Ashikaga Yoshimitsu (25 września 1358 - 31 maja 1408) piastował szacowne stanowisko trzeciego szoguna szogunatu Ashikaga, rządząc w latach 1368-1394 w okresie Muromachi w Japonii. Urodził się jako trzeci syn Ashikaga Yoshiakira, był najstarszym synem, który przeżył, nosząc dziecięce imię Haruo. Yoshimitsu awansował do roli szoguna, dziedzicznego tytułu symbolizującego przywództwo nad majątkiem wojskowym, w wieku dziesięciu lat. W wieku dwudziestu lat został uznany na dworze cesarskim jako pełniący obowiązki Wielkiego Doradcy (Gon Dainagon).
W 1379 r. Yoshimitsu zainicjował reorganizację ram instytucjonalnych placówki Gozan Zen. Dwa lata później osiągnął przełomowy kamień milowy jako pierwsza osoba z klasy wojowników (samurajów), która gościła panującego cesarza w swojej prywatnej rezydencji. Jego najbardziej niezwykły wyczyn dyplomatyczny miał miejsce w 1392 roku, kiedy to z powodzeniem wynegocjował zakończenie cesarskiej schizmy Nanboku-cho, która nękała japońską politykę przez ponad pięćdziesiąt lat. Następnie został mianowany Wielkim Kanclerzem Stanu (Dajo daijin), najwyższym rangą stanowiskiem na dworze cesarskim.
W 1395 roku Yoshimitsu wycofał się ze wszystkich urzędów publicznych i przyjął tonsurę, przenosząc się do swojej willi Kitayama-dono. Willa ta szczyciła się pawilonem, którego dwie trzecie było ozdobione złotymi liśćmi (Kinkaku shariden). W tym spokojnym miejscu wielokrotnie przyjmował wysłanników z dworów Ming i Joseon i odegrał kluczową rolę w ustanowieniu długotrwałej chińsko-japońskiej umowy handlowej. W dowód uznania za jego wysiłki dyplomatyczne i okazywaną lojalność, chiński władca nadał Yoshimitsu tytuł "Króla Japonii" (Nihon kokuo).
W 1407 r. Yoshimitsu zainicjował śmiały plan przyjęcia tytułu "Dajo tenno", zwyczajowego określenia emerytowanego cesarza. Niestety, aspiracje te pozostały niespełnione z powodu jego nagłej śmierci w następnym roku. Warto zauważyć, że Yoshimitsu nigdy nie zasiadł na japońskim tronie. Pod koniec swojej kariery starał się legitymizować swój transcendentny autorytet poprzez buddyjskie królestwo, wykorzystując rytuały, symbole i monumentalizm, aby pozycjonować się jako uniwersalny monarcha lub król dharmy, podobny do swoich odpowiedników w Azji Południowo-Wschodniej. Pośmiertnie został uhonorowany imieniem Rokuon'in.
W 1368 r., w tym samym roku, w którym Yoshimitsu został mianowany szogunem, cesarz Chokei wstąpił na południowy tron. W następnym roku samuraj południowego dworu Kusunoki Masanori, początkowo zatrudniony przez cesarza, przeszedł do bakufu Ashikaga. Jednak lojalność Kusunoki ponownie zachwiała się w 1380 r., co doprowadziło go do przyłączenia się do sił rojalistycznych pod dowództwem cesarza Kameyamy. W tym okresie dowódca Imagawa Sadayo został wysłany w celu stłumienia niepokojów na Kyushu, regionie, który ostatecznie został spacyfikowany do 1389 r., a dystrybucja ziemi została przeprowadzona pod kierownictwem Yoshimitsu. Powstania w Kyushu i Mutsu zostały skutecznie stłumione odpowiednio w 1397 i 1402 roku.
W 1392 r. cesarz Go-Komatsu doprowadził do pojednania między dworami północnym i południowym. Następnie Yoshimitsu formalnie zrzekł się stanowiska szoguna na rzecz swojego syna, Ashikaga Yoshimochi, w 1394 r., który przejął rolę szoguna. Organizacja administracji Muromachi nabrała kształtu w 1398 roku. Niemniej jednak Yoshimitsu, nawet na emeryturze, zachował znaczną władzę nad szogunatem aż do swojej śmierci. Został uznany za Nippon Koku-O (króla Japonii) przez cesarza Yongle w 1404 roku.
Nagła śmierć Yoshimitsu nastąpiła w 1408 r. w wieku 49 lat. Jego willa na emeryturze, położona w pobliżu Kioto, została następnie przekształcona w Rokuon-ji, znaną z kultowego trzypiętrowego relikwiarza pokrytego złotymi liśćmi, znanego jako "Kinkaku". W rzeczywistości struktura ta stała się tak znana, że cała świątynia jest często identyfikowana jako Kinkaku-ji, Świątynia Złotego Pawilonu. Posąg Yoshimitsu wciąż można znaleźć w tym miejscu.
Jednym z najważniejszych osiągnięć Yoshimitsu było rozwiązanie podziału między sądami północnym i południowym w 1392 roku. Osiągnięciem tym było przekonanie Go-Kameyamy z Dworu Południowego do przekazania cesarskich regaliów cesarzowi Go-Komatsu z Dworu Północnego. Najważniejszym politycznym dziedzictwem Yoshimitsu było ustanowienie władzy szogunatu Muromachi i stłumienie regionalnych daimyo, którzy stanowili wyzwanie dla władzy centralnej.
W tym okresie Japonia doświadczyła znacznego wpływu dynastii Ming w Chinach, co wpłynęło na jej system gospodarczy, architekturę, filozofię, religię i piśmiennictwo. Interakcje dyplomatyczne między Japonią a Chinami miały miejsce w latach 1373-1406.
W 1378 roku Yoshimitsu zlecił budowę pałacu Muromachi w elitarnej dzielnicy Kamigyo w Kioto, który zajmował miejsce dawnej rezydencji szlachcica Saionji Sanekane. Ponadto odegrał kluczową rolę w rozwoju teatru Noh jako patron i wielbiciel Zeami Motokiyo, aktora uznawanego za założyciela Noh. Yoshimitsu zachęcał Zeamiego do podniesienia standardów artystycznych Noh.
Termin "szogunat Muromachi" lub "okres Muromachi" jest powszechnie używany w japońskiej historiografii w odniesieniu do szogunatu Ashikaga i odpowiadających mu ram czasowych. Nazewnictwo to wywodzi się od założenia przez Yoshimitsu rezydencji wzdłuż Muromachi Road w północnym regionie Kioto w 1378 roku.
Zobacz także
-
Kasuya Takenori
Istnieje kilka wersji dotyczących pochodzenia Takenoriego. Według jednej z nich był on drugim synem Kasuyi Tadayasu, samuraja służącego klanowi Bessho w prowincji Harima. W 1577 roku, gdy Toyotomi Hideyoshi rozpoczął kampanię w Harimie, za radą swojego bliskiego doradcy Kurody Yoshitaki, znanego również jako Kanbei, przyjął Takenoriego do służby jako pazia. W tej roli młody wojownik uczestniczył w oblężeniu zamku Miki, które trwało od 1578 do 1580 roku i miało na celu stłumienie buntu prowadzonego przez Bessho Nagaharu.
-
Kajiwara Kagetoki
Jeden z najwybitniejszych generałów i najbardziej lojalnych sojuszników Minamoto no Yoritomo, Kagetoki zdobył złą sławę jako zazdrosny rywal i prześladowca Yoshitsune, legendarnego dowódcy wojny Genpei. Kagetoki był człowiekiem inteligentnym, rozważnym i ostrożnym.
-
Kawakubo (Takeda) Nobuzane
Nobuzane był siódmym synem Takedy Nobutory i przyrodnim bratem słynnego Takedy Shingena. Tożsamość jego matki nie jest znana, podobnie jak dokładny rok jego urodzenia. Uważa się, że urodził się w latach 30. XVI wieku. Gdy osiągnął dorosłość, został wysłany do wioski Kawakubo, położonej na północy prowincji Kai, w pobliżu granicy z regionem Saku. Jego zadaniem była ochrona drogi prowadzącej na północ. W tej wiosce zbudował rezydencję i zmienił nazwisko na Kawakubo.
-
Imagawa Sadayo
Imagawa Sadayo był jedną z najwybitniejszych postaci swojej epoki. Wraz z Kusunokim Masashige i Kitabatake Chikafusą był uważany za jednego z największych generałów i strategów swoich czasów. Oprócz talentów wojskowych Sadayo był także poetą i historykiem, a jego zdolności literackie zapewniły mu znaczące miejsce na dworze i w kręgach uczonych.
-
Ikeda Motosuke
Motosuke był synem Ikedy Tsunookiego i starszym bratem słynnego dowódcy wojskowego Ikedy Terumasy. Źródła podają różne daty jego urodzin – albo 1559, albo 1564 rok. Motosuke poślubił siostrę Ody Nobutady, najstarszego syna Ody Nobunagi. W związku z tym syn Nobutady, Oda Hidenobu, był jego bratankiem.
-
Watanabe (Hanzo) Moritsuna
Moritsuna był synem Watanabe Takatsuny, wasala klanu Matsudaira. Był w tym samym wieku co Tokugawa Ieyasu i wraz z nim był przetrzymywany jako zakładnik przez klan Imagawa. W 1557 roku Moritsuna dołączył do Ieyasu.
-
Ban Naoyuki
Był również znany pod imieniem Ban Danemon. Na początku swojej kariery wojskowej służył pod dowództwem Kato Yoshiaki, jednego z tak zwanych „Siedmiu włóczni Shizugatake”, który później został władcą regionu Aizu w prowincji Mutsu. Naoyuki pełnił funkcję dowódcy oddziału arkebuzerów (teppo taisho).
-
Asakura Toshikage
Ród Asakura, który twierdził, że jest spokrewniony z kilkoma cesarzami, mieszkał w prowincji Echizen. Jego przedstawiciele byli uważani za dziedzicznych wasali klanu Shiba. Od połowy XV wieku aż do klęski w walce z armią Ody Nobunagi w 1573 roku, która doprowadziła do ostatecznego zniszczenia klanu Asakura, byli oni znaczącą siłą militarną i gospodarczą.
