Hojo Tokimune, urodzony w rodzie szanowanych wojowników i mężów stanu, przeznaczony do rządzenia zarówno swoim klanem, jak i narodem, przyszedł na świat 5 czerwca 1251 roku. Jego ojciec, Hojo Tokiyori, służył jako piąty Shikken (regent) szoguna, a Tokimune przejął rolę ósmego regenta w wieku 18 lat. W tym czasie regenci Hojo posiadali znaczną władzę, skutecznie nadzorując nominalny szogunat.
Podobnie jak jego ojciec, Tokimune okazał się asertywnym przywódcą i sprytną postacią polityczną, posiadającą znaczną władzę i wpływy zarówno na dworze cesarskim, jak i szogunatu.
W styczniu 1268 r. Kubilaj Chan, przywódca Mongołów, wysłał wysłanników z wyraźnymi żądaniami podporządkowania Japonii jego rządom. Tokimune odpowiedział, odsyłając wysłanników bez odpowiedzi. Niezrażony Kubilaj Chan wysłał w ciągu kolejnych dwóch lat jeszcze czterech wysłanników, z których każdy spotkał się z taką samą stanowczą odmową ze strony Tokimune. Ten opór doprowadził do tego, że Mongołowie rozpoczęli inwazję na Japonię w 1274 roku. Przedsięwzięcie to zostało jednak udaremnione przez połączenie tajfunu i potężnej klasy japońskich wojowników samurajów. W następnym roku, 1275, kolejna delegacja pięciu przedstawicieli przybyła do Japonii i stanowczo odmówiła wyjazdu bez odpowiedzi. Tokimune kazał sprowadzić ich z Kyushu do siedziby rządu w Kamakurze, gdzie spotkał ich koniec. Nie otrzymawszy odpowiedzi od swoich wysłanników, Kubilaj Chan wysłał kolejnych pięciu, którzy zostali natychmiast straceni po przybyciu na miejsce. Sprowokowało to Mongołów do przeprowadzenia jeszcze większej inwazji w 1281 roku.
Tokimune, wojownik wyjątkowego kalibru i członek elity, odegrał kluczową rolę w opracowaniu strategii obronnej Japonii. Osobiście poprowadził swoich ludzi do walki z potężnymi Mongołami. Zdeterminowany, by wyeliminować wszelkie ślady tchórzostwa w swoich nowo utworzonych siłach samurajskich, zwrócił się o radę do mistrza zen Mugaku Sogen. Mugaku zaproponował, by samurajowie praktykowali zen w celu przezwyciężenia wewnętrznego źródła strachu. W rezultacie wpływ Tokimune stał się katalizatorem rozprzestrzeniania się buddyzmu zen w całej Japonii, zwłaszcza wśród samurajów.
20 kwietnia 1284 roku, w wieku 33 lat, Tokimune zmarł na gruźlicę i chorobę serca. Jego miejsce spoczynku znajduje się w świątyni Enkaku-ji w Yamanouchi w Kamakurze, obecnie uznawanej za skarb narodowy.
Zobacz także
-
Tachibana Muneshige
Tachibana Muneshige urodził się jako najstarszy syn Takahashiego Shigetane, jednego z głównych wasali klanu Ōtomo i dowódcy zamku Iwaya. W dzieciństwie nosił imię Senkumamaru. Jego wczesne lata przypadły na okres intensywnych konfliktów zbrojnych między klanem Ōtomo a innymi potężnymi rodami wojowników z Kyūshū – przede wszystkim klanami Shimazu, Akizuki i Ryūzōji.
-
Tachibana Dosetsu
Tachibana Dōsetsu to imię, pod którym szerzej znany jest Hetsugi Akitsura; nazwa tego rodu występuje również w odczytaniach Hekki lub Bekki. Przez długi czas Akitsura służył klanowi Ōtomo, daimyō prowincji Bungo, i brał udział w wojnach przeciwko rodzinie Ōuchi, głównym przeciwnikom Ōtomo w północno-zachodniej części Kyūshū. W latach 60. XVI wieku Akitsura zdobył zamek rodu Tachibana, który zbuntował się przeciwko Ōtomo, po czym przyjął nazwisko Tachibana. Mniej więcej w tym samym okresie złożył śluby buddyjskie i przyjął imię Dōsetsu, oznaczające „Ośnieżoną Drogę”.
-
Taira no Masakado
Taira no Masakado uosabiał typowego samuraja swojej epoki — pewnego siebie, surowego i nieugiętego. W młodości służył w straży pałacowej i wielokrotnie dowodził swej odwagi podczas tłumienia zamieszek. Dzięki tym osiągnięciom Masakado zaczął ubiegać się o stanowisko zwierzchnika stołecznej policji wojskowej (kebiishi-chō), lecz spotkał się z odmową: w tym czasie niemal wszystkie urzędy dworskie, które stały się uprzywilejowanymi synekurami, pozostawały pod kontrolą potężnego rodu Fujiwara.
-
Sakakibara Yasumasa
Yasumasa był drugim synem Sakakibary Nagamasy i urodził się w Ueno w prowincji Mikawa. Od młodych lat służył Tokugawie Ieyasu i z czasem stał się jednym z jego najbardziej zaufanych generałów. Jego żoną została córka Osugi Yasutaki. Ieyasu po raz pierwszy zwrócił uwagę na młodego Yasumasę podczas tłumienia powstania Ikkō-ikki w Mikawie w 1564 roku. Dzięki swoim umiejętnościom Yasumasa otrzymał przywilej używania znaku „yasu” — drugiego znaku z imienia Ieyasu — w swoim własnym imieniu. Choć był drugim dzieckiem w rodzinie, to właśnie on został spadkobiercą ojca, choć dokładne powody tego wyboru pozostają nieznane.
-
Sakai Tadatsugu
Tadatsugu był jednym z najsłynniejszych generałów służących Tokugawie Ieyasu. Po tym jak Ieyasu zerwał więzi z klanem Imagawa, Tadatsugu — gorący zwolennik tej decyzji — otrzymał w 1565 roku dowództwo nad zamkiem Yoshida, który kontrolował nadmorską drogę z Tōtomi do Mikawy. Podczas bitwy pod Mikatagahara w 1573 roku utrzymał prawe skrzydło wojsk Tokugawa, nawet gdy oddziały wysłane przez Odę uciekły pod naporem armii Takedy. W bitwie pod Nagashino w 1575 roku osobiście poprosił o pozwolenie na przeprowadzenie nocnego ataku na obóz Takedy i przeprowadził go znakomicie wraz z Kanamori Nagachiką.
-
Ryuzoji Takanobu
Takanobu był najstarszym synem Ryūzōji Takaie i prawnukiem Ryūzōji Iekane. Jego ojciec został zabity w 1544 roku przez człowieka o imieniu Baba Yoritiku. W młodym wieku Takanobu przyjął buddyjskie śluby i otrzymał imię zakonne Engetsu. Jednak około osiemnastego roku życia powrócił do życia świeckiego, a w 1548 roku, po śmierci Ryūzōji Tanehide, został głową obu gałęzi rodziny Ryūzōji.
-
Ouchi Yoshihiro
Ōuchi Yoshihiro był drugim synem Ōuchi Hiroyo, który stał na czele klanu Ōuchi w zachodniej części Honsiu. W 1363 roku szogun Ashikaga Yoshimitsu potwierdził rodzinę Ōuchi na stanowisku shugo prowincji Suō i Nagato. W młodości Yoshihiro pomagał ojcu wzmacniać wpływy Dworu Północnego na wyspie Kiusiu — służyli pod dowództwem Imagawy Ryōsuna, któremu powierzono podporządkowanie dziewięciu prowincji Kiusiu.
-
Ouchi Yoshioki
Ouchi Yoshioki, władca prowincji Suo, Nagato i Iwami, był jednym z najzdolniejszych dowódców wojskowych i polityków końca XV i początku XVI wieku. Syn Ouchi Masahiro, rządził ze swojej rezydencji w Yamaguchi w prowincji Suo. W 1499 roku Yoshioki udzielił schronienia szogunowi Ashikadze Yoshitane, który został wypędzony z Kioto przez Hosokawę Masamoto. Szogun Yoshizumi, protegowany Masamoto, nakazał panom z Kyushu zjednoczyć siły przeciwko Yoshiokiemu; jednak nie odważyli się tego zrobić, obawiając się potęgi człowieka, który w tym czasie kontrolował już sześć prowincji. Zebrałwszy znaczną armię, Yoshioki wyruszył ze swojej rodzinnej prowincji Suo do Kioto, aby przywrócić szoguna Yoshitane do władzy.
