Ashikaga Yoshimitsu (25 września 1358 - 31 maja 1408) piastował szacowne stanowisko trzeciego szoguna szogunatu Ashikaga, rządząc w latach 1368-1394 w okresie Muromachi w Japonii. Urodził się jako trzeci syn Ashikaga Yoshiakira, był najstarszym synem, który przeżył, nosząc dziecięce imię Haruo. Yoshimitsu awansował do roli szoguna, dziedzicznego tytułu symbolizującego przywództwo nad majątkiem wojskowym, w wieku dziesięciu lat. W wieku dwudziestu lat został uznany na dworze cesarskim jako pełniący obowiązki Wielkiego Doradcy (Gon Dainagon).
W 1379 r. Yoshimitsu zainicjował reorganizację ram instytucjonalnych placówki Gozan Zen. Dwa lata później osiągnął przełomowy kamień milowy jako pierwsza osoba z klasy wojowników (samurajów), która gościła panującego cesarza w swojej prywatnej rezydencji. Jego najbardziej niezwykły wyczyn dyplomatyczny miał miejsce w 1392 roku, kiedy to z powodzeniem wynegocjował zakończenie cesarskiej schizmy Nanboku-cho, która nękała japońską politykę przez ponad pięćdziesiąt lat. Następnie został mianowany Wielkim Kanclerzem Stanu (Dajo daijin), najwyższym rangą stanowiskiem na dworze cesarskim.
W 1395 roku Yoshimitsu wycofał się ze wszystkich urzędów publicznych i przyjął tonsurę, przenosząc się do swojej willi Kitayama-dono. Willa ta szczyciła się pawilonem, którego dwie trzecie było ozdobione złotymi liśćmi (Kinkaku shariden). W tym spokojnym miejscu wielokrotnie przyjmował wysłanników z dworów Ming i Joseon i odegrał kluczową rolę w ustanowieniu długotrwałej chińsko-japońskiej umowy handlowej. W dowód uznania za jego wysiłki dyplomatyczne i okazywaną lojalność, chiński władca nadał Yoshimitsu tytuł "Króla Japonii" (Nihon kokuo).
W 1407 r. Yoshimitsu zainicjował śmiały plan przyjęcia tytułu "Dajo tenno", zwyczajowego określenia emerytowanego cesarza. Niestety, aspiracje te pozostały niespełnione z powodu jego nagłej śmierci w następnym roku. Warto zauważyć, że Yoshimitsu nigdy nie zasiadł na japońskim tronie. Pod koniec swojej kariery starał się legitymizować swój transcendentny autorytet poprzez buddyjskie królestwo, wykorzystując rytuały, symbole i monumentalizm, aby pozycjonować się jako uniwersalny monarcha lub król dharmy, podobny do swoich odpowiedników w Azji Południowo-Wschodniej. Pośmiertnie został uhonorowany imieniem Rokuon'in.
W 1368 r., w tym samym roku, w którym Yoshimitsu został mianowany szogunem, cesarz Chokei wstąpił na południowy tron. W następnym roku samuraj południowego dworu Kusunoki Masanori, początkowo zatrudniony przez cesarza, przeszedł do bakufu Ashikaga. Jednak lojalność Kusunoki ponownie zachwiała się w 1380 r., co doprowadziło go do przyłączenia się do sił rojalistycznych pod dowództwem cesarza Kameyamy. W tym okresie dowódca Imagawa Sadayo został wysłany w celu stłumienia niepokojów na Kyushu, regionie, który ostatecznie został spacyfikowany do 1389 r., a dystrybucja ziemi została przeprowadzona pod kierownictwem Yoshimitsu. Powstania w Kyushu i Mutsu zostały skutecznie stłumione odpowiednio w 1397 i 1402 roku.
W 1392 r. cesarz Go-Komatsu doprowadził do pojednania między dworami północnym i południowym. Następnie Yoshimitsu formalnie zrzekł się stanowiska szoguna na rzecz swojego syna, Ashikaga Yoshimochi, w 1394 r., który przejął rolę szoguna. Organizacja administracji Muromachi nabrała kształtu w 1398 roku. Niemniej jednak Yoshimitsu, nawet na emeryturze, zachował znaczną władzę nad szogunatem aż do swojej śmierci. Został uznany za Nippon Koku-O (króla Japonii) przez cesarza Yongle w 1404 roku.
Nagła śmierć Yoshimitsu nastąpiła w 1408 r. w wieku 49 lat. Jego willa na emeryturze, położona w pobliżu Kioto, została następnie przekształcona w Rokuon-ji, znaną z kultowego trzypiętrowego relikwiarza pokrytego złotymi liśćmi, znanego jako "Kinkaku". W rzeczywistości struktura ta stała się tak znana, że cała świątynia jest często identyfikowana jako Kinkaku-ji, Świątynia Złotego Pawilonu. Posąg Yoshimitsu wciąż można znaleźć w tym miejscu.
Jednym z najważniejszych osiągnięć Yoshimitsu było rozwiązanie podziału między sądami północnym i południowym w 1392 roku. Osiągnięciem tym było przekonanie Go-Kameyamy z Dworu Południowego do przekazania cesarskich regaliów cesarzowi Go-Komatsu z Dworu Północnego. Najważniejszym politycznym dziedzictwem Yoshimitsu było ustanowienie władzy szogunatu Muromachi i stłumienie regionalnych daimyo, którzy stanowili wyzwanie dla władzy centralnej.
W tym okresie Japonia doświadczyła znacznego wpływu dynastii Ming w Chinach, co wpłynęło na jej system gospodarczy, architekturę, filozofię, religię i piśmiennictwo. Interakcje dyplomatyczne między Japonią a Chinami miały miejsce w latach 1373-1406.
W 1378 roku Yoshimitsu zlecił budowę pałacu Muromachi w elitarnej dzielnicy Kamigyo w Kioto, który zajmował miejsce dawnej rezydencji szlachcica Saionji Sanekane. Ponadto odegrał kluczową rolę w rozwoju teatru Noh jako patron i wielbiciel Zeami Motokiyo, aktora uznawanego za założyciela Noh. Yoshimitsu zachęcał Zeamiego do podniesienia standardów artystycznych Noh.
Termin "szogunat Muromachi" lub "okres Muromachi" jest powszechnie używany w japońskiej historiografii w odniesieniu do szogunatu Ashikaga i odpowiadających mu ram czasowych. Nazewnictwo to wywodzi się od założenia przez Yoshimitsu rezydencji wzdłuż Muromachi Road w północnym regionie Kioto w 1378 roku.
Zobacz także
-
Matsudaira Nagachika
Matsudaira Nagachika (1473-1544?) był daimyō japońskiego okresu Sengoku i trzecim synem Matsudaira Chikatada. Był także pradziadkiem Tokugawy Ieyasu.
-
Oishi Yoshio
Oishi Yoshio (24 kwietnia 1659 - 20 marca 1703) pełnił funkcję szambelana domeny Ako w prowincji Harima, będącej obecnie częścią współczesnej prefektury Hyogo, w latach 1679-1701. Najbardziej znany jest jako przywódca Czterdziestu Siedmiu Rōninów w ich wendecie w 1703 roku i jest uhonorowany jako główna postać w legendarnej opowieści o Chūshingura.
-
Asano Nagaakira
Asano Nagaakira (18 marca 1586 - 16 października 1632) był japońskim samurajem i daimyō z wczesnego okresu Edo. Początkowo rządził domeną Wakayama, a następnie został przeniesiony do domeny Hiroszima, gdzie jego rodzina pozostała aż do restauracji Meiji.
-
Takigawa Kazumasu
Takigawa Kazumasu (1525 - 21 października 1586), znany również jako Takikawa Sakon lub Sakonshogen, był wybitnym samurajem i daimyō okresu Sengoku. Służył jako lojalny służący i dowódca wojskowy pod Oda Nobunaga, a później Toyotomi Hideyoshi. Jego biologiczny syn, Toshimasu, został adoptowany przez Maedę Toshihisę, starszego brata Maedy Toshiie, a Kazumasu służył u boku Toshiie w kampaniach Nobunagi.
-
Sanada Yukitaka
Sanada Yukitaka (ok. 1512 - 8 czerwca 1574) był znanym wojownikiem samurajskim okresu Sengoku, najbardziej znanym jako jeden z "dwudziestu czterech generałów Takedy Shingena". Był ojcem Sanady Nobutsuny i Sanady Masayukiego, a także dziadkiem legendarnego Sanady Yukimury, który później służył klanowi Toyotomi.
-
Torii Mototada
Torii Mototada (1539 - 8 września 1600) był japońskim samurajem i daimyo, który żył w okresie Sengoku i późnym Azuchi-Momoyama. Był lojalnym sługą Tokugawy Ieyasu, a najlepiej zapamiętano go z bohaterskiej postawy podczas oblężenia Fushimi, wydarzenia, które odegrało kluczową rolę w kształtowaniu historii Japonii.
-
Toyotomi Hideyori
Toyotomi Hideyori (28 sierpnia 1593 - 4 czerwca 1615) był synem i wyznaczonym następcą Toyotomi Hideyoshiego, generała, który jako pierwszy zjednoczył Japonię. Jego matka, Yodo-dono, była siostrzenicą Ody Nobunagi.
-
Okubo Tadanori
Okubo Tadanori (13 stycznia 1842 - 10 sierpnia 1897) był dziewiątym daimyo domeny Odawara w prowincji Sagami (dzisiejsza prefektura Kanagawa) w późnym okresie Edo. Przed restauracją Meiji posiadał tytuł kurtuazyjny Kaga no Kami.
