Okubo Tadanori (13 stycznia 1842 - 10 sierpnia 1897) był dziewiątym daimyo domeny Odawara w prowincji Sagami (dzisiejsza prefektura Kanagawa) w późnym okresie Edo. Przed restauracją Meiji posiadał tytuł kurtuazyjny Kaga no Kami.
Urodzony jako piąty syn Matsudaira Yorihiro, daimyo domeny Takamatsu w prowincji Sanuki, Tadanori był bratankiem Tokugawa Nariaki, a tym samym kuzynem szoguna Tokugawa Yoshinobu. Po śmierci Okubo Tadanao w 1859 r. został adoptowany do klanu Okubo, stając się jego 11. głową i obejmując stanowisko daimyo domeny Odawara. Pełnił kilka ważnych funkcji w szogunacie Tokugawa, w tym Soshaban (mistrz ceremonii) w listopadzie 1863 roku. W 1864 r. towarzyszył szogunowi Tokugawie Iemochiemu podczas jego wizyty w Kioto. Przez krótki czas, od września do grudnia 1867 r., piastował stanowisko Kofu Jodai (kasztelana Kofu).
Podczas wojny Boshin w okresie restauracji Meiji, Tadanori początkowo pozwolił proimperialnym siłom Sojuszu Satcho przekroczyć przełęcz Hakone bez sprzeciwu. Jednak w maju 1868 r. spotkał się z Hayashim Tadataką i innymi przywódcami ruchu oporu pro-Tokugawa, sygnalizując chęć wsparcia ich sprawy. Kiedy Edo upadło na rzecz sił cesarskich, ponownie zmienił strony i próbował bronić swoich racji przed przywódcami Satcho Alliance. Postrzegany jako zdrajca, otrzymał rozkaz wycofania się z życia publicznego, a jego tytuły zostały przeniesione na Okubo Tadayoshi, daimyo domeny Ogino-Yamanaka, kadeckiej gałęzi klanu Okubo.
Tadanori został później przywrócony na stanowisko głowy klanu Okubo w lipcu 1875 r., po przejściu Tadayoshiego na emeryturę. W 1884 r., wraz z ustanowieniem systemu szlacheckiego kazoku, otrzymał tytuł wicehrabiego (shishaku). Zmarł 10 sierpnia 1897 r. i został pochowany w klanowej świątyni Saisho-ji w Setagaya w Tokio.
Zobacz także
-
Yamagata Masakage
Masakage był jednym z najbardziej lojalnych i utalentowanych dowódców Takedy Shingena. Należał do słynnej listy „Dwudziestu Czterech Generałów Takedy Shingena”, a także do wąskiego grona czterech szczególnie zaufanych wodzów znanych jako Shitennō.
-
Yagyu Munenori
Yagyū Munenori rozpoczął służbę u Tokugawy Ieyasu w czasie, gdy u jego boku znajdował się jeszcze jego ojciec, Yagyū Muneyoshi. W 1600 roku Munenori wziął udział w decydującej bitwie pod Sekigaharą. Już w 1601 roku został mianowany instruktorem kenjutsu Tokugawy Hidetady, syna Ieyasu, który później został drugim siogunem z rodu Tokugawa.
-
Yagyu Muneyoshi
Samuraj pochodzący z prowincji Yamato, wywodził się z rodziny, która poniosła klęskę w walce z klanem Tsutsui. Muneyoshi po raz pierwszy wziął udział w bitwie w wieku szesnastu lat. Zmuszony przez okoliczności, wstąpił na służbę domu Tsutsui, a następnie służył Miyoshi Tōkei. Później znalazł się pod dowództwem Matsunagi Hisahide i z czasem został wasalem najpierw Ody, a następnie Toyotomiego.
-
Endo Naozune
Naozune służył u Azai Nagamasy i był jednym z czołowych wasali tego rodu, znanym ze swojej odwagi i determinacji. Towarzyszył Nagamasie podczas jego pierwszego spotkania z Odą Nobunagą i już wtedy prosił o pozwolenie na zabicie Nobunagi, obawiając się go jako niezwykle niebezpiecznego człowieka; Nagamasa jednak nie wyraził na to zgody.
-
Hosokawa Sumimoto
Sumimoto pochodził z klanu Hosokawa: był biologicznym synem Hosokawy Yoshiharu, a jednocześnie adoptowanym synem Hosokawy Masamoto, spadkobiercy Hosokawy Katsumoto, jednego z głównych inspiratorów wojny Ōnin. Masamoto był homoseksualistą, nigdy się nie ożenił i nie miał własnych dzieci. Początkowo adoptował Sumiyukiego, przedstawiciela arystokratycznego rodu Kujō, jednak wybór ten spotkał się z niezadowoleniem i ostrą krytyką ze strony starszych wasali domu Hosokawa. W rezultacie Masamoto zmienił swoją decyzję i ogłosił Sumimoto swoim następcą, reprezentanta bocznej linii klanu Hosokawa, od dawna osiadłej w prowincji Awa na wyspie Shikoku. Niemal natychmiast chłopiec został wciągnięty w złożoną i zażartą sieć intryg politycznych.
-
Honda Masanobu
Masanobu początkowo należał do otoczenia Tokugawy Ieyasu, lecz później przeszedł na służbę Sakai Shōgena, daimyō i kapłana z Ueno. Zmiana ta automatycznie uczyniła go wrogiem Ieyasu, który pozostawał w konflikcie z ruchem Ikkō-ikki w prowincji Mikawa. Po rozgromieniu Ikkō-ikki w 1564 roku Masanobu został zmuszony do ucieczki, jednak z czasem powrócił i ponownie wstąpił na służbę Ieyasu. Nie zdobył sławy jako dowódca wojskowy z powodu rany odniesionej w młodości, mimo to przez następnych pięćdziesiąt lat niezmiennie pozostawał po stronie Ieyasu.
Honda Masazumi
Masazumi był najstarszym synem Hondy Masanobu. Od młodych lat służył Tokugawie Ieyasu u boku swojego ojca, biorąc udział w sprawach rodu Tokugawa i stopniowo zdobywając doświadczenie zarówno w sferze wojskowej, jak i administracyjnej. W decydującej bitwie pod Sekigaharą w 1600 roku Masazumi należał do rdzenia wojsk Tokugawy, co świadczyło o wysokim poziomie zaufania, jakim darzył go Ieyasu. Po zakończeniu kampanii powierzono mu szczególnie delikatne zadanie – służbę w straży pokonanego Ishidy Mitsunariego, jednego z głównych przeciwników Tokugawy, co wymagało wyjątkowej niezawodności i ostrożności.
Hojo Shigetoki
Hōjō Shigetoki, trzeci syn Hōjō Yoshitokiego, był jeszcze bardzo młody — miał zaledwie pięć lat — gdy jego dziad Tokimasa został pierwszym przedstawicielem klanu Hōjō, który objął urząd regenta przy siogunie.
