Koń nie jest rdzennym mieszkańcem Japonii, ale jednocześnie był prawdziwym przyjacielem każdego samuraja. To zwierzę zostało sprowadzone z lądu. Biorąc pod uwagę temperament i porywczy charakter konia, szybko zakochała się w miejscowych. Warto zaznaczyć, że pierwsze wzmianki o wykorzystaniu koni w Japonii sięgają epoki Kofun: jest to koniec III-IV wieku naszej ery. Konie, które sprowadzono z Azji Wschodniej, szybko rozprowadzono po całym kraju. Oczywiście takie zwierzę odegrało dużą rolę. Konie były używane jako zwierzęta juczne jako siła pociągowa, a także jako środek transportu. Jednak tylko przedstawiciele wyższych sfer mieli prawo jeździć konno. Od momentu pojawienia się koni w Japonii sztuka jazdy konnej zaczęła się aktywnie rozwijać. Jeździec „yabusame” - to była jedna z najcenniejszych cech wojownika. Oczywiście nie wszyscy samurajowie mieli konie: tylko szlachcice mogli sobie pozwolić na taki luksus.
Jaka była różnica między japońskimi końmi
Według badań koń japoński to odmiana rasy mongolskiej, która miała wiele podobieństw do tarpana. Jeśli oceniamy cechy fizjologiczne takich koni, to nie do końca słuszne jest zaliczanie ich do grupy „koni”. Ich wzrost nie przekraczał 140 cm, co automatycznie przyrównuje się do kucyka. Podczas wykopalisk pochówków koni w Japonii ujawniono, że wzrost wielu koni nie przekracza 130 cm, a najmniejsza figura to 109 cm. Jeśli porównamy te figury z końmi arabskimi (ich wzrost to 152 cm), czy końmi angielskimi (162 cm), to różnica jest oczywista.
Jeśli chodzi o dyscyplinę, koń samurajski jest inteligentnym, zdyscyplinowanym zwierzęciem. Samuraj włożył wiele wysiłku, aby osiągnąć maksymalne wyniki. Efektem codziennego treningu jest doskonale wyszkolony koń, który bardzo subtelnie odczuwał swojego właściciela, brał udział w walce na równi z nim. Zwierzę umiejętnie odbija się w czasie, staje dęba iw razie potrzeby gryzie. Samuraje wiele nauczyli swoje konie. Na przykład, aby pokonać małe rzeki, bagna.
Pod koniec XX wieku japoński kanał telewizyjny przeprowadził ciekawy eksperyment, podczas którego stwierdzono, że koń samurajski z jeźdźcem osiągał maksymalną prędkość do 9 km/h. Początkowo zwierzę ruszyło lekkim galopem, ale tempo to było krótkotrwałe. Po krótkim czasie koń przeszedł do bardziej zrelaksowanego kroku. Można więc z tego wywnioskować, że konie były dozwolone tylko na krótkie odległości lub w najbardziej dotkliwych sytuacjach. We wszystkich innych sytuacjach koń samurajski na polu bitwy poruszał się w tempie kłusa lub lekkiego galopu. Z jednej strony nie pozwoliło to rozwinąć większej prędkości, ale jest też pozytywny punkt. Dzięki tej powolności łucznicy konni mogli strzelać celnie.
Ponadto takie konie dobrze radziły sobie w trudnym terenie. Biorąc pod uwagę, że Japonia to w 80% góry, była to bardzo ważna zaleta. Jeśli weźmiemy jako przykład, długonogie konie z trudem pokonują górzysty teren, ale minis doskonale radzą sobie z tym zadaniem.
Kolejną ważną zaletą takich koni była miękka jazda. Taki bieg był idealny dla łuczników. Pomimo tego, że japońskie konie dobrze radziły sobie z pokonywaniem podmokłych obszarów terenu, to i tak zawodziły na bagnach czy polach ryżowych.
lokalne tradycje
Jedną z lokalnych tradycji w Japonii jest kastracja koni. Nie we wszystkich przypadkach tradycja ta miała pozytywne aspekty. Rzecz w tym, że walczące ogiery nie były kastrowane, reagowały bardzo aktywnie na klacze, co prowadziło do problemów na polu walki.
Koń samurajski nigdy nie był ciężko opancerzony i nigdy nie odbywały się turnieje rycerskie. Ponadto konie te nigdy nie były podkuwane. Sytuacja zmieniła się dopiero w XVIII wieku. O europejskich technologiach opowiadali kupcy holenderscy. Jednak zamiast podków były specjalne słomiane sandały dla koni.
Najszybszy koń w Japonii
Według starożytnych opowieści najszybszy koń należał do Fujiwary Kunihiry. Samuraj był duży, ale to w żaden sposób nie przeszkadzało mu w poruszaniu się na ostrym koniu. Wzrost Fujiwary wynosił 180 cm, a konia 141 cm. I nawet pomimo takiej różnicy we wzroście tandem ten pokazał dobre wyniki na polu bitwy.
Kobiety są jeźdźcami w Japonii
Osobną kategorię stanowią zawodniczki, które miały przewagę na tle mężczyzn. Przede wszystkim były lżejsze i bardziej przebiegłe niż mężczyźni. Kobiety z rodzin samurajskich od najmłodszych lat uczyły się jeździć konno. Wraz z mężczyznami walczyli w oddziałach kawalerii. Najbardziej znaną jeźdźczynią w Japonii była Tomoe Gozen. Fakt potwierdzenia udziału kobiet w walkach potwierdzają różne źródła historyczne. Na przykład w dokumencie z 1351 roku wskazano, że na zachodzie Japonii uczestniczył oddział jeździecki składający się wyłącznie z kobiet. Do naszych czasów przetrwała ówczesna zbroja końska, która została wykonana z uwzględnieniem kobiecej anatomii. Udział kobiet w walkach bojowych o Japonię był na porządku dziennym.
Wyposażenie japońskiego jeźdźca
Inny był też sprzęt używany przez samurajów dla swoich koni. Przede wszystkim jest to twarde siodło, które stworzyło mocną platformę dla łucznika i chroniło jego dolną część tułowia. Ogólnie rzecz biorąc, siodło konia samurajskiego było złożone. Założenie go na grzbiet konia zajęło dużo czasu. Wszystko działo się w kilku etapach. W pierwszym etapie na grzbiecie zwierzęcia umieszczano siodło, które było wykonane ze skóry dziczyzny lub skóry pikowanej. Następnie przymocowano drewnianą ramę siodła. Samo siodło składało się z dwóch podłużnych drewnianych płyt, które były umieszczone równolegle wzdłuż grzbietu, oraz z dwóch desek. Te ostatnie były przymocowane z przodu iz tyłu płyt. Wszystkie części siodła są bardzo ciasne. Dodatkowo drewniany stelaż ściągano razem z popręgiem: przeciągano go przez brzuch konia.
Miękkie siedzisko zostało umieszczone na twardym siedzeniu. Był mocno trzymany na miejscu za pomocą pasków strzemion. Wszystkie pasy zostały wykonane z konopi, które zostały wykonane z kilku warstw jedwabiu. Skóra praktycznie nie była używana w Japonii. Zwyczajowo rozróżniano również dwa rodzaje wodzy. Pierwszy typ służył do trzymania konia, a drugi do kontrolowania zwierzęcia. Na przykład wędzidła używane do kontrolowania konia były wykonane ze stali i mocowane do pasków policzkowych.
Tak więc siodło było dość ciężkie i powodowało znaczne obciążenie grzbietu zwierzęcia. Taka platforma z jednej strony zwiększała celność łucznictwa, a z drugiej jeszcze bardziej spowalniała prędkość biegu konia.
I jeszcze jedno – materiał do produkcji takich konstrukcji. Podstawa to lakierowane drewno. Jego powierzchnię potraktowano sokiem roślinnym. Sok ten był niebezpieczny, ponieważ swoimi właściwościami przypominał trujący bluszcz.
Samuraj zwracał szczególną uwagę na wygląd siodła. Siodło pokrywano czarnym lakierem, a jego błyszczącą powierzchnię zdobiono srebrnymi lub złotymi wzorami.
Ale strzemiona były proste. Były to pierścienie zawieszane na długich łańcuszkach i dopiero pod koniec IX wieku strzemiona uzyskały zamknięty czubek i wydłużoną podeszwę. Jakiś czas później strzemiona ponownie zmodyfikowano: boki palców zniknęły i strzemię okazało się być z otwartą platformą. To właśnie strzemiona w tej formie Japończycy używali do XIX wieku. Żelazo było używane jako materiał produkcyjny. Z reguły było to połączenie żelaza i drewna. Wiele modeli strzemion miało specjalne otwory w platformie, przez które przelewała się woda. Z reguły podczas przeprawy przez rzekę zbierano wodę w strzemionach. Strzemiona miały długie podeszwy. Taka konstrukcja pozwalała jeźdźcowi łatwo wstać w galopie i złagodzić upadek.
Cechy łucznictwa
Podczas strzelania łucznicy siedzieli bokiem lub tyłem do ruchu konia. Oczywiście takie działania wymagały od łucznika niezwykłych umiejętności. Ważne było, aby w żadnej sytuacji nie spaść z konia. Najbardziej zręczni jeźdźcy w walce używali broni charakterystycznej dla pieszych. Mowa o długiej broni - naginacie.
Yabusame w czasach nowożytnych
Obecnie istnieje również yabusame, ale już jako widowisko rozrywkowe. Zgodnie ze starą tradycją takie zawody odbywają się od 15 do 16 września w mieście Kamakura.
Zobacz także
-
Zamek Nagoya
Zamek Nagoya, pierwotnie zbudowany przez domenę Owari w 1612 roku w okresie Edo, stoi na miejscu wcześniejszego zamku klanu Oda z okresu Sengoku. Stał się centralnym punktem Nagoya-juku, ważnego miasta zamkowego na drodze Minoji, która łączyła dwie główne Pięć Szlaków Edo: Tokaido i Nakasendo. W 1930 r. własność zamku została przeniesiona na miasto przez Cesarskie Ministerstwo Gospodarstwa Domowego, ustanawiając go centralnym punktem nowoczesnej Nagoi. Choć zamek został częściowo zniszczony podczas wojny na Pacyfiku w 1945 roku, od 1957 roku jest poddawany ciągłym pracom konserwatorskim i restauratorskim.
-
Zamek Matsushiro
Zamek Matsushiro, pierwotnie znany jako Zamek Kaizu, znajduje się w dawnym mieście Matsushiro, obecnie części miasta Nagano. Miejsce to jest uznawane za narodowe miejsce historyczne Japonii. Położony na północnych równinach Shinano między rzeką Chikuma a dawnym korytem rzeki, które służy jako naturalna zewnętrzna fosa na północy, zamek i otaczające go miasto były podatne na powodzie ze względu na ich lokalizację.
-
Zamek Fushimi
Zamek Fushimi, znany również jako Zamek Momoyama lub Zamek Fushimi-Momoyama, znajduje się w dzielnicy Fushimi w Kioto. Pierwotnie zbudowany przez Toyotomi Hideyoshi w latach 1592-1594 jako jego rezydencja na emeryturze, zamek został zniszczony przez trzęsienie ziemi Keichō-Fushimi w 1596 roku, a następnie odbudowany. Został jednak ponownie zburzony w 1623 roku, a na jego miejscu znajduje się obecnie grobowiec cesarza Meiji. Replika zamku została zbudowana w pobliżu w 1964 roku.
-
Zamek Odawara
Zamek Odawara, położony w mieście Odawara w prefekturze Kanagawa w Japonii, to zrekonstruowany obiekt historyczny, którego korzenie sięgają okresu Kamakura (1185-1333). Obecny donżon (główna twierdza) został odbudowany przy użyciu żelbetonu w 1960 roku na kamiennym fundamencie oryginalnej konstrukcji, która została rozebrana w latach 1870-1872 podczas restauracji Meiji.
-
Zamek Shinpu
Zamek Shinpu był japońską fortecą w stylu hirayama z okresu Sengoku, położoną na terenie dzisiejszego Nirasaki w prefekturze Yamanashi. Służył jako główna twierdza watażki Takeda Katsuyori. Wyznaczony jako narodowe miejsce historyczne w 1973 roku, zamek zajmuje strategiczną pozycję na górze ze stromymi klifami, z widokiem na rzekę Kamanashi na zachód od Kofu, gdzie kiedyś stał zamek Tsutsujigasaki Takedy Shingena.
-
Zamek Takato
Zamek Takato, położony w mieście Ina w południowej prefekturze Nagano w Japonii, był znaczącą twierdzą w okresie Sengoku. Pod koniec okresu Edo był rezydencją kadetów klanu Naito, daimyo domeny Takato. Znany również jako Zamek Kabuto, został pierwotnie zbudowany w XVI wieku i obecnie jest w większości ruiną.
-
Zamek Takatenjin
Zamek Takatenjin był fortecą w stylu yamashiro z japońskiego okresu Sengoku, położoną w dzielnicach Kamihijikata i Shimohijikata w Kakegawa w prefekturze Shizuoka. Wyznaczony jako narodowe miejsce historyczne w 1975 roku, z rozszerzonym obszarem chronionym w 2007 roku, jego ruiny pozostają ważnym historycznym punktem orientacyjnym.
-
Zamek Yoshida
Zamek Yoshida jest znany na całym świecie, szczególnie dzięki skomplikowanym drzeworytniczym grafikom artysty z okresu Edo, Hiroshige. Jego słynna seria, przedstawiająca 53 etapy Tokaido - historycznej trasy między Kioto a Edo (współczesne Tokio) - obejmuje 34. odbitkę, która przedstawia robotników naprawiających zamek z widokiem na drewniany most przecinający szeroką rzekę. Scena ta przedstawia rzekę Toyokawa w Toyohashi w południowo-wschodniej prefekturze Aichi, a zamek to zamek Yoshida.
