W historii Japonii oblężenie Ishiyama Hongan-ji — głównej twierdzy ruchu Ikkō-ikki podczas kampanii Ody Nobunagi — uważane jest za najdłuższe, trwające od sierpnia 1570 r. do sierpnia 1580 r.
Początkowo, w 1496 roku, mnich Rennyo (1415–1499), ideologiczny i duchowy przywódca buddyjskiej sekty Jōdo Shinshū, wycofał się do ujścia rzeki Yodo i zbudował zaciszną pustelnię na ruinach starożytnego pałacu Naniwa, na „wielkim zboczu” — w Osace. Ta skromna pustelnia szybko przekształciła się w duży kompleks świątynny, a do 1532 roku, po zniszczeniu Yamashina Mido, Ishiyama Hongan-ji stała się centralną fortecą-klasztorem Ikkō-ikki, otoczoną miastem świątynnym (jinai-machi).
Obrona klasztoru była znakomicie zaprojektowana: położony na wyspach u ujścia rzeki, otoczony naturalnymi fosami (kanałami) z mostami, które w razie ataku można było szybko zdemontować. Elementy obronne obejmowały ziemne wały (dorui) z palisadami, fosy (hori), bramy w stylu Koraimon i wieże strażnicze. Otaczające jinai-machi pełniło funkcję zewnętrznego obwodu, podzielonego na dzielnice ziemnymi murami (dobei) i fosami. W centrum znajdowało się jądro wyspy, ufortyfikowane kamiennymi murami (ishigaki), dobei, wieżami yagura i ciężkimi bramami yaguramon — bardzo przypominające ufortyfikowany zamek samurajski.
Zamiast donżonu, w centralnej części znajdowały się dwie główne sale – Amidado i Goeido – połączone korytarzem. Te formy architektoniczne są nadal stosowane w nowoczesnych świątyniach Jōdo Shinshū.
Stały garnizon składał się z około 100 mnichów, ale na dźwięk dzwonu można było wezwać nawet 10 000 świeckich wyznawców (monto), w tym tych z prowincji Kaga i Echizen. Flota klanu Mori aktywnie wspierała klasztor, podczas gdy Uesugi Kenshin i Takeda Shingen odwrócili uwagę sił Nobunagi na północnym zachodzie, spowalniając oblężenie.
W sierpniu 1570 roku Nobunaga, dysponując siłą około 30 000 żołnierzy, rozpoczął oblężenie, otaczając klasztor fortami. We wrześniu wojowniczy mnisi szturmowali forty Kawaguchi i Takadono, wykorzystując 3000 arkebuzerów i skoordynowany ogień salwowy.
Pierwsze lata były intensywne, ale szlaki morskie zapewniały zaopatrzenie klasztoru do lat 1576–1578, kiedy to Nobunaga skupił się na blokadzie morskiej przy użyciu dużych statków i arkebuzerów. Po zwycięstwach w drugiej bitwie pod Kizugawaguchi i śmierci Uesugi Kenshina Nobunaga wszedł w ostatnią fazę: odcięcie sojuszników i zdobycie zewnętrznych umocnień.
W kwietniu 1580 r. opat Kōsa (Kennyo) poddał się na rozkaz cesarza, ale klasztor został spalony, aby zapobiec jego zdobyciu. Jego fundamenty zostały zniszczone w sierpniu. Trzy lata później, w 1583 roku, Toyotomi Hideyoshi zbudował na tym miejscu zamek Osaka.
W ten sposób oblężenie Ishiyama Hongan-ji stało się największą i najdłuższą wojną o fortecę w historii Japonii, pokazując ostrożność obrońców i wytrwałość oblegających.
Zobacz także
-
Oblężenie zamku Hara
Powstanie Shimabara w latach 1637–1638, którego kulminacją było oblężenie zamku Hara, było ostatnim poważnym powstaniem okresu Edo i miało poważne konsekwencje polityczne.
-
Bitwa pod Tennoji
Konfrontacja między Tokugawą Ieyasu i Toyotomi Hideyori podczas „zimowej kampanii w Osace” zakończyła się podpisaniem traktatu pokojowego. 22 stycznia 1615 r., dzień po podpisaniu traktatu, Ieyasu udawał, że rozwiązuje swoją armię. W rzeczywistości oznaczało to, że siły Shimazu wycofały się do najbliższego portu. Tego samego dnia prawie cała armia Tokugawy rozpoczęła zasypywanie zewnętrznej fosy.
-
Oblężenie zamku Shuri
Królestwo Ryukyu powstało w 1429 roku na Okinawie, największej wyspie archipelagu Ryukyu (Nansei), w wyniku zjednoczenia militarnego trzech rywalizujących ze sobą królestw. W kolejnych latach kontrola państwa rozszerzyła się na wszystkie wyspy archipelagu.
-
Oblężenie zamku Fushimi
Fushimi można uznać za jeden z najbardziej „nieszczęśliwych” zamków okresu Sengoku Jidai. Pierwotny zamek został zbudowany przez Toyotomi Hideyoshi w południowo-wschodniej części Kioto w 1594 roku jako jego rezydencja w cesarskim mieście.
-
Oblężenie zamku Otsu
Oblężenie zamku Otsu było częścią kampanii Sekigahara, podczas której tak zwana Koalicja Wschodnia, dowodzona przez Tokugawę Ieyasu, walczyła przeciwko Koalicji Zachodniej, dowodzonej przez Ishidę Mitsunari. Zamek Otsu został zbudowany w 1586 roku na rozkaz Toyotomi Hideyoshi w pobliżu stolicy Kioto, na miejscu rozebranego zamku Sakamoto. Należał on do typu „zamków wodnych” — mizujō — ponieważ jedna z jego stron wychodziła na największe jezioro Japonii, Biwa, a otaczała go sieć fos wypełnionych wodą z jeziora, co sprawiało, że forteca przypominała wyspę.
-
Oblężenie zamku Shiroishi
Oblężenie zamku Shiroishi było częścią kampanii Sekigahara i miało miejsce kilka miesięcy przed decydującą bitwą pod Sekigahara. Daimyo prowincji Aizu, Uesugi Kagekatsu, stanowił poważne zagrożenie dla planów Tokugawy Ieyasu dotyczących rozbicia Koalicji Zachodniej, więc Ieyasu postanowił powstrzymać jego działania za pomocą swoich północnych wasali. W tym celu nakazał Date Masamune najechać prowincję Aizu i zdobyć zamek Shiroishi.
-
Drugie oblężenie zamku Jinju
Podczas dwóch kampanii koreańskich w XVI wieku Japończycy wielokrotnie musieli zdobywać fortece wroga i bronić zajętych lub zbudowanych fortyfikacji przed połączonymi siłami koreańskimi i chińskimi. Spośród wszystkich operacji z tamtego okresu drugie oblężenie zamku Jinju jest uważane za najciekawsze z punktu widzenia wojny oblężniczej.
-
Oblężenie zamku Takamatsu
Oblężenie zamku Takamatsu w prowincji Bitchu jest uważane za pierwsze mizuzeme, czyli „oblężenie wodne”, w historii Japonii. Do tego czasu nigdy nie stosowano tak oryginalnej taktyki.
