Zamek Iwabitsu to zamek w stylu yamashiro (górski) położony na szczycie góry Iwabitsu w Higashiagatsuma w prefekturze Gunma w Japonii. Ze względu na swoje historyczne znaczenie, jego ruiny są chronione jako Narodowe Miejsce Historyczne od 2019 roku.
Położony w północno-zachodniej prefekturze Gunma zamek wychodził na kluczową trasę przez dolinę rzeki Agatsuma, korytarz łączący Takasaki z prowincją Shinano przez Shinshu Kaido i przełęcz Torii. To strategiczne położenie sprawiało, że zamek był istotną twierdzą kontrolującą regionalne podróże i ruchy wojskowe.
Początki zamku Iwabitsu pozostają niepewne, choć uważa się, że został on zbudowany przez klan Agatsuma w XIII wieku. W okresie Muromachi przeszedł pod kontrolę klanu Saito, innego lokalnego watażki. Jednak we wczesnym okresie Sengoku Sanada Yukitaka, przy wsparciu swojego władcy Takedy Shingena, zdobył zamek w 1563 roku po pokonaniu klanu Saito, który bezskutecznie szukał pomocy u Uesugi Kenshina z prowincji Echigo.
Sanada Masayuki wykorzystał później zamek Iwabitsu jako bazę wypadową do ekspansji na północną prowincję Kozuke, zdobywając zamek Numata w 1579 roku. Ufortyfikował również okoliczne jokamachi (miasto zamkowe) strukturami obronnymi, co później wykorzystał przy projektowaniu zamku Shinpu dla klanu Takeda. Po upadku rodu Takeda w 1582 r. Masayuki planował schronić Takedę Katsuyori w Iwabitsu, ale Katsuyori został zdradzony przez swoich poddanych i popełnił seppuku, zanim dotarł w bezpieczne miejsce.
Pod rządami Toyotomi, Iwabitsu i Numata zostały przyznane Sanada Nobuyuki, podczas gdy jego ojciec Masayuki zachował kontrolę nad zamkiem Ueda. Po śmierci Toyotomi Hideyoshi, Masayuki pozostał lojalny wobec Toyotomi Hideyori i Ishida Mitsunari, podczas gdy Nobuyuki stanął po stronie Tokugawa Ieyasu. Po zwycięstwie Tokugawów w bitwie pod Sekigaharą w 1600 r. Nobuyuki zachował swoje posiadłości w północnym Kozuke, ale polityka jednej domeny i jednego zamku szogunatu Tokugawa doprowadziła do rozbiórki zamku Iwabitsu w 1615 roku. Jokamachi przetrwał jako stacja pocztowa, ale został przeniesiony bliżej rzeki Agatsuma.
Dziś nie zachowały się żadne struktury z oryginalnego zamku. Odwiedzający mogą dotrzeć do tego miejsca 30-minutowym spacerem ze stacji Gunma-Haramachi na linii JR East Agatsuma, a następnie trudną 30-minutową wędrówką pod górę do dawnego wewnętrznego podzamcza.
W uznaniu jego historycznego znaczenia, zamek Iwabitsu znalazł się na liście "Continued Top 100 Japanese Castles" w 2017 roku.
Zobacz także
-
Zamek Kanazawa
Budowa zamku Kanazawa rozpoczęła się w 1580 roku na polecenie Sakumy Morimasy, wasala Ody Nobunagi. Zamek został zbudowany na miejscu świątyni sekty Ikko-Ikki Oyama Gobo, dlatego czasami nazywany jest zamkiem Oyama. Morimasa zdążył wykopać kilka rowów i rozpocząć budowę miasta przyzamkowego. Jednak po klęsce w bitwie pod Shizugatake w 1583 roku został stracony, a posiadłość zamku przeszła w ręce Maedy Toshie (1538–1599).
-
Zamek Nakatsu
Kuroda Yoshitaka (1546–1604) był jednym z najbliższych doradców legendarnego wodza Toyotomi Hideyoshi. Brał udział w kluczowych kampaniach wojskowych końca XVI wieku — w wyprawie na Shikoku w 1585 roku i wyprawie na Kyushu w 1587 roku. Później, podczas drugiej kampanii w Korei, Yoshitaka pełnił funkcję głównego doradcy dowódcy wojsk inwazyjnych Kobayakawa Hideaki. Po śmierci Hideyoshi przysiągł wierność Tokugawie Ieyasu, zapewniając sobie w ten sposób wpływy i protekcję nowego przywódcy Japonii.
-
Zamek Edo
Historia zamku Edo sięga okresu Heian, kiedy to klan Edo zbudował tu niewielką fortecę. W 1457 roku wasal klanu Uesugi, Ota Dokan (1432–1486), wzniósł w tym miejscu pełnoprawny zamek. Wewnętrzne spory osłabiły klan Uesugi, a w 1524 roku wnuk Ota Dokana, Ota Yasutaka, bez walki przekazał zamek wojskom Hojo, dowodzonym przez ambitnego Hojo Souna. Chociaż główną fortecą klanu pozostawał zamek Odawara, Edo było uważane za ważny punkt strategiczny.
-
Muzeum Samurajów Shinjuku
Położone w tętniącej życiem dzielnicy Shinjuku muzeum prezentuje bogatą kolekcję samurajskich zbroi, broni i artefaktów kulturowych z okresu od Kamakura do Edo. Eksponaty mają na celu przekazanie niezachwianego przywiązania samurajów do honoru i dyscypliny, odzwierciedlając sposób, w jaki ich duch nadal wpływa na współczesną kulturę japońską.
-
Zamek Anjo
Zamek Anjo został zbudowany na niewielkim wzniesieniu na skraju płaskowyżu Hekikai, około 2 kilometrów na południowy wschód od dzisiejszego centrum miasta Anjo w prefekturze Aichi. Obecnie okolica rozwija się dzięki rolnictwu na dużą skalę i produkcji motoryzacyjnej, wykorzystując rozległe równiny i bliskość regionu Nagoya.
-
Zamek Iwabitsu
Zamek Iwabitsu to zamek w stylu yamashiro (górski) położony na szczycie góry Iwabitsu w Higashiagatsuma w prefekturze Gunma w Japonii. Ze względu na swoje historyczne znaczenie, jego ruiny są chronione jako Narodowe Miejsce Historyczne od 2019 roku.
-
Zamek Tsutsujigasaki
Zamek Tsutsujigasaki (Tsutsujigasaki Yakata) służył jako ufortyfikowana rezydencja ostatnich trzech pokoleń klanu Takeda i znajduje się w samym sercu Kofu w prefekturze Yamanashi w Japonii. W przeciwieństwie do tradycyjnych japońskich zamków, nie był on określany jako „zamek” w języku japońskim, ponieważ klan Takeda słynnie wierzył w poleganie na swoich wojownikach jako prawdziwych fortyfikacjach, stwierdzając: „Uczyń ludzi swoim zamkiem, ludzi swoimi murami, ludzi swoimi fosami”. Ruiny te, uznane w 1938 r. za narodowe miejsce historyczne, są obecnie otwarte dla zwiedzających i mieszczą świątynię Takeda Shrine, shintoistyczną świątynię poświęconą bóstwom klanu Takeda.
-
Zamek Nagoya
Zamek Nagoya, pierwotnie zbudowany przez domenę Owari w 1612 roku w okresie Edo, stoi na miejscu wcześniejszego zamku klanu Oda z okresu Sengoku. Stał się centralnym punktem Nagoya-juku, ważnego miasta zamkowego na drodze Minoji, która łączyła dwie główne Pięć Szlaków Edo: Tokaido i Nakasendo. W 1930 r. własność zamku została przeniesiona na miasto przez Cesarskie Ministerstwo Gospodarstwa Domowego, ustanawiając go centralnym punktem nowoczesnej Nagoi. Choć zamek został częściowo zniszczony podczas wojny na Pacyfiku w 1945 roku, od 1957 roku jest poddawany ciągłym pracom konserwatorskim i restauratorskim.
