Zamek Odawara, położony w mieście Odawara w prefekturze Kanagawa w Japonii, to zrekonstruowany obiekt historyczny, którego korzenie sięgają okresu Kamakura (1185-1333). Obecny donżon (główna twierdza) został odbudowany przy użyciu żelbetonu w 1960 roku na kamiennym fundamencie oryginalnej konstrukcji, która została rozebrana w latach 1870-1872 podczas restauracji Meiji.
Zamek Odawara ma długą historię, służąc jako strategiczna twierdza w okresie Sengoku. Początkowo ufortyfikowany przez klan Doi w okresie Kamakura, później stał się siedzibą władzy klanu Odawara Hojo w 1495 roku, po tym jak Ise Moritoki przejął go od klanu Omori. Pod rządami Hojo zamek przeszedł znaczną rozbudowę, przekształcając się w potężną fortecę, która wytrzymała oblężenia Uesugi Kenshina w 1561 roku i Takedy Shingena w 1569 roku. W 1587 r. Hojo jeszcze bardziej wzmocnił zamek w oczekiwaniu na konflikt z Toyotomi Hideyoshi. Jednak podczas bitwy pod Odawarą w 1590 r. Hideyoshi skutecznie zmusił Hojo do poddania się poprzez połączenie trzymiesięcznego oblężenia i taktyki psychologicznej, bez przeprowadzania bezpośredniego ataku. Po tym zwycięstwie Hideyoshi przyznał zamek i okoliczne ziemie Tokugawie Ieyasu.
Tokugawa Ieyasu przekazał kontrolę nad zamkiem Odawara swojemu służącemu Okubo Tadayo, który zrekonstruował zamek na mniejszą skalę. Z biegiem lat zamek przeszedł w ręce kilku klanów, w tym Abe i Inaba, zanim klan Okubo powrócił w 1686 roku. Zamek doznał rozległych uszkodzeń podczas poważnych trzęsień ziemi w 1703, 1782 i 1853 roku, ale był wielokrotnie odbudowywany, w tym w 1706 roku.
Podczas wojny Boshin pod koniec XIX wieku władca zamku, Okubo Tadanori, pozwolił siłom cesarskim przejść przez region bez oporu. Po wojnie rząd Meiji nakazał zniszczenie feudalnych fortyfikacji, a zamek Odawara został rozebrany w latach 1870-1872. W kolejnych latach miejsce to było wykorzystywane do różnych celów, w tym jako świątynia Shinto, willa cesarska Odawara, a później park publiczny.
W 1938 roku ruiny zamku zostały uznane za narodowe miejsce historyczne, a dalsze wysiłki konserwatorskie doprowadziły do rekonstrukcji dwóch yagura (wież strażniczych) w 1934 roku. Na przestrzeni dziesięcioleci odrestaurowano kolejne struktury, takie jak brama Tokiwagi (1971), brama Akagane (1997) i brama Umadashi (2009), aby odzwierciedlić układ zamku z okresu Edo.
Obecnie w Odawara Castle Park znajduje się zrekonstruowany donżon, muzeum sztuki, lokalne muzeum historii, zoo i różne obiekty rekreacyjne. Donżon został przebudowany w latach 2015-2016 w celu zwiększenia odporności na trzęsienia ziemi, a miasto przekazało wszystkie opłaty za wstęp w dniu ponownego otwarcia na wsparcie napraw zamku Kumamoto po trzęsieniach ziemi w Kumamoto w 2016 roku. Zamek pozostaje kluczowym kulturalnym i historycznym punktem orientacyjnym, wymienionym wśród 100 najlepszych zamków w Japonii w 2006 roku.
Zobacz także
-
Zamek Kanazawa
Budowa zamku Kanazawa rozpoczęła się w 1580 roku na polecenie Sakumy Morimasy, wasala Ody Nobunagi. Zamek został zbudowany na miejscu świątyni sekty Ikko-Ikki Oyama Gobo, dlatego czasami nazywany jest zamkiem Oyama. Morimasa zdążył wykopać kilka rowów i rozpocząć budowę miasta przyzamkowego. Jednak po klęsce w bitwie pod Shizugatake w 1583 roku został stracony, a posiadłość zamku przeszła w ręce Maedy Toshie (1538–1599).
-
Zamek Nakatsu
Kuroda Yoshitaka (1546–1604) był jednym z najbliższych doradców legendarnego wodza Toyotomi Hideyoshi. Brał udział w kluczowych kampaniach wojskowych końca XVI wieku — w wyprawie na Shikoku w 1585 roku i wyprawie na Kyushu w 1587 roku. Później, podczas drugiej kampanii w Korei, Yoshitaka pełnił funkcję głównego doradcy dowódcy wojsk inwazyjnych Kobayakawa Hideaki. Po śmierci Hideyoshi przysiągł wierność Tokugawie Ieyasu, zapewniając sobie w ten sposób wpływy i protekcję nowego przywódcy Japonii.
-
Zamek Edo
Historia zamku Edo sięga okresu Heian, kiedy to klan Edo zbudował tu niewielką fortecę. W 1457 roku wasal klanu Uesugi, Ota Dokan (1432–1486), wzniósł w tym miejscu pełnoprawny zamek. Wewnętrzne spory osłabiły klan Uesugi, a w 1524 roku wnuk Ota Dokana, Ota Yasutaka, bez walki przekazał zamek wojskom Hojo, dowodzonym przez ambitnego Hojo Souna. Chociaż główną fortecą klanu pozostawał zamek Odawara, Edo było uważane za ważny punkt strategiczny.
-
Muzeum Samurajów Shinjuku
Położone w tętniącej życiem dzielnicy Shinjuku muzeum prezentuje bogatą kolekcję samurajskich zbroi, broni i artefaktów kulturowych z okresu od Kamakura do Edo. Eksponaty mają na celu przekazanie niezachwianego przywiązania samurajów do honoru i dyscypliny, odzwierciedlając sposób, w jaki ich duch nadal wpływa na współczesną kulturę japońską.
-
Zamek Anjo
Zamek Anjo został zbudowany na niewielkim wzniesieniu na skraju płaskowyżu Hekikai, około 2 kilometrów na południowy wschód od dzisiejszego centrum miasta Anjo w prefekturze Aichi. Obecnie okolica rozwija się dzięki rolnictwu na dużą skalę i produkcji motoryzacyjnej, wykorzystując rozległe równiny i bliskość regionu Nagoya.
-
Zamek Iwabitsu
Zamek Iwabitsu to zamek w stylu yamashiro (górski) położony na szczycie góry Iwabitsu w Higashiagatsuma w prefekturze Gunma w Japonii. Ze względu na swoje historyczne znaczenie, jego ruiny są chronione jako Narodowe Miejsce Historyczne od 2019 roku.
-
Zamek Tsutsujigasaki
Zamek Tsutsujigasaki (Tsutsujigasaki Yakata) służył jako ufortyfikowana rezydencja ostatnich trzech pokoleń klanu Takeda i znajduje się w samym sercu Kofu w prefekturze Yamanashi w Japonii. W przeciwieństwie do tradycyjnych japońskich zamków, nie był on określany jako „zamek” w języku japońskim, ponieważ klan Takeda słynnie wierzył w poleganie na swoich wojownikach jako prawdziwych fortyfikacjach, stwierdzając: „Uczyń ludzi swoim zamkiem, ludzi swoimi murami, ludzi swoimi fosami”. Ruiny te, uznane w 1938 r. za narodowe miejsce historyczne, są obecnie otwarte dla zwiedzających i mieszczą świątynię Takeda Shrine, shintoistyczną świątynię poświęconą bóstwom klanu Takeda.
-
Zamek Nagoya
Zamek Nagoya, pierwotnie zbudowany przez domenę Owari w 1612 roku w okresie Edo, stoi na miejscu wcześniejszego zamku klanu Oda z okresu Sengoku. Stał się centralnym punktem Nagoya-juku, ważnego miasta zamkowego na drodze Minoji, która łączyła dwie główne Pięć Szlaków Edo: Tokaido i Nakasendo. W 1930 r. własność zamku została przeniesiona na miasto przez Cesarskie Ministerstwo Gospodarstwa Domowego, ustanawiając go centralnym punktem nowoczesnej Nagoi. Choć zamek został częściowo zniszczony podczas wojny na Pacyfiku w 1945 roku, od 1957 roku jest poddawany ciągłym pracom konserwatorskim i restauratorskim.
