Zamek Gifu, niegdyś znany jako Zamek Inabayama, jest symbolem miasta Gifu i znakiem rozpoznawczym burzliwego okresu Sengoku od ponad ośmiu wieków. Początkowo zbudowany przez klan Nikaido około 1201 roku, został następnie rozbudowany i ufortyfikowany przez wpływowych daimyo, takich jak klan Saito z Mino i klan Oda z Owari.
Zamek wznosił się na szczycie potężnej góry Kinka, dawniej Inaba, a jego strategiczna lokalizacja, wysokość 329 metrów, zapewniała widok na otaczający krajobraz, z rzeką Nagara płynącą poniżej, służącą jako naturalna fosa. Pomimo swojej reputacji fortecy nie do zdobycia, zamek Gifu padł łupem zaledwie szesnastu samurajów w wyniku zaskakującego obrotu wydarzeń.
Sprawcą tego zuchwałego podboju był Takenaka Hanbei, doradca wojskowy władcy zamku, Saito Tatsuoki. Pomimo wątłego wyglądu, taktyczny geniusz Hanbei okazał się potężny. Zdenerwowany upokarzającym incydentem, w którym samuraj z zamku Gifu obraził go, Hanbei zaaranżował sprytny podstęp, który doprowadził do panicznego odwrotu Tatsuoki i szybkiego zdobycia zamku.
Następnie Oda Nobunaga, słysząc o wyczynie Hanbei, zażądał przejęcia zamku, ale Hanbei, lojalny wobec swojego pana, zwrócił kontrolę Tatsuoki przed odejściem ze służby. Jednak losy Gifu wciąż się wahały. Nobunaga przejął zamek w 1567 roku, wzmacniając go jako kluczową twierdzę w swoim dążeniu do zjednoczenia Japonii.
Pod rządami Nobunagi zamek Gifu przeszedł znaczące renowacje, szczycąc się pierwszą w kraju oficjalną wieżą zamkową, czyli tenshu. Podczas gdy na szczycie góry znajdowała się wieża strażnicza, główny kompleks zamkowy rozciągał się u podnóża, obejmując wspaniały czteropiętrowy złoty pałac i rozległe ogrody, będące świadectwem bogactwa i potęgi Nobunagi.
Portugalski jezuicki misjonarz o. Louis Frois chwalił dobrobyt Gifu, nazywając je „tętniącym życiem Babilonem” i podkreślając jego znaczenie w handlu. Chwała Gifu była jednak krótkotrwała. Uszkodzony w trakcie bitwy pod Sekigaharą, zamek był dalej niszczony przez siły Tokugawa, czego kulminacją było jego rozebranie przez Tokugawa Ieyasu w 1601 roku w celu powstrzymania sprzeciwu.
Pomimo kolejnych rekonstrukcji, w tym betonowej repliki zbudowanej w 1956 roku, dziedzictwo zamku Gifu przetrwało dzięki ciągłym badaniom i wysiłkom restauratorskim. Najnowsze odkrycia rzucają światło na jego architektoniczne zawiłości, oferując wgląd w wizję i strategiczne umiejętności Nobunagi, zapewniając, że historia zamku pozostaje wciągającym rozdziałem w historii Japonii.
Zobacz także
-
Zamek Kanazawa
Budowa zamku Kanazawa rozpoczęła się w 1580 roku na polecenie Sakumy Morimasy, wasala Ody Nobunagi. Zamek został zbudowany na miejscu świątyni sekty Ikko-Ikki Oyama Gobo, dlatego czasami nazywany jest zamkiem Oyama. Morimasa zdążył wykopać kilka rowów i rozpocząć budowę miasta przyzamkowego. Jednak po klęsce w bitwie pod Shizugatake w 1583 roku został stracony, a posiadłość zamku przeszła w ręce Maedy Toshie (1538–1599).
-
Zamek Nakatsu
Kuroda Yoshitaka (1546–1604) był jednym z najbliższych doradców legendarnego wodza Toyotomi Hideyoshi. Brał udział w kluczowych kampaniach wojskowych końca XVI wieku — w wyprawie na Shikoku w 1585 roku i wyprawie na Kyushu w 1587 roku. Później, podczas drugiej kampanii w Korei, Yoshitaka pełnił funkcję głównego doradcy dowódcy wojsk inwazyjnych Kobayakawa Hideaki. Po śmierci Hideyoshi przysiągł wierność Tokugawie Ieyasu, zapewniając sobie w ten sposób wpływy i protekcję nowego przywódcy Japonii.
-
Zamek Edo
Historia zamku Edo sięga okresu Heian, kiedy to klan Edo zbudował tu niewielką fortecę. W 1457 roku wasal klanu Uesugi, Ota Dokan (1432–1486), wzniósł w tym miejscu pełnoprawny zamek. Wewnętrzne spory osłabiły klan Uesugi, a w 1524 roku wnuk Ota Dokana, Ota Yasutaka, bez walki przekazał zamek wojskom Hojo, dowodzonym przez ambitnego Hojo Souna. Chociaż główną fortecą klanu pozostawał zamek Odawara, Edo było uważane za ważny punkt strategiczny.
-
Muzeum Samurajów Shinjuku
Położone w tętniącej życiem dzielnicy Shinjuku muzeum prezentuje bogatą kolekcję samurajskich zbroi, broni i artefaktów kulturowych z okresu od Kamakura do Edo. Eksponaty mają na celu przekazanie niezachwianego przywiązania samurajów do honoru i dyscypliny, odzwierciedlając sposób, w jaki ich duch nadal wpływa na współczesną kulturę japońską.
-
Zamek Anjo
Zamek Anjo został zbudowany na niewielkim wzniesieniu na skraju płaskowyżu Hekikai, około 2 kilometrów na południowy wschód od dzisiejszego centrum miasta Anjo w prefekturze Aichi. Obecnie okolica rozwija się dzięki rolnictwu na dużą skalę i produkcji motoryzacyjnej, wykorzystując rozległe równiny i bliskość regionu Nagoya.
-
Zamek Numata
Zamek Numata, położony w Numata, w północnej prefekturze Gunma w Japonii, ma bogatą i złożoną historię. W późnym okresie Edo służył jako rezydencja klanu Toki, który rządził domeną Numata. Na przestrzeni wieków zamek wielokrotnie przechodził z rąk do rąk i był miejscem ważnych bitew w okresie Sengoku.
-
Zamek Iwabitsu
Zamek Iwabitsu to zamek w stylu yamashiro (górski) położony na szczycie góry Iwabitsu w Higashiagatsuma w prefekturze Gunma w Japonii. Ze względu na swoje historyczne znaczenie, jego ruiny są chronione jako Narodowe Miejsce Historyczne od 2019 roku.
-
Zamek Tsutsujigasaki
Zamek Tsutsujigasaki (Tsutsujigasaki Yakata) służył jako ufortyfikowana rezydencja ostatnich trzech pokoleń klanu Takeda i znajduje się w samym sercu Kofu w prefekturze Yamanashi w Japonii. W przeciwieństwie do tradycyjnych japońskich zamków, nie był on określany jako „zamek” w języku japońskim, ponieważ klan Takeda słynnie wierzył w poleganie na swoich wojownikach jako prawdziwych fortyfikacjach, stwierdzając: „Uczyń ludzi swoim zamkiem, ludzi swoimi murami, ludzi swoimi fosami”. Ruiny te, uznane w 1938 r. za narodowe miejsce historyczne, są obecnie otwarte dla zwiedzających i mieszczą świątynię Takeda Shrine, shintoistyczną świątynię poświęconą bóstwom klanu Takeda.
