Zamek Sadowara w prefekturze Miyazaki był górskim zamkiem yamajiro, początkowo zbudowanym przez klan Tajima w okresie Nanboku-Cho (1334-1394). Jak to było typowe dla zamków z tamtej epoki, wybrana góra Kakusho została tarasowana, tworząc różne baileys lub kuruwa. Podczas gdy struktury obronne zostały zbudowane na szczycie i wokół góry, główne kwatery mieszkalne i biura administracyjne władcy znajdowały się u podnóża góry.
Około 1427 roku potężny klan Ito z prefektury Miyazaki przejął zamek Sadowara od klanu Tajima. Klan Ito zajmował zamek do 1537 roku, kiedy to pożar poważnie go uszkodził, co skłoniło ich do przeniesienia się do zamku Miyazaki na pięć lat, podczas których podjęto naprawy. W 1568 r. klan Ito powrócił do Sadowary, czyniąc z niej swoją główną twierdzę. Jednak później zamek kilkakrotnie przechodził z rąk do rąk: klan Otomo przejął kontrolę w 1577 roku, by w 1579 roku stracić ją na rzecz klanu Shimazu. Po śmierci lorda Shimazu Iehisy, jego następca Shimazu Toyohisa poległ w bitwie pod Sekigaharą w 1600 roku, a zamek Sadowara stał się własnością rodu Tokugawa. Pomimo wcześniejszego sprzeciwu wobec Tokugawa, kuzyn Toyohisy został mianowany kasztelanem w 1693 roku.
Zamek przeszedł znaczną rozbudowę w 1610 roku, wraz z budową trzypiętrowego donżonu, wież strażniczych yagura i ufortyfikowanych bram. Pozostałości donżonu wskazują, że miał on wymiary około 11 na 12 metrów. Wykopaliska ujawniły fragmenty shachihoko, ozdobnej ozdoby dachowej w kształcie tygrysiej ryby, którą można znaleźć na zamkach i świątyniach, co sugeruje, że pokryte złotem ozdoby shachihoko, o szerokości 50 cm i wysokości 80 cm, zdobiły niegdyś dach twierdzy.
Ścieżki prowadzące do Honmaru, głównego centralnego podzamcza, zostały wykute w górach, tworząc rowy, które mogły uwięzić atakujące siły, podczas gdy obrońcy mogli atakować z góry. Bramy wzdłuż tych rowów regulowały przepływ potencjalnych napastników. Około 1625 roku w wąskiej dolinie poniżej szczytu góry zbudowano pałac Ni-no-Maru i kwatery mieszkalne samurajów.
Zamek Sadowara strzegł centralnego regionu Miyazaki do 1870 roku, kiedy to porzucił go dziesiąty władca Shimazu. Podobnie jak wiele innych zamków w Japonii, został zburzony w 1871 roku. W 1994 roku pałac Ni-no-Maru został zrekonstruowany na podstawie badań kamieni węgielnych i badań nad XVII-wiecznymi stylami architektonicznymi.
Zobacz także
-
Zamek Kanazawa
Budowa zamku Kanazawa rozpoczęła się w 1580 roku na polecenie Sakumy Morimasy, wasala Ody Nobunagi. Zamek został zbudowany na miejscu świątyni sekty Ikko-Ikki Oyama Gobo, dlatego czasami nazywany jest zamkiem Oyama. Morimasa zdążył wykopać kilka rowów i rozpocząć budowę miasta przyzamkowego. Jednak po klęsce w bitwie pod Shizugatake w 1583 roku został stracony, a posiadłość zamku przeszła w ręce Maedy Toshie (1538–1599).
-
Zamek Nakatsu
Kuroda Yoshitaka (1546–1604) był jednym z najbliższych doradców legendarnego wodza Toyotomi Hideyoshi. Brał udział w kluczowych kampaniach wojskowych końca XVI wieku — w wyprawie na Shikoku w 1585 roku i wyprawie na Kyushu w 1587 roku. Później, podczas drugiej kampanii w Korei, Yoshitaka pełnił funkcję głównego doradcy dowódcy wojsk inwazyjnych Kobayakawa Hideaki. Po śmierci Hideyoshi przysiągł wierność Tokugawie Ieyasu, zapewniając sobie w ten sposób wpływy i protekcję nowego przywódcy Japonii.
-
Zamek Edo
Historia zamku Edo sięga okresu Heian, kiedy to klan Edo zbudował tu niewielką fortecę. W 1457 roku wasal klanu Uesugi, Ota Dokan (1432–1486), wzniósł w tym miejscu pełnoprawny zamek. Wewnętrzne spory osłabiły klan Uesugi, a w 1524 roku wnuk Ota Dokana, Ota Yasutaka, bez walki przekazał zamek wojskom Hojo, dowodzonym przez ambitnego Hojo Souna. Chociaż główną fortecą klanu pozostawał zamek Odawara, Edo było uważane za ważny punkt strategiczny.
-
Muzeum Samurajów Shinjuku
Położone w tętniącej życiem dzielnicy Shinjuku muzeum prezentuje bogatą kolekcję samurajskich zbroi, broni i artefaktów kulturowych z okresu od Kamakura do Edo. Eksponaty mają na celu przekazanie niezachwianego przywiązania samurajów do honoru i dyscypliny, odzwierciedlając sposób, w jaki ich duch nadal wpływa na współczesną kulturę japońską.
-
Zamek Anjo
Zamek Anjo został zbudowany na niewielkim wzniesieniu na skraju płaskowyżu Hekikai, około 2 kilometrów na południowy wschód od dzisiejszego centrum miasta Anjo w prefekturze Aichi. Obecnie okolica rozwija się dzięki rolnictwu na dużą skalę i produkcji motoryzacyjnej, wykorzystując rozległe równiny i bliskość regionu Nagoya.
-
Zamek Numata
Zamek Numata, położony w Numata, w północnej prefekturze Gunma w Japonii, ma bogatą i złożoną historię. W późnym okresie Edo służył jako rezydencja klanu Toki, który rządził domeną Numata. Na przestrzeni wieków zamek wielokrotnie przechodził z rąk do rąk i był miejscem ważnych bitew w okresie Sengoku.
-
Zamek Iwabitsu
Zamek Iwabitsu to zamek w stylu yamashiro (górski) położony na szczycie góry Iwabitsu w Higashiagatsuma w prefekturze Gunma w Japonii. Ze względu na swoje historyczne znaczenie, jego ruiny są chronione jako Narodowe Miejsce Historyczne od 2019 roku.
-
Zamek Tsutsujigasaki
Zamek Tsutsujigasaki (Tsutsujigasaki Yakata) służył jako ufortyfikowana rezydencja ostatnich trzech pokoleń klanu Takeda i znajduje się w samym sercu Kofu w prefekturze Yamanashi w Japonii. W przeciwieństwie do tradycyjnych japońskich zamków, nie był on określany jako „zamek” w języku japońskim, ponieważ klan Takeda słynnie wierzył w poleganie na swoich wojownikach jako prawdziwych fortyfikacjach, stwierdzając: „Uczyń ludzi swoim zamkiem, ludzi swoimi murami, ludzi swoimi fosami”. Ruiny te, uznane w 1938 r. za narodowe miejsce historyczne, są obecnie otwarte dla zwiedzających i mieszczą świątynię Takeda Shrine, shintoistyczną świątynię poświęconą bóstwom klanu Takeda.
