W historii Japonii oblężenie Ishiyama Hongan-ji — głównej twierdzy ruchu Ikkō-ikki podczas kampanii Ody Nobunagi — uważane jest za najdłuższe, trwające od sierpnia 1570 r. do sierpnia 1580 r.
Początkowo, w 1496 roku, mnich Rennyo (1415–1499), ideologiczny i duchowy przywódca buddyjskiej sekty Jōdo Shinshū, wycofał się do ujścia rzeki Yodo i zbudował zaciszną pustelnię na ruinach starożytnego pałacu Naniwa, na „wielkim zboczu” — w Osace. Ta skromna pustelnia szybko przekształciła się w duży kompleks świątynny, a do 1532 roku, po zniszczeniu Yamashina Mido, Ishiyama Hongan-ji stała się centralną fortecą-klasztorem Ikkō-ikki, otoczoną miastem świątynnym (jinai-machi).
Obrona klasztoru była znakomicie zaprojektowana: położony na wyspach u ujścia rzeki, otoczony naturalnymi fosami (kanałami) z mostami, które w razie ataku można było szybko zdemontować. Elementy obronne obejmowały ziemne wały (dorui) z palisadami, fosy (hori), bramy w stylu Koraimon i wieże strażnicze. Otaczające jinai-machi pełniło funkcję zewnętrznego obwodu, podzielonego na dzielnice ziemnymi murami (dobei) i fosami. W centrum znajdowało się jądro wyspy, ufortyfikowane kamiennymi murami (ishigaki), dobei, wieżami yagura i ciężkimi bramami yaguramon — bardzo przypominające ufortyfikowany zamek samurajski.
Zamiast donżonu, w centralnej części znajdowały się dwie główne sale – Amidado i Goeido – połączone korytarzem. Te formy architektoniczne są nadal stosowane w nowoczesnych świątyniach Jōdo Shinshū.
Stały garnizon składał się z około 100 mnichów, ale na dźwięk dzwonu można było wezwać nawet 10 000 świeckich wyznawców (monto), w tym tych z prowincji Kaga i Echizen. Flota klanu Mori aktywnie wspierała klasztor, podczas gdy Uesugi Kenshin i Takeda Shingen odwrócili uwagę sił Nobunagi na północnym zachodzie, spowalniając oblężenie.
W sierpniu 1570 roku Nobunaga, dysponując siłą około 30 000 żołnierzy, rozpoczął oblężenie, otaczając klasztor fortami. We wrześniu wojowniczy mnisi szturmowali forty Kawaguchi i Takadono, wykorzystując 3000 arkebuzerów i skoordynowany ogień salwowy.
Pierwsze lata były intensywne, ale szlaki morskie zapewniały zaopatrzenie klasztoru do lat 1576–1578, kiedy to Nobunaga skupił się na blokadzie morskiej przy użyciu dużych statków i arkebuzerów. Po zwycięstwach w drugiej bitwie pod Kizugawaguchi i śmierci Uesugi Kenshina Nobunaga wszedł w ostatnią fazę: odcięcie sojuszników i zdobycie zewnętrznych umocnień.
W kwietniu 1580 r. opat Kōsa (Kennyo) poddał się na rozkaz cesarza, ale klasztor został spalony, aby zapobiec jego zdobyciu. Jego fundamenty zostały zniszczone w sierpniu. Trzy lata później, w 1583 roku, Toyotomi Hideyoshi zbudował na tym miejscu zamek Osaka.
W ten sposób oblężenie Ishiyama Hongan-ji stało się największą i najdłuższą wojną o fortecę w historii Japonii, pokazując ostrożność obrońców i wytrwałość oblegających.
Zobacz także
-
Bitwa pod Noradą
Bitwa pod Noradą to świetny przykład starcia z okresu Sengoku Jidai, kiedy przewaga liczebna nie zawsze gwarantowała zwycięstwo, nawet w otwartej walce.
-
Bitwy pod Kawanakajimą
Bitwy o Kawanakajimę były serią zaciekłych konfliktów w japońskim okresie Sengoku, toczonych między Takedą Shingenem z prowincji Kai i Uesugi Kenshinem z prowincji Echigo w latach 1553-1564. Bitwy te koncentrowały się wokół strategicznej równiny Kawanakajima, leżącej między rzekami Sai i Chikuma w północnej prowincji Shinano, obecnie w mieście Nagano. Rywalizacja rozpoczęła się, gdy Shingen przejął kontrolę nad Shinano, zmuszając Ogasawarę Nagatoki i Murakamiego Yoshikiyo do szukania schronienia u Kenshina, co spowodowało powtarzające się starcia.
-
Oblężenie Odawary w 1590 r.
Trzecie oblężenie Odawary w 1590 r. było kluczowym momentem w wysiłkach Toyotomi Hideyoshiego zmierzających do zneutralizowania klanu Hojo jako wyzwania dla jego władzy. W miesiącach poprzedzających oblężenie Hojo dokonali znaczących, pospiesznych ulepszeń obrony zamku, gdy zamiary Hideyoshiego stały się jasne. Jednak pomimo przytłaczającej siły Hideyoshiego, podczas oblężenia nie doszło do wielu walk.
-
Bitwa pod Tenmokuzan
Bitwa pod Tenmokuzan w 1582 roku jest pamiętana jako ostatnie starcie klanu Takeda w Japonii. Bitwa ta była ostatnią próbą Takeda Katsuyori, aby oprzeć się nieustępliwej kampanii Oda Nobunaga przeciwko niemu. Uciekając przed prześladowcami, Katsuyori podpalił swoją fortecę w zamku Shinpu i szukał schronienia w górach w Iwadono, twierdzy trzymanej przez jego lojalnego sługę, Oyamadę Nobushige. Jednak Oyamada zdradził Katsuyoriego, odmawiając mu wstępu. Nie mając innego wyjścia, Katsuyori popełnił samobójstwo wraz z żoną, podczas gdy resztki jego armii podjęły dzielny wysiłek, by powstrzymać napastników.
-
Bitwa pod Oshu
Północny klan Fujiwara rządził prowincjami Mutsu i Dewa od 1087 roku, utrzymując swoje rządy przez ponad sto lat do 1189 roku. Klan został założony przez Fujiwara no Kiyohira, wraz z Minamoto no Yoshiie, którzy ustanowili swoją niezależność w Hiraizumi, położonym w dzisiejszej prefekturze Iwate. Pod rządami Kiyohiry, a później jego następców Fujiwara no Motohira i Fujiwara no Hidehira, północni Fujiwara osiągnęli szczyt swojej potęgi w regionie Tohoku. Przesiąknęli oni kulturą Kioto i zbudowali znaczące świątynie, takie jak Chuson-ji, założona w 1095 roku.
-
Bitwa pod Omosu
Bitwa pod Omosu (Omosu no Tatakai) z 1580 r. była jednym z wielu konfliktów między klanami Hojo i Takeda w japońskim okresie Sengoku. Tym, co wyróżnia tę bitwę, jest jej rzadkość jako jednego z niewielu starć morskich w przednowoczesnej Japonii. Konflikt miał miejsce u wybrzeży półwyspu Izu, z udziałem flot Hojo Ujimasy, przywódcy klanu Hojo i Takedy Katsuyori, głowy klanu Takeda.
-
Bitwa pod Azukizaką
Bitwa pod Azukizaką, znana również jako bitwa pod Bato-ga-hara, miała miejsce w 1564 r., gdy Tokugawa Ieyasu chciał stłumić pojawiające się zagrożenie ze strony Ikko-ikki, koalicji mnichów, samurajów i chłopów silnie sprzeciwiających się rządom samurajów.
-
Bitwa pod Osaką
Po śmierci Toyotomi Hideyoshiego w 1598 r. Japonia weszła w okres rządów Rady Pięciu Starszych, w której największe wpływy miał Tokugawa Ieyasu. Po zwycięstwie nad Ishidą Mitsunarim w bitwie pod Sekigaharą w 1600 roku, Ieyasu skutecznie przejął kontrolę nad Japonią i rozwiązał Radę. W 1603 r. szogunat Tokugawa został ustanowiony w Edo, a syn Hideyoshiego, Toyotomi Hideyori, i jego matka, Yodo-dono, mogli zamieszkać na zamku w Osace. Hideyori otrzymał znaczne lenno o wartości 657 400 koku, ale pozostał zamknięty w zamku przez kilka lat. Jako środek kontroli, w 1603 r. zaaranżowano małżeństwo Hideyoriego z Senhime, córką Hidetady, która miała powiązania z oboma klanami. Ieyasu dążył do ustanowienia silnego i stabilnego reżimu pod rządami swojego klanu, a jedynie Toyotomi, kierowani przez Hideyoriego i pod wpływem Yodo-dono, stanowili wyzwanie dla jego ambicji.
