Torii Mototada (1539 - 8 września 1600) był japońskim samurajem i daimyo, który żył w okresie Sengoku i późnym Azuchi-Momoyama. Był lojalnym sługą Tokugawy Ieyasu, a najlepiej zapamiętano go z bohaterskiej postawy podczas oblężenia Fushimi, wydarzenia, które odegrało kluczową rolę w kształtowaniu historii Japonii.
Wczesne życie i służba
Torii Mototada urodził się w Okazaki jako syn Torii Tadayoshiego. Jako dziecko został wysłany jako zakładnik do klanu Imagawa, gdzie służył Matsudairze Takechiyo (młodemu Tokugawie Ieyasu) jako stronnik. Po powrocie Ieyasu z niewoli Imagawa i późniejszym zjednoczeniu prowincji Mikawa, Mototada zyskał rozgłos jako jeden z jego najbardziej zaufanych generałów.
W 1572 r., po śmierci ojca, Mototada został głową rodziny Torii. W trakcie swojej kariery wojskowej brał udział w kilku znaczących bitwach, w tym:
- Oblężenie zamku Terabe (1558)
- Bitwa pod Anegawa (1570)
- Bitwa pod Mikatagaharą (1573), gdzie doznał obrażeń nogi, które uniemożliwiły mu poruszanie się przez całe życie.
- Bitwa pod zamkiem Suwahara (1574)
Podczas wojny Tenshō-Jingo (1582), toczonej między klanami Tokugawa i Hōjō o kontrolę nad prowincjami Kai, Shinano i Ueno, Mototada odegrał kluczową rolę w odparciu oddziału Hōjō liczącego 10 000 żołnierzy próbujących okrążyć siły Tokugawa w bitwie pod Kurokoma. Później, w 1585 r., dołączył do Ōkubo Tadayo i Hiraiwa Chikayoshi w oblężeniu zamku Ueda przeciwko klanowi Sanada, chociaż ich siły poniosły ciężkie straty.
Po konflikcie Toyotomi-Hōjō wziął udział w oblężeniu zamku Iwatsuki. Po przeniesieniu się Ieyasu do regionu Kantō, Mototada otrzymał 40,000-koku lenna w prowincji Shimōsa, co uczyniło go daimyo.
Oblężenie Fushimi (1600)
Wraz ze śmiercią Toyotomi Hideyoshi w 1598 r. doszło do walki o władzę między frakcją Tokugawa a lojalistami Toyotomi, dowodzonymi przez Ishidę Mitsunariego. W sierpniu 1600 r. szpiedzy poinformowali Mototadę, że Mitsunari zebrał armię liczącą 40 000 wojowników, aby pomaszerować przeciwko zamkowi Fushimi, ważnej twierdzy kontrolującej dostęp na wschód. W tym czasie Date Masamune bronił się przed Uesugi Kagekatsu na północy, podczas gdy Ieyasu pospieszył do Edo, aby zebrać swoje siły. Los kampanii Tokugawy zależał teraz od zdolności Mototady do utrzymania Fushimi.
Pomimo przewagi liczebnej 20 do 1, Mototada zdecydował się pozostać w zamku ze swoimi 1800 ludźmi, odmawiając opuszczenia swojego pana. Kiedy siły Mitsunariego zaatakowały, obrońcy walczyli dzielnie, utrzymując się przez 12 dni i zadając wrogowi tysiące ofiar. Gdy zamek upadł, pozostało tylko 10 samurajów, którzy zamiast się poddać, popełnili seppuku.
Dziedzictwo i wpływ
Przed śmiercią Mototada pozostawił ostatni list do swojego syna, Torii Tadamasy, w którym podkreślił niezachwianą lojalność klanu Torii wobec Tokugawy i poinstruował swoich potomków, aby służyli Tokugawie „zarówno podczas wzlotu, jak i upadku” z pokorą, nie szukając ani władzy, ani nagrody. Jego ostatnie słowa odzwierciedlają istotę samurajskiego kodeksu:
„Nie jest Drogą Wojownika szukanie ucieczki, nawet w czasach niebezpieczeństwa... Stanę tu przeciwko siłom całego kraju i umrę wspaniałą śmiercią”.
Poświęcenie Mototady dało Tokugawie Ieyasu czas potrzebny na zebranie 90-tysięcznej armii, co doprowadziło do zwycięstwa pod Sekigaharą - jednej z najkrwawszych i najbardziej decydujących bitew okresu Sengoku. Zwycięstwo to utorowało drogę do panowania Tokugawy nad Japonią, które trwało 268 lat.
Seppuku Mototady w Fushimi pozostaje jednym z najbardziej znanych aktów lojalności i honoru w historii samurajów. Wśród jego potomków był Ōishi Yoshio (1659-1703), przywódca Czterdziestu Siedmiu Rōninów, co jeszcze bardziej utrwaliło dziedzictwo rodziny Torii w historii Japonii.
Zobacz także
-
Hojo Masako
Masako była jedną z najbardziej wpływowych i potężnych postaci politycznych epoki rządów wojskowych w Japonii. Była córką Hōjō Tokimasy i żoną Minamoto no Yoritomo.
-
Hojo Soun
Hōjō Nagaudji był jednym z wybitniejszych dowódców wojskowych schyłku okresu Muromachi. Dzięki udanemu sojuszowi małżeńskiemu oraz umiejętnemu wykorzystywaniu intryg politycznych zdołał skupić w swoich rękach pełnię władzy nad prowincjami Suruga, Izu i Sagami. Jego pochodzenie nie jest do końca jasne, jednak istnieje możliwość, że był związany z rodem Heiji z prowincji Ise, gdyż na początku życia nosił imię Ise Shinkurō.
-
Hirano Nagayasu
Od najmłodszych lat Hirano Nagayasu pozostawał na służbie Toyotomiego Hideyoshiego, ponieważ ojciec Nagayasu, Nagaharu, wiernie służył Hideyoshiemu jeszcze w okresie jego dzieciństwa. W ten sposób więź między rodem Hirano a domem Toyotomi została nawiązana na długo przed dojściem Hideyoshiego do władzy i miała charakter dziedzicznej lojalności wasalnej.
-
Hattori Hanzō
Hattori Hanzō, znany również pod imieniem Hattori Masanari, był trzecim synem Hattoriego Yasunagi, samuraja służącego klanowi Matsudaira. W dzieciństwie nazywano go Tigachi Hanzō. Jego ojciec zajmował najwyższy stopień w hierarchii shinobi, będąc jōninem, a Hanzō poszedł w jego ślady, wybierając tę samą drogę.
-
Hatano Hideharu
Hatano Hideharu był najstarszym synem Hatano Harumichiego, głowy rodu Hatano. W dzieciństwie został jednak adoptowany przez swojego wuja, Hatano Motohide, i dlatego formalnie uchodził za jego dziedzica. Od czasów dziadka Hideharu, Hatano Tanemichiego, ród Hatano pozostawał w zależności wasalnej od potężnego domu Miyoshi, który wywierał znaczny wpływ na siogunów z rodu Ashikaga i faktycznie kształtował sytuację polityczną w regionie. Na początku swojej kariery Hideharu służył Miyoshi Nagayoshiemu i, sądząc po zachowanych źródłach, zajmował dość wysoką pozycję w hierarchii swojego seniora, ponieważ znalazł się w wąskim gronie osób zaproszonych na ceremonię intronizacji cesarza Ōgimachi w 1557 roku.
-
Fukushima Masanori
Fukushima Masanori, samuraj z prowincji Owari, służył Toyotomiemu Hideyoshiemu i wziął udział w bitwie pod Shizugatake, gdzie wyróżnił się tak wybitnie, że otrzymał honorowy tytuł jednego z „Siedmiu Włóczni spod Shizugatake”, czyli wojowników, którzy wykazali się największym męstwem w walce. W nagrodę za odwagę i waleczność przyznano mu ziemie przynoszące dochód w wysokości 5 000 koku ryżu.
-
Uemura Masakatsu
Masakatsu należał do rodu Uemura i był synem Uemury Masatady; od najmłodszych lat służył Tokugawie Ieyasu. Podczas powstania Ikkō-ikki w prowincji Mikawa w 1563 roku, po przejściu z buddyjskiej sekty Jōdo Shinshū do sekty Jōdoshū, brał udział w tłumieniu rebelii. Po tych wydarzeniach Masakatsu został mianowany gubernatorem wojskowym i otrzymał nadania ziemskie. Według wielu źródeł należał do tzw. „Trzech Gubernatorów Mikawy” (Mikawa sanbugyō), wraz z Amano Yasukage (1537–1613) i Koriki Kiyonagą (1530–1608).
-
Tomoe Gozen
Gozen uważana jest za jeden z nielicznych historycznie udokumentowanych przykładów prawdziwych kobiet-wojowniczek feudalnej Japonii, znanych jako onna-musha lub onna-bugeisha. Chociaż historia Japonii zna niezliczone kobiety, które w różnych okresach były zmuszone chwytać za broń, na przykład w obronie swoich zamków, Tomoe Gozen była bez wątpienia wojowniczką naprawdę utalentowaną i doświadczoną. Była żoną Kiso (Minamoto) Yoshinaki, choć Opowieść o Heike przedstawia ją raczej jako wasalkę. Yoshinaka zbuntował się przeciwko klanowi Taira i w 1184 roku, po zwycięstwie w bitwie pod Kurikawą, zdobył Kioto. Gdy Taira zostali wyparci do zachodnich prowincji, Yoshinaka zaczął stanowczo twierdzić, że to on jeden jest godny objęcia przywództwa nad klanem Minamoto i przejęcia roli jego zwierzchnika.
