Takanobu był najstarszym synem Ryūzōji Takaie i prawnukiem Ryūzōji Iekane. Jego ojciec został zabity w 1544 roku przez człowieka o imieniu Baba Yoritiku. W młodym wieku Takanobu przyjął buddyjskie śluby i otrzymał imię zakonne Engetsu. Jednak około osiemnastego roku życia powrócił do życia świeckiego, a w 1548 roku, po śmierci Ryūzōji Tanehide, został głową obu gałęzi rodziny Ryūzōji.
Choć część wasali wątpiła w zdolności Takanobu i proponowała mianować przywódcą klanu syna Tanehide, Ryūzōji Ienari, sam Takanobu okazał się zdolnym władcą i dowódcą. W 1553 roku wystąpił przeciwko Shō Tokinao, a w następnym roku zdobył jego zamek w Saga, zmuszając Tokinao do ucieczki do sąsiedniej prowincji Chikugo. W 1556 roku Takanobu dogonił swego rywala i go zabił. Wkrótce potem podporządkował sobie niemal całą prowincję Hizen, z wyjątkiem południowo-zachodniego regionu Sonogi, gdzie opór stawiły mu rodziny Arima i Ōmura.
Pod koniec lat 50. XVI wieku Takanobu wszedł w konflikt z potężnym klanem Ōtomo, który kontrolował prowincję Bungo, położoną na wschód od jego rodzinnego Hizen. W 1560 roku Ōtomo Sōrin, przywódca klanu, wysłał dużą armię — według niektórych źródeł liczącą nawet sześćdziesiąt tysięcy ludzi, choć liczba ta jest zapewne co najmniej trzykrotnie zawyżona — pod dowództwem swego syna Sadataka, aby otoczyć zamek Saga należący do Takanobu.
Takanobu miał do dyspozycji jedynie około pięciu tysięcy wojowników. Otoczeni ze wszystkich stron, jego wasale byli zdezorientowani, dopóki jeden z nich, Nabeshima Naoshige (1537–1619), nie zaproponował nocnego ataku na obóz wroga. Pomysł był ryzykowny, więc większość dowódców była przeciwna. Decydujący głos zabrała jednak matka Takanobu, która ostro powiedziała synowi: „Zachowujesz się jak mysz przed kotem! Jeśli uważasz się za prawdziwego samuraja, zaatakuj nocą, ryzykując życie dla zwycięstwa lub śmierci!”
Po tym rozpoczęto nocny rajd: ludzie Naoshige cicho przedostali się przez okrążenie Ōtomo i zajęli pozycję za kwaterą główną Sadataka na zboczu góry Imayama. O szóstej rano otworzyli ogień z arkebuzów na stanowisko dowodzenia, a w walce, która nastąpiła, Sadataka został zabity. Podczas gdy Naoshige zajmował się nim i jego oddziałem, pozostałe wojska Takanobu zaatakowały główne siły Ōtomo. Chociaż większość wojsk Ōtomo nie poniosła dużych strat, śmierć dowódcy wywołała panikę i zmusiła armię wroga do odwrotu.
Bitwa pod Imayama nie tylko uratowała Takanobu przed pozornie nieuniknioną klęską, ale także dała mu możliwość ustanowienia kontroli nad większością Hizen. W latach 70. XVI wieku umocnił swoją dominację w prowincji, podporządkowując sobie lub zastraszając kilku południowo-zachodnich panów, w tym Gotō Takaakirę, Matsurę Takanobu i Arimę Harunobu. Ōmura Sumitada stawiał opór przez długi czas, lecz po najazdach z lat 1578 i 1579 został zmuszony złożyć przysięgę lojalności Takanobu w zamku Saga. Jednak krótko przed tym Ōmura przekazał kontrolę nad portem Nagasaki jezuitom.
Kolejna klęska klanu Ōtomo, poniesiona osiem lat później z rąk klanu Shimazu w bitwie pod Mimigawa, pozwoliła Takanobu zdobyć wschodnie terytoria Hizen i rozpocząć marsz w kierunku prowincji Hyūga. W 1579 roku pokonał wojska Ōtomo w prowincji Chikugo, ostatecznie eliminując zagrożenie ze strony swego wieloletniego rywala, Ōtomo Sōrina.
Takanobu był bezwzględnym intrygantem i w 1579 roku zaprosił byłego wasala Ryūzōji, Kamachiego Shigenami, na przedstawienie sarugaku, gdzie kazał go zabić. Dzięki temu przejął potężny zamek Yanagawa w prowincji Chikugo, który wcześniej należał do Kamachiego. Akt ten wydawał się szczególnie nikczemny, ponieważ Kamachi Shigenami służył Ryūzōji Ienariemu podczas jego wojny z Baba Yoritiku w latach 1544–1545. Nic dziwnego, że to wydarzenie wstrząsnęło wieloma wasalami Ryūzōji i znacząco zmieniło ich stosunek do władcy.
Po 1580 roku Takanobu popadł w konflikt z klanem Shimazu o prowincję Higo, jednocześnie próbując wypędzić Arimę Harunobu z regionu Shimabara w Hizen. Jednocześnie, umacniając się w Bungo, stał się zagrożeniem dla Satsumy, rodzinnej prowincji Shimazu, zwracając ich uwagę. Od 1582 roku Shimazu aktywnie wspierali Arimę Harunobu — jedynego niezależnego daimyō w Hizen — w jego oporze przeciwko atakom Ryūzōji. W 1584 roku Takanobu wyruszył przeciw Harunobu z armią liczącą około dwudziestu tysięcy ludzi, podczas gdy skromne siły Harunobu zostały wzmocnione jedynie niewielkim oddziałem samurajów Shimazu pod dowództwem Iehisy. W bitwie pod Okita-Nawate szermierze Shimazu wdarli się do kwatery głównej Takanobu i zabili jego oraz jego ochronę, po czym armia Ryūzōji uciekła. Po śmierci Takanobu jego syn Masaie został zmuszony podporządkować się klanowi Shimazu.
Takanobu nosił przydomek Hizen-no-Kuma — „Niedźwiedź z Hizen” — częściowo dlatego, że lubił nosić niedźwiedzią skórę na zbroi, a częściowo z powodu jego gwałtownego, porywczego temperamentu. Pod koniec życia Takanobu stał się silnie uzależniony od alkoholu, a około 1580 roku był już nałogowym pijakiem, wykazując oznaki demencji i ogromny brzuch. Tak bardzo przytył, że nie mógł już jeździć konno i na pole bitwy pod Okita-Nawate musiano go zanieść w palankinie.
Zobacz także
-
Tachibana Muneshige
Tachibana Muneshige urodził się jako najstarszy syn Takahashiego Shigetane, jednego z głównych wasali klanu Ōtomo i dowódcy zamku Iwaya. W dzieciństwie nosił imię Senkumamaru. Jego wczesne lata przypadły na okres intensywnych konfliktów zbrojnych między klanem Ōtomo a innymi potężnymi rodami wojowników z Kyūshū – przede wszystkim klanami Shimazu, Akizuki i Ryūzōji.
-
Tachibana Dosetsu
Tachibana Dōsetsu to imię, pod którym szerzej znany jest Hetsugi Akitsura; nazwa tego rodu występuje również w odczytaniach Hekki lub Bekki. Przez długi czas Akitsura służył klanowi Ōtomo, daimyō prowincji Bungo, i brał udział w wojnach przeciwko rodzinie Ōuchi, głównym przeciwnikom Ōtomo w północno-zachodniej części Kyūshū. W latach 60. XVI wieku Akitsura zdobył zamek rodu Tachibana, który zbuntował się przeciwko Ōtomo, po czym przyjął nazwisko Tachibana. Mniej więcej w tym samym okresie złożył śluby buddyjskie i przyjął imię Dōsetsu, oznaczające „Ośnieżoną Drogę”.
-
Taira no Masakado
Taira no Masakado uosabiał typowego samuraja swojej epoki — pewnego siebie, surowego i nieugiętego. W młodości służył w straży pałacowej i wielokrotnie dowodził swej odwagi podczas tłumienia zamieszek. Dzięki tym osiągnięciom Masakado zaczął ubiegać się o stanowisko zwierzchnika stołecznej policji wojskowej (kebiishi-chō), lecz spotkał się z odmową: w tym czasie niemal wszystkie urzędy dworskie, które stały się uprzywilejowanymi synekurami, pozostawały pod kontrolą potężnego rodu Fujiwara.
-
Sakakibara Yasumasa
Yasumasa był drugim synem Sakakibary Nagamasy i urodził się w Ueno w prowincji Mikawa. Od młodych lat służył Tokugawie Ieyasu i z czasem stał się jednym z jego najbardziej zaufanych generałów. Jego żoną została córka Osugi Yasutaki. Ieyasu po raz pierwszy zwrócił uwagę na młodego Yasumasę podczas tłumienia powstania Ikkō-ikki w Mikawie w 1564 roku. Dzięki swoim umiejętnościom Yasumasa otrzymał przywilej używania znaku „yasu” — drugiego znaku z imienia Ieyasu — w swoim własnym imieniu. Choć był drugim dzieckiem w rodzinie, to właśnie on został spadkobiercą ojca, choć dokładne powody tego wyboru pozostają nieznane.
-
Sakai Tadatsugu
Tadatsugu był jednym z najsłynniejszych generałów służących Tokugawie Ieyasu. Po tym jak Ieyasu zerwał więzi z klanem Imagawa, Tadatsugu — gorący zwolennik tej decyzji — otrzymał w 1565 roku dowództwo nad zamkiem Yoshida, który kontrolował nadmorską drogę z Tōtomi do Mikawy. Podczas bitwy pod Mikatagahara w 1573 roku utrzymał prawe skrzydło wojsk Tokugawa, nawet gdy oddziały wysłane przez Odę uciekły pod naporem armii Takedy. W bitwie pod Nagashino w 1575 roku osobiście poprosił o pozwolenie na przeprowadzenie nocnego ataku na obóz Takedy i przeprowadził go znakomicie wraz z Kanamori Nagachiką.
-
Ryuzoji Takanobu
Takanobu był najstarszym synem Ryūzōji Takaie i prawnukiem Ryūzōji Iekane. Jego ojciec został zabity w 1544 roku przez człowieka o imieniu Baba Yoritiku. W młodym wieku Takanobu przyjął buddyjskie śluby i otrzymał imię zakonne Engetsu. Jednak około osiemnastego roku życia powrócił do życia świeckiego, a w 1548 roku, po śmierci Ryūzōji Tanehide, został głową obu gałęzi rodziny Ryūzōji.
-
Ouchi Yoshihiro
Ōuchi Yoshihiro był drugim synem Ōuchi Hiroyo, który stał na czele klanu Ōuchi w zachodniej części Honsiu. W 1363 roku szogun Ashikaga Yoshimitsu potwierdził rodzinę Ōuchi na stanowisku shugo prowincji Suō i Nagato. W młodości Yoshihiro pomagał ojcu wzmacniać wpływy Dworu Północnego na wyspie Kiusiu — służyli pod dowództwem Imagawy Ryōsuna, któremu powierzono podporządkowanie dziewięciu prowincji Kiusiu.
-
Ouchi Yoshioki
Ouchi Yoshioki, władca prowincji Suo, Nagato i Iwami, był jednym z najzdolniejszych dowódców wojskowych i polityków końca XV i początku XVI wieku. Syn Ouchi Masahiro, rządził ze swojej rezydencji w Yamaguchi w prowincji Suo. W 1499 roku Yoshioki udzielił schronienia szogunowi Ashikadze Yoshitane, który został wypędzony z Kioto przez Hosokawę Masamoto. Szogun Yoshizumi, protegowany Masamoto, nakazał panom z Kyushu zjednoczyć siły przeciwko Yoshiokiemu; jednak nie odważyli się tego zrobić, obawiając się potęgi człowieka, który w tym czasie kontrolował już sześć prowincji. Zebrałwszy znaczną armię, Yoshioki wyruszył ze swojej rodzinnej prowincji Suo do Kioto, aby przywrócić szoguna Yoshitane do władzy.
