Saito Toshimasa, znany później jako Saito Dosan, uważany jest za jednego z typowych daimyo okresu Sengoku – pomniejszych samurajów, którzy w XVI wieku zdołali osiągnąć status niezależnych książąt, stosując najsurowsze, a czasem nieprzyjemne środki. Jego bezwzględność wobec rywali przyniosła mu przydomek „Mino no Mamushi” – „żmija z Mino”.
Pierwsze kroki
Początkowo Toshimasa służył gubernatorom prowincji Mino, klanowi Toki. W 1526 roku pojął za żonę Miyoshi, byłą żonę daimyo prowincji Mino, Toki Yoshiori (Yoriaki).
W 1527 roku Miyoshi urodziła syna, znanego później jako Saito (Toki) Yoshitatsu. Ponieważ dziecko urodziło się niecałe dziewięć miesięcy po rozpoczęciu związku między Toshimasą i Miyoshi, wielu badaczy zakłada, że Toshimasa nie był jego ojcem i określa Yoshitatsua jako adoptowanego syna.
Wzrost potęgi
W 1542 roku Toshimasa zmusił starego daimyo prowincji Mino, Toki Yoshiori, do wygnania i stał się jedynym władcą tych ziem.
W 1548 r. wzmocnił więzi z sąsiednim klanem Oda, wydając swoją córkę za mąż za syna Ody Nobuhide, Odę Nobunagę.
Rezygnacja i życie monastyczne
W 1554 r. Toshimasa osiągnął wiek sześćdziesięciu lat i postanowił przejść na emeryturę. Ogolił głowę i przyjął imię monastyczne Dosan, pod którym przeszedł do historii. Na głowę klanu mianował najstarszego ze swoich trzech synów, Saito Yoshitatsu.
Decyzja ta została jednak podjęta pod presją jego najbliższych współpracowników. Sam Dosan nie darzył szczególną sympatią swojego najstarszego syna i preferował środkowego syna, Mogoshiro (Sonshiro). Po przejściu na emeryturę Dosan wkrótce zaczął ostro krytykować działania Yoshitatsu i otwarcie podkreślać zalety Mogoshiro. To pogorszyło relacje między ojcem a synem i ostatecznie Yoshitatsu postanowił spiskować.
Spisek w Inabayama
W październiku 1555 roku Yoshitatsu wycofał się do zamku Inabayama i rozpowszechniał pogłoski, że jest poważnie chory. W rzeczywistości cierpiał na trąd, ale pomimo choroby pozostawał dość czujny i aktywny.
Na jego prośbę wuj, Nagai Michitoshi, zaprosił do zamku jego młodszych braci, Mogoshiro i Kihēji, rzekomo w celu odwiedzenia chorego. Jednak po przybyciu na miejsce w listopadzie 1555 roku obaj bracia zostali zabici na rozkaz Yoshitatsu.
Dowiedziawszy się o śmierci swoich dwóch synów, Dosan wpadł w gniew i spalił osady wokół zamku Yoshitatsu. Stało się jasne, że konflikt zbrojny jest teraz nieunikniony.
Przygotowania do bitwy
Yoshitatsu zwrócił się o wsparcie do byłego daimyo Toki Yoshiori, podczas gdy Doson zwrócił się do swojego zięcia, Oda Nobunagi, obiecując mu prowincję Mino w przypadku zwycięstwa. Yoshitatsu miał jednak przewagę: wielu mieszkańców prowincji pozostało zwolennikami wygnanego Yoshiyori, a znaczna część wojsk przeszła na jego stronę.
Dzięki wsparciu starszyzny Yoshitatsu zdołał zebrać ogromną armię liczącą około 17 500 żołnierzy, podczas gdy Dosan był w stanie wystawić tylko 2700 bojowników (według innych źródeł około 2500).
Bitwa nad rzeką Nagara
Wiosną 1556 roku armie Dosana i Yoshitatsu rozbiły obozy po przeciwnych stronach rzeki Nagara. Rankiem 20 kwietnia, w „godzinie smoka”, armia Yoshitatsu jako pierwsza rozpoczęła atak.
W odpowiedzi armia Dosana zeszła z góry Tsuruga do rzeki Nagara. Pierwsza do walki wkroczyła awangarda Yoshitatsu dowodzona przez Takekoshi Dojina: przekroczyła rzekę i przedarła się do kwatery głównej Dosana. Jednak żołnierzom Dosana udało się przegrupować i utrzymać pozycje.
Następnie sam Yoshitatsu poprowadził duży oddział, który przekroczył rzekę i stoczył zaciętą walkę z armią Dosana. Według jednej z wersji, w celu przeprawy zbudowano most pontonowy z łodzi i tratw.
W ferworze walki Nagai Tadasaemon i grupa wojowników podjęli próbę schwytania Dosana żywcem. Jednak inny oddział Yoshitatsu, dowodzony przez Komaki Genta, szybkim atakiem zdobył kwaterę główną Dosana i ściął mu głowę, ostatecznie rozstrzygając wynik bitwy na korzyść Yoshitatsu.
Konsekwencje
Po otrzymaniu prośby o pomoc od Dosana, Oda Nobunaga ruszył na pole bitwy, ale było już za późno. Po przekroczeniu rzeki Kiso zatrzymał się w fortecy Oura, gdzie dowiedział się o śmierci swojego teścia. Yoshitatsu wysłał oddział przeciwko Nobunadze i po serii drobnych potyczek Nobunaga został zmuszony do wycofania się do zamku Kiyosu. W ten sposób Yoshitatsu stał się jedynym władcą prowincji Mino.
Panowanie Yoshitatsu
Według niektórych źródeł, takich jak kronika Ota Gyūichi, Yoshitatsu nie odczuwał radości po śmierci ojca. Co więcej, krążyły pogłoski, że na jakiś czas porzucił wszelkie sprawy administracyjne, a nawet zaczął nazywać siebie Hankā, na cześć słynnego ojcobójcy z przeszłości.
Jednak Yoshitatsu wkrótce powrócił do swoich obowiązków jako głowa klanu i okazał się dość mądrym i rozważnym władcą. Pod jego przywództwem pozycja klanu Saito została znacznie wzmocniona.
Zobacz także
-
Oblężenie zamku Hara
Powstanie Shimabara w latach 1637–1638, którego kulminacją było oblężenie zamku Hara, było ostatnim poważnym powstaniem okresu Edo i miało poważne konsekwencje polityczne.
-
Oblężenie zamku Shuri
Królestwo Ryukyu powstało w 1429 roku na Okinawie, największej wyspie archipelagu Ryukyu (Nansei), w wyniku zjednoczenia militarnego trzech rywalizujących ze sobą królestw. W kolejnych latach kontrola państwa rozszerzyła się na wszystkie wyspy archipelagu.
-
Oblężenie zamku Fushimi
Fushimi można uznać za jeden z najbardziej „nieszczęśliwych” zamków okresu Sengoku Jidai. Pierwotny zamek został zbudowany przez Toyotomi Hideyoshi w południowo-wschodniej części Kioto w 1594 roku jako jego rezydencja w cesarskim mieście.
-
Oblężenie zamku Otsu
Oblężenie zamku Otsu było częścią kampanii Sekigahara, podczas której tak zwana Koalicja Wschodnia, dowodzona przez Tokugawę Ieyasu, walczyła przeciwko Koalicji Zachodniej, dowodzonej przez Ishidę Mitsunari. Zamek Otsu został zbudowany w 1586 roku na rozkaz Toyotomi Hideyoshi w pobliżu stolicy Kioto, na miejscu rozebranego zamku Sakamoto. Należał on do typu „zamków wodnych” — mizujō — ponieważ jedna z jego stron wychodziła na największe jezioro Japonii, Biwa, a otaczała go sieć fos wypełnionych wodą z jeziora, co sprawiało, że forteca przypominała wyspę.
-
Oblężenie zamku Shiroishi
Oblężenie zamku Shiroishi było częścią kampanii Sekigahara i miało miejsce kilka miesięcy przed decydującą bitwą pod Sekigahara. Daimyo prowincji Aizu, Uesugi Kagekatsu, stanowił poważne zagrożenie dla planów Tokugawy Ieyasu dotyczących rozbicia Koalicji Zachodniej, więc Ieyasu postanowił powstrzymać jego działania za pomocą swoich północnych wasali. W tym celu nakazał Date Masamune najechać prowincję Aizu i zdobyć zamek Shiroishi.
-
Drugie oblężenie zamku Jinju
Podczas dwóch kampanii koreańskich w XVI wieku Japończycy wielokrotnie musieli zdobywać fortece wroga i bronić zajętych lub zbudowanych fortyfikacji przed połączonymi siłami koreańskimi i chińskimi. Spośród wszystkich operacji z tamtego okresu drugie oblężenie zamku Jinju jest uważane za najciekawsze z punktu widzenia wojny oblężniczej.
-
Oblężenie zamku Takamatsu
Oblężenie zamku Takamatsu w prowincji Bitchu jest uważane za pierwsze mizuzeme, czyli „oblężenie wodne”, w historii Japonii. Do tego czasu nigdy nie stosowano tak oryginalnej taktyki.
-
Trzecie oblężenie zamku Takatenjin
Historia zamku przed konfliktem między klanami Tokugawa i Takeda jest raczej niejasna. Według jednej z wersji zamek został zbudowany w 1416 roku, kiedy Imagawa Sadayoshi (1325–1420) był gubernatorem prowincji Suruga i połowy prowincji Totomi. Podobno to on nakazał Imagawie Norimasa (1364–1433) zbudowanie tej fortyfikacji. Nie znaleziono jednak żadnych wiarygodnych dowodów na poparcie tej tezy. Za bardziej prawdopodobną uważa się inną wersję, zgodnie z którą zamek został zbudowany podczas podboju prowincji Totomi pod koniec XV wieku przez Imagawę Ujitsunę (1473–1526) i jego generała Ise Shinkuro (Hojo Soon). W tym przypadku za budowę odpowiedzialny jest inny generał Ujitsuny, Kusima Masashige (1492–1521).
