Ashikaga Yoshimitsu (25 września 1358 - 31 maja 1408) piastował szacowne stanowisko trzeciego szoguna szogunatu Ashikaga, rządząc w latach 1368-1394 w okresie Muromachi w Japonii. Urodził się jako trzeci syn Ashikaga Yoshiakira, był najstarszym synem, który przeżył, nosząc dziecięce imię Haruo. Yoshimitsu awansował do roli szoguna, dziedzicznego tytułu symbolizującego przywództwo nad majątkiem wojskowym, w wieku dziesięciu lat. W wieku dwudziestu lat został uznany na dworze cesarskim jako pełniący obowiązki Wielkiego Doradcy (Gon Dainagon).
W 1379 r. Yoshimitsu zainicjował reorganizację ram instytucjonalnych placówki Gozan Zen. Dwa lata później osiągnął przełomowy kamień milowy jako pierwsza osoba z klasy wojowników (samurajów), która gościła panującego cesarza w swojej prywatnej rezydencji. Jego najbardziej niezwykły wyczyn dyplomatyczny miał miejsce w 1392 roku, kiedy to z powodzeniem wynegocjował zakończenie cesarskiej schizmy Nanboku-cho, która nękała japońską politykę przez ponad pięćdziesiąt lat. Następnie został mianowany Wielkim Kanclerzem Stanu (Dajo daijin), najwyższym rangą stanowiskiem na dworze cesarskim.
W 1395 roku Yoshimitsu wycofał się ze wszystkich urzędów publicznych i przyjął tonsurę, przenosząc się do swojej willi Kitayama-dono. Willa ta szczyciła się pawilonem, którego dwie trzecie było ozdobione złotymi liśćmi (Kinkaku shariden). W tym spokojnym miejscu wielokrotnie przyjmował wysłanników z dworów Ming i Joseon i odegrał kluczową rolę w ustanowieniu długotrwałej chińsko-japońskiej umowy handlowej. W dowód uznania za jego wysiłki dyplomatyczne i okazywaną lojalność, chiński władca nadał Yoshimitsu tytuł "Króla Japonii" (Nihon kokuo).
W 1407 r. Yoshimitsu zainicjował śmiały plan przyjęcia tytułu "Dajo tenno", zwyczajowego określenia emerytowanego cesarza. Niestety, aspiracje te pozostały niespełnione z powodu jego nagłej śmierci w następnym roku. Warto zauważyć, że Yoshimitsu nigdy nie zasiadł na japońskim tronie. Pod koniec swojej kariery starał się legitymizować swój transcendentny autorytet poprzez buddyjskie królestwo, wykorzystując rytuały, symbole i monumentalizm, aby pozycjonować się jako uniwersalny monarcha lub król dharmy, podobny do swoich odpowiedników w Azji Południowo-Wschodniej. Pośmiertnie został uhonorowany imieniem Rokuon'in.
W 1368 r., w tym samym roku, w którym Yoshimitsu został mianowany szogunem, cesarz Chokei wstąpił na południowy tron. W następnym roku samuraj południowego dworu Kusunoki Masanori, początkowo zatrudniony przez cesarza, przeszedł do bakufu Ashikaga. Jednak lojalność Kusunoki ponownie zachwiała się w 1380 r., co doprowadziło go do przyłączenia się do sił rojalistycznych pod dowództwem cesarza Kameyamy. W tym okresie dowódca Imagawa Sadayo został wysłany w celu stłumienia niepokojów na Kyushu, regionie, który ostatecznie został spacyfikowany do 1389 r., a dystrybucja ziemi została przeprowadzona pod kierownictwem Yoshimitsu. Powstania w Kyushu i Mutsu zostały skutecznie stłumione odpowiednio w 1397 i 1402 roku.
W 1392 r. cesarz Go-Komatsu doprowadził do pojednania między dworami północnym i południowym. Następnie Yoshimitsu formalnie zrzekł się stanowiska szoguna na rzecz swojego syna, Ashikaga Yoshimochi, w 1394 r., który przejął rolę szoguna. Organizacja administracji Muromachi nabrała kształtu w 1398 roku. Niemniej jednak Yoshimitsu, nawet na emeryturze, zachował znaczną władzę nad szogunatem aż do swojej śmierci. Został uznany za Nippon Koku-O (króla Japonii) przez cesarza Yongle w 1404 roku.
Nagła śmierć Yoshimitsu nastąpiła w 1408 r. w wieku 49 lat. Jego willa na emeryturze, położona w pobliżu Kioto, została następnie przekształcona w Rokuon-ji, znaną z kultowego trzypiętrowego relikwiarza pokrytego złotymi liśćmi, znanego jako "Kinkaku". W rzeczywistości struktura ta stała się tak znana, że cała świątynia jest często identyfikowana jako Kinkaku-ji, Świątynia Złotego Pawilonu. Posąg Yoshimitsu wciąż można znaleźć w tym miejscu.
Jednym z najważniejszych osiągnięć Yoshimitsu było rozwiązanie podziału między sądami północnym i południowym w 1392 roku. Osiągnięciem tym było przekonanie Go-Kameyamy z Dworu Południowego do przekazania cesarskich regaliów cesarzowi Go-Komatsu z Dworu Północnego. Najważniejszym politycznym dziedzictwem Yoshimitsu było ustanowienie władzy szogunatu Muromachi i stłumienie regionalnych daimyo, którzy stanowili wyzwanie dla władzy centralnej.
W tym okresie Japonia doświadczyła znacznego wpływu dynastii Ming w Chinach, co wpłynęło na jej system gospodarczy, architekturę, filozofię, religię i piśmiennictwo. Interakcje dyplomatyczne między Japonią a Chinami miały miejsce w latach 1373-1406.
W 1378 roku Yoshimitsu zlecił budowę pałacu Muromachi w elitarnej dzielnicy Kamigyo w Kioto, który zajmował miejsce dawnej rezydencji szlachcica Saionji Sanekane. Ponadto odegrał kluczową rolę w rozwoju teatru Noh jako patron i wielbiciel Zeami Motokiyo, aktora uznawanego za założyciela Noh. Yoshimitsu zachęcał Zeamiego do podniesienia standardów artystycznych Noh.
Termin "szogunat Muromachi" lub "okres Muromachi" jest powszechnie używany w japońskiej historiografii w odniesieniu do szogunatu Ashikaga i odpowiadających mu ram czasowych. Nazewnictwo to wywodzi się od założenia przez Yoshimitsu rezydencji wzdłuż Muromachi Road w północnym regionie Kioto w 1378 roku.
Zobacz także
-
Matsudaira Hirotada
Matsudaira Hirotada (9 czerwca 1526 - 3 kwietnia 1549) był daimyo i władcą zamku Okazaki w prowincji Mikawa w burzliwym japońskim okresie Sengoku. Najbardziej znany jest jako ojciec Tokugawy Ieyasu, założyciela szogunatu Tokugawa.
-
Ikeda Tsuneoki
Ikeda Tsuneoki (1536 - 18 maja 1584), znany również jako Ikeda Nobuteru, był prominentnym daimyo klanu Ikeda i wybitnym dowódcą wojskowym podczas japońskich okresów Sengoku i Azuchi-Momoyama. Służył pod wpływowymi wodzami Oda Nobunaga i Toyotomi Hideyoshi. Związek Tsuneoki z Nobunagą rozpoczął się wcześnie, ponieważ jego matka, Yotokuin, była mokrą pielęgniarką Nobunagi, a później została konkubiną Ody Nobuhide, ojca Nobunagi.
-
Oda Nobutaka
Oda Nobutaka (1558-1583) był samurajem z klanu Oda, znanym również jako Kanbe Nobutaka po tym, jak został adoptowany jako głowa klanu Kanbe, który rządził centralnym regionem prowincji Ise. Był trzecim synem Ody Nobunagi, urodzonym z konkubiny o imieniu Sakashi. Nobutaka był nazywany „San Shichi”, prawdopodobnie dlatego, że urodził się siódmego dnia trzeciego miesiąca w japońskim kalendarzu księżycowym. Istnieje jednak teoria sugerująca, że urodził się dwadzieścia dni wcześniej niż jego starszy brat, Oda Nobukatsu, ale z powodu opóźnień w raportowaniu i niskiego statusu rodziny jego matki, został uznany za trzeciego syna Nobunagi.
-
Yamauchi Kazutoyo
Yamauchi Kazutoyo (pisany także jako Yamanouchi; 1545/1546? - 1 listopada 1605) był wybitnym samurajem i strażnikiem, który służył Odzie Nobunadze, a później Toyotomi Hideyoshiemu podczas japońskich okresów Sengoku i Azuchi-Momoyama. Jego ojciec, Yamauchi Moritoyo, był potomkiem Fujiwara no Hidesato i starszym strażnikiem klanu Iwakura Oda, który sprzeciwiał się Odzie Nobunadze. Moritoyo był również władcą zamku Kuroda w prowincji Owari. Kazutoyo jest szczególnie znany ze swojego małżeństwa z Yamauchi Chiyo, której mądrość i zaradność odegrały kluczową rolę w jego awansie.
-
Saito Tatsuoki
Saito Tatsuoki (6 września 1548 - 1573) był daimyo prowincji Mino w japońskim okresie Sengoku i trzecim pokoleniem władców klanu Saito. Był synem Saito Yoshitatsu i wnukiem Saito Dosana. Jego matka była córką Azai Hisamasy, co czyniło go bratankiem Azai Nagamasy i krewnym pierwszej żony Ody Nobunagi, Nohime, która również była córką Saito Dosana.
-
Kyogoku Tadataka
Kyogoku Tadataka (1593-1637) był japońskim szlachcicem i głową klanu Kyogoku na początku XVII wieku, kluczowego okresu naznaczonego konsolidacją władzy Tokugawa. W dzieciństwie nazywał się Kumamaro i pochodził z rodu cesarza Uda (868-897). Tadataka był synem Kyogoku Takatsugu i jednej z jego konkubin, a jego dziadkiem ze strony ojca był Kyogoku Takayoshi.
-
Matsudaira Naomasa
Późny okres Muromachi, znany również jako okres Sengoku, był erą ciągłych konfliktów i wstrząsów, często porównywanych do okresów chaosu w historii Chin. Ta burzliwa era została zakończona przez Tokugawę Ieyasu, który przy wsparciu lojalnych poddanych ustanowił szogunat Edo i został władcą Japonii. Wśród potomków Ieyasu, Naomasa Matsudaira, jego wnuk, odegrał znaczącą rolę podczas oblężenia Osaki. Zdobył pochwałę od swojego przeciwnika, Nobushige Sanady (Yukimura Sanada), za swoje męstwo jako młody wojownik i utrzymywał silne relacje z kolejnymi szogunami Tokugawa.
-
Ishikawa Kazumasa
Ishikawa Kazumasa (1534-1609) był wybitnym japońskim służącym, który zaczął służyć Tokugawie Ieyasu w młodości. Ich związek rozpoczął się w 1551 r., kiedy obaj byli zakładnikami klanu Imagawa. Kazumasa pozostał lojalnym towarzyszem Ieyasu, uczestnicząc w kluczowych wydarzeniach, takich jak oblężenie Terabe w 1558 roku i oblężenie Marune w 1560 roku. Po tym, jak Ieyasu oderwał się od Imagawy, Kazumasa stał się zaufanym doradcą i administratorem w jego służbie.
