W 1517 roku Takeda Motoshige, pan zamku Kanyama, był prawdopodobnie najbardziej wpływowym daimyo w prowincji Aki. Dziesięć lat wcześniej służył jako wasal klanu Ōuchi i brał udział w kampanii Ōuchi Yoshiyuki w Kioto. Kampania ta była częścią wysiłków mających na celu wsparcie obalonego szoguna Ashikagi Yoshitane.
Jednak stosunki między klanami Ōuchi i Takeda były trudne i niekorzystne dla obu stron. Pod koniec XV wieku, wykorzystując wewnętrzne konflikty w klanie Takeda, Ōuchi najechali ich ziemie i zmusili ich do przysięgi wierności. Kiedy Motoshige mógł powrócić do Aki, pozyskał wsparcie klanu Amago i uwolnił się od narzuconej przez Ōuchi „opieki”.
Śmierć Mori Okimoto
W 1516 roku niespodziewanie zmarł Mori Okimoto, daimyo sąsiedniego klanu Mori. Jego najmłodszy syn, Komatsumaru, został jego spadkobiercą. Sytuacja osłabienia władzy była zbyt kusząca dla rywali, więc Takeda Motoshige postanowił ją wykorzystać. Wiedząc, że główne siły klanu Ouchi nadal pozostawały w Kioto, zebrał armię liczącą około 5000 wojowników i najechał ziemie klanu Kikkawa, sojusznika Mori. Takeda oblegał zamek Arita, którym dowodził Oda Nobutada.
Wyzwanie klanu Mori
Kilka tygodni później Motoshige przeprowadził najazd w głąb terytorium klanu Mori. Podpalił wioskę Tajihi, mając nadzieję, że zmusi Mori do otwartej bitwy.
Armia Mori była dowodzona przez Motonari, młodszego brata zmarłego Okimoto i opiekuna młodego Komatsumaru. Miał zaledwie dwadzieścia lat i była to jego pierwsza kampania wojskowa.
Przygotowania Motonaori
Motonaori nie mógł liczyć na pomoc wojsk Ouchi, więc zmobilizował swoich wasali. Pod jego sztandarem zgromadzili się Awa, Fukuhara, Inoue, Kutiba i Watanabe. W sumie udało mu się zebrać około siedmiuset wojowników, do których dołączyło kolejnych trzystu bojowników z klanu Kikaw.
Siły te ruszyły w kierunku zamku Arita. Po drodze natknęły się na awangardę armii Takedy, liczącą pięćset osób, dowodzoną przez Kumagai Motonao.
Śmierć Kumagai Motonao
Siły sprzymierzone zatrzymały się i otworzyły ogień z łuków w kierunku wroga. Sam Motonao znajdował się w pierwszych szeregach, zachęcając swoich wojowników i inspirując ich do walki. Kosztowało go to jednak życie – został trafiony strzałą wroga.
Bitwa nad rzeką Matauti
W tym czasie Motoshige przebywał wraz z głównymi siłami w zamku Arita. Dowiedziawszy się o klęsce awangardy, zebrał swoje oddziały i poprowadził je, aby pomścić poległego towarzysza. Armia Takedy zaatakowała siły Mori i Kikkawy, które zajęły pozycje na przeciwległym brzegu rzeki Matauti.
Takeda miał przewagę liczebną. Siły sprzymierzone zachwiały się i były gotowe do odwrotu. Powstrzymały je jedynie nieustanne napomnienia Motonariego i jego osobista obecność.
Śmierć Motoshige i zwycięstwo Mori
W tym momencie Motoshige sam rzucił się do walki. Przekroczył rzekę na koniu, ale niemal natychmiast został trafiony celną strzałą i upadł na polu bitwy.
Śmierć przywódcy była punktem zwrotnym. Oddziały Takedy uciekły, a Motonari odniósł zwycięstwo.
Konsekwencje
Zwycięstwo to utorowało drogę do wzrostu znaczenia klanu Mori. Od tego momentu ich wpływy rosły nie tylko w prowincji Aki, ale w całym regionie Chugoku.
Zobacz także
-
Oblężenie zamku Hara
Powstanie Shimabara w latach 1637–1638, którego kulminacją było oblężenie zamku Hara, było ostatnim poważnym powstaniem okresu Edo i miało poważne konsekwencje polityczne.
-
Bitwa pod Tennoji
Konfrontacja między Tokugawą Ieyasu i Toyotomi Hideyori podczas „zimowej kampanii w Osace” zakończyła się podpisaniem traktatu pokojowego. 22 stycznia 1615 r., dzień po podpisaniu traktatu, Ieyasu udawał, że rozwiązuje swoją armię. W rzeczywistości oznaczało to, że siły Shimazu wycofały się do najbliższego portu. Tego samego dnia prawie cała armia Tokugawy rozpoczęła zasypywanie zewnętrznej fosy.
-
Oblężenie zamku Shuri
Królestwo Ryukyu powstało w 1429 roku na Okinawie, największej wyspie archipelagu Ryukyu (Nansei), w wyniku zjednoczenia militarnego trzech rywalizujących ze sobą królestw. W kolejnych latach kontrola państwa rozszerzyła się na wszystkie wyspy archipelagu.
-
Oblężenie zamku Fushimi
Fushimi można uznać za jeden z najbardziej „nieszczęśliwych” zamków okresu Sengoku Jidai. Pierwotny zamek został zbudowany przez Toyotomi Hideyoshi w południowo-wschodniej części Kioto w 1594 roku jako jego rezydencja w cesarskim mieście.
-
Oblężenie zamku Otsu
Oblężenie zamku Otsu było częścią kampanii Sekigahara, podczas której tak zwana Koalicja Wschodnia, dowodzona przez Tokugawę Ieyasu, walczyła przeciwko Koalicji Zachodniej, dowodzonej przez Ishidę Mitsunari. Zamek Otsu został zbudowany w 1586 roku na rozkaz Toyotomi Hideyoshi w pobliżu stolicy Kioto, na miejscu rozebranego zamku Sakamoto. Należał on do typu „zamków wodnych” — mizujō — ponieważ jedna z jego stron wychodziła na największe jezioro Japonii, Biwa, a otaczała go sieć fos wypełnionych wodą z jeziora, co sprawiało, że forteca przypominała wyspę.
-
Oblężenie zamku Shiroishi
Oblężenie zamku Shiroishi było częścią kampanii Sekigahara i miało miejsce kilka miesięcy przed decydującą bitwą pod Sekigahara. Daimyo prowincji Aizu, Uesugi Kagekatsu, stanowił poważne zagrożenie dla planów Tokugawy Ieyasu dotyczących rozbicia Koalicji Zachodniej, więc Ieyasu postanowił powstrzymać jego działania za pomocą swoich północnych wasali. W tym celu nakazał Date Masamune najechać prowincję Aizu i zdobyć zamek Shiroishi.
-
Drugie oblężenie zamku Jinju
Podczas dwóch kampanii koreańskich w XVI wieku Japończycy wielokrotnie musieli zdobywać fortece wroga i bronić zajętych lub zbudowanych fortyfikacji przed połączonymi siłami koreańskimi i chińskimi. Spośród wszystkich operacji z tamtego okresu drugie oblężenie zamku Jinju jest uważane za najciekawsze z punktu widzenia wojny oblężniczej.
-
Oblężenie zamku Takamatsu
Oblężenie zamku Takamatsu w prowincji Bitchu jest uważane za pierwsze mizuzeme, czyli „oblężenie wodne”, w historii Japonii. Do tego czasu nigdy nie stosowano tak oryginalnej taktyki.
