Ōuchi Yoshihiro był wpływowym shugo prowincji Suō i Nagato i odegrał ważną rolę jako zwolennik klanu Ashikaga podczas wojny z Południowym Dworem. Jego największym osiągnięciem było zmuszenie cesarza Południowego Dworu do kapitulacji w 1392 roku, co położyło kres okresowi Nanboku-chō. Zwycięstwo to wzmocniło pozycję klanu Ashikaga i oznaczało koniec długotrwałej rywalizacji między dwiema liniami cesarskimi.
Pomimo swoich osiągnięć to właśnie Yoshihiro wzniecił bunt przeciwko szogunatowi. Uważa się, że przyczyną tego było niesprawiedliwe traktowanie jego zasobów przez bakufu Ashikaga. Przykładem tego było żądanie szoguna, aby zbudować dla niego luksusową willę na górze Kiyotama, co stanowiło duże obciążenie dla sił i zasobów Yoshihiro.
W rezultacie Yoshihiro pozyskał wsparcie innych shugo, wycofał swoje wojska z Kioto i ufortyfikował się w mieście Sakai. Przygotował się do decydującej konfrontacji, zamierzając bronić swojej pozycji i podważyć autorytet szogunatu.
Ashikaga Yoshimitsu, chcąc uniknąć rozlewu krwi, najpierw próbował rozwiązać kryzys pokojowo. Jednak determinacja Yoshihiro do walki była niezachwiana i negocjacje zakończyły się niepowodzeniem.
Yoshimitsu postanowił więc wykonać pierwszy ruch. Zgromadził armię, w skład której wchodziły siły klanów Hatakeyama, Hosokawa i Shiba, i ruszył na Sakai. W tym samym czasie rozpoczęto negocjacje z piratami z Morza Wewnętrznego, na których wsparcie liczył zbuntowany Yoshihiro. Celem negocjacji było zorganizowanie blokady morskiej miasta i pozbawienie wroga zapasów.
Bunt Yoshihiro stopniowo zaczął słabnąć. Było to częściowo spowodowane szybką i zdecydowaną reakcją szogunatu, a częściowo tym, że obiecana pomoc od Kanrei Ashikaga Mitsukane i innych nigdy nie nadeszła. Ponadto żołnierze zwerbowani w prowincjach Iwami i Izumi wykazywali niewystarczające oddanie i nie wykazywali całkowitej lojalności wobec buntownika.
Pomimo niekorzystnych okoliczności opór Yoshihiro był zaciekły. Uparcie opierał się siłom szogunatu i dopiero pod koniec 1399 roku wojskom Ashikagi udało się podpalić miasto Sakai.
Atakowany ze wszystkich stron przez połączone siły swoich wrogów, Ouchi Yoshihiro wybrał drogę samuraja — popełnił harakiri, pozostając wiernym swoim zasadom do końca.
Zobacz także
-
Oblężenie zamku Hara
Powstanie Shimabara w latach 1637–1638, którego kulminacją było oblężenie zamku Hara, było ostatnim poważnym powstaniem okresu Edo i miało poważne konsekwencje polityczne.
-
Bitwa pod Tennoji
Konfrontacja między Tokugawą Ieyasu i Toyotomi Hideyori podczas „zimowej kampanii w Osace” zakończyła się podpisaniem traktatu pokojowego. 22 stycznia 1615 r., dzień po podpisaniu traktatu, Ieyasu udawał, że rozwiązuje swoją armię. W rzeczywistości oznaczało to, że siły Shimazu wycofały się do najbliższego portu. Tego samego dnia prawie cała armia Tokugawy rozpoczęła zasypywanie zewnętrznej fosy.
-
Oblężenie zamku Shuri
Królestwo Ryukyu powstało w 1429 roku na Okinawie, największej wyspie archipelagu Ryukyu (Nansei), w wyniku zjednoczenia militarnego trzech rywalizujących ze sobą królestw. W kolejnych latach kontrola państwa rozszerzyła się na wszystkie wyspy archipelagu.
-
Oblężenie zamku Fushimi
Fushimi można uznać za jeden z najbardziej „nieszczęśliwych” zamków okresu Sengoku Jidai. Pierwotny zamek został zbudowany przez Toyotomi Hideyoshi w południowo-wschodniej części Kioto w 1594 roku jako jego rezydencja w cesarskim mieście.
-
Oblężenie zamku Otsu
Oblężenie zamku Otsu było częścią kampanii Sekigahara, podczas której tak zwana Koalicja Wschodnia, dowodzona przez Tokugawę Ieyasu, walczyła przeciwko Koalicji Zachodniej, dowodzonej przez Ishidę Mitsunari. Zamek Otsu został zbudowany w 1586 roku na rozkaz Toyotomi Hideyoshi w pobliżu stolicy Kioto, na miejscu rozebranego zamku Sakamoto. Należał on do typu „zamków wodnych” — mizujō — ponieważ jedna z jego stron wychodziła na największe jezioro Japonii, Biwa, a otaczała go sieć fos wypełnionych wodą z jeziora, co sprawiało, że forteca przypominała wyspę.
-
Oblężenie zamku Shiroishi
Oblężenie zamku Shiroishi było częścią kampanii Sekigahara i miało miejsce kilka miesięcy przed decydującą bitwą pod Sekigahara. Daimyo prowincji Aizu, Uesugi Kagekatsu, stanowił poważne zagrożenie dla planów Tokugawy Ieyasu dotyczących rozbicia Koalicji Zachodniej, więc Ieyasu postanowił powstrzymać jego działania za pomocą swoich północnych wasali. W tym celu nakazał Date Masamune najechać prowincję Aizu i zdobyć zamek Shiroishi.
-
Drugie oblężenie zamku Jinju
Podczas dwóch kampanii koreańskich w XVI wieku Japończycy wielokrotnie musieli zdobywać fortece wroga i bronić zajętych lub zbudowanych fortyfikacji przed połączonymi siłami koreańskimi i chińskimi. Spośród wszystkich operacji z tamtego okresu drugie oblężenie zamku Jinju jest uważane za najciekawsze z punktu widzenia wojny oblężniczej.
-
Oblężenie zamku Takamatsu
Oblężenie zamku Takamatsu w prowincji Bitchu jest uważane za pierwsze mizuzeme, czyli „oblężenie wodne”, w historii Japonii. Do tego czasu nigdy nie stosowano tak oryginalnej taktyki.
