marca 1184 roku wraz ze swoim bratem Noriyori wyruszył, aby dokończyć to, czego nie udało się osiągnąć ich kuzynowi: ostatecznie pokonać klan Taira.
-
Bitwa pod Uji 1180
Minamoto no Yorimasa nie potrzebował szczególnego pretekstu, aby jego narastająca wrogość wobec rodu Taira przerodziła się w otwarty bunt. Na dworze znajdował się również niezadowolony książę Mochihito, drugi syn byłego cesarza Go-Shirakawy. Już dwukrotnie pominięto go przy wyborze następcy tronu. Drugi raz stało się to w roku 1180, kiedy na tron wprowadzono młodego Antoku. W ten sposób Taira no Kiyomori, przywódca rodu Taira, został dziadkiem cesarza.
-
Bitwa pod Shigisan
Konflikt między klanami Soga i Mononobe, które były spokrewnione z dynastią cesarską, miał podłoże religijne. Soga popierali buddyzm, który przybył z Korei, podczas gdy Mononobe pozostali wierni shintoizmowi i zaciekle sprzeciwiali się rozprzestrzenianiu się „obcej nauki”. Napięcie osiągnęło punkt kulminacyjny po śmierci cesarza Yomei w 587 roku.
-
Inwazja Mongołów na Japonię
Pod koniec XIII wieku Japonia stanęła w obliczu zagrożenia znacznie poważniejszego niż jakiekolwiek wewnętrzne konflikty. W 1271 roku w Chinach ustanowiła się dynastia Yuan, założona przez Kubiłaja, wnuka Czyngis-chana. Jego armia była naprawdę ogromna: dziesiątki tysięcy żołnierzy — Chińczyków, Koreańczyków, Jurczżejów, a zwłaszcza Mongołów, którzy podbili tereny od Korei po Polskę i od północnej tajgi po Egipt. Tylko jeden kraj pozostał niepodbity — Japonia.
-
Wojna Gempai
Już w VIII wieku naszej ery japońscy cesarze stopniowo utracili rzeczywistą władzę i stali się postaciami symbolicznymi, pozostając pod całkowitą kontrolą potężnego rodu Fujiwara. Klan ten, wydając swoje córki za mąż za cesarzy, faktycznie zmonopolizował zarządzanie krajem: wszystkie kluczowe stanowiska wojskowe i administracyjne zajmowali przedstawiciele Fujiwara.
-
Bunt Fudziwara no Hirotsugu
Fudziwara no Hirotsugu był synem Fudziwara no Umakai — jednego z najważniejszych dworzan okresu Nara. Do 740 roku klan Fudziwara od kilkudziesięciu lat sprawował władzę nad państwem. Jednak w latach 735–737 Japonia została dotknięta ciężką próbą: kraj ogarnęła niszczycielska epidemia ospy czarnej. Zbiegła się ona z serią nieurodzajnych lat, a choroby i głód pochłonęły życie około 40% ludności wysp japońskich. Szczególnie tragiczne skutki miały one dla arystokracji. Śmiertelność wśród dworzan przewyższyła śmiertelność wśród zwykłych ludzi. Wszyscy czterej bracia Fujiwara, którzy zajmowali najważniejsze stanowiska na dworze — Umakai, Maro, Mutimaro i Fusasaki — zmarli.
