W historii Japonii oblężenie Ishiyama Hongan-ji — głównej twierdzy ruchu Ikkō-ikki podczas kampanii Ody Nobunagi — uważane jest za najdłuższe, trwające od sierpnia 1570 r. do sierpnia 1580 r.
Początkowo, w 1496 roku, mnich Rennyo (1415–1499), ideologiczny i duchowy przywódca buddyjskiej sekty Jōdo Shinshū, wycofał się do ujścia rzeki Yodo i zbudował zaciszną pustelnię na ruinach starożytnego pałacu Naniwa, na „wielkim zboczu” — w Osace. Ta skromna pustelnia szybko przekształciła się w duży kompleks świątynny, a do 1532 roku, po zniszczeniu Yamashina Mido, Ishiyama Hongan-ji stała się centralną fortecą-klasztorem Ikkō-ikki, otoczoną miastem świątynnym (jinai-machi).
Obrona klasztoru była znakomicie zaprojektowana: położony na wyspach u ujścia rzeki, otoczony naturalnymi fosami (kanałami) z mostami, które w razie ataku można było szybko zdemontować. Elementy obronne obejmowały ziemne wały (dorui) z palisadami, fosy (hori), bramy w stylu Koraimon i wieże strażnicze. Otaczające jinai-machi pełniło funkcję zewnętrznego obwodu, podzielonego na dzielnice ziemnymi murami (dobei) i fosami. W centrum znajdowało się jądro wyspy, ufortyfikowane kamiennymi murami (ishigaki), dobei, wieżami yagura i ciężkimi bramami yaguramon — bardzo przypominające ufortyfikowany zamek samurajski.
Zamiast donżonu, w centralnej części znajdowały się dwie główne sale – Amidado i Goeido – połączone korytarzem. Te formy architektoniczne są nadal stosowane w nowoczesnych świątyniach Jōdo Shinshū.
Stały garnizon składał się z około 100 mnichów, ale na dźwięk dzwonu można było wezwać nawet 10 000 świeckich wyznawców (monto), w tym tych z prowincji Kaga i Echizen. Flota klanu Mori aktywnie wspierała klasztor, podczas gdy Uesugi Kenshin i Takeda Shingen odwrócili uwagę sił Nobunagi na północnym zachodzie, spowalniając oblężenie.
W sierpniu 1570 roku Nobunaga, dysponując siłą około 30 000 żołnierzy, rozpoczął oblężenie, otaczając klasztor fortami. We wrześniu wojowniczy mnisi szturmowali forty Kawaguchi i Takadono, wykorzystując 3000 arkebuzerów i skoordynowany ogień salwowy.
Pierwsze lata były intensywne, ale szlaki morskie zapewniały zaopatrzenie klasztoru do lat 1576–1578, kiedy to Nobunaga skupił się na blokadzie morskiej przy użyciu dużych statków i arkebuzerów. Po zwycięstwach w drugiej bitwie pod Kizugawaguchi i śmierci Uesugi Kenshina Nobunaga wszedł w ostatnią fazę: odcięcie sojuszników i zdobycie zewnętrznych umocnień.
W kwietniu 1580 r. opat Kōsa (Kennyo) poddał się na rozkaz cesarza, ale klasztor został spalony, aby zapobiec jego zdobyciu. Jego fundamenty zostały zniszczone w sierpniu. Trzy lata później, w 1583 roku, Toyotomi Hideyoshi zbudował na tym miejscu zamek Osaka.
W ten sposób oblężenie Ishiyama Hongan-ji stało się największą i najdłuższą wojną o fortecę w historii Japonii, pokazując ostrożność obrońców i wytrwałość oblegających.
Zobacz także
-
Oblężenie zamku Tihaya
Zamek Tihaya został zbudowany przez Kusunoki Masashige na szczycie góry Kongo, oddzielonej od sąsiednich wzgórz głębokim wąwozem. Sam teren stanowił naturalną ochronę, dzięki czemu miejsce to było niezwykle dogodne do obrony.
-
Oblężenie twierdzy Akasaka
Kusunoki Masashige, bohater powstania Genko (1331–1333), był utalentowanym dowódcą i pomysłowym strategiem. Dwa oblężenia zamków, w których pełnił rolę obrońcy, zapisały się złotymi zgłoskami w historii japońskiej sztuki wojennej.
-
Bitwa pod Itinotani
Po śmierci Minamoto no Yoshinaki wojna Genpei wkroczyła w ostatnią fazę, która jest ściśle związana z postacią Minamoto no Yoshitsune. 13 marca 1184 roku wraz ze swoim bratem Noriyori wyruszył, aby dokończyć to, czego nie udało się osiągnąć ich kuzynowi: ostatecznie pokonać klan Taira.
-
Bitwa pod Uji 1180
Minamoto no Yorimasa nie potrzebował szczególnego pretekstu, aby jego narastająca wrogość wobec rodu Taira przerodziła się w otwarty bunt. Na dworze znajdował się również niezadowolony książę Mochihito, drugi syn byłego cesarza Go-Shirakawy. Już dwukrotnie pominięto go przy wyborze następcy tronu. Drugi raz stało się to w roku 1180, kiedy na tron wprowadzono młodego Antoku. W ten sposób Taira no Kiyomori, przywódca rodu Taira, został dziadkiem cesarza.
-
Bitwa pod Shigisan
Konflikt między klanami Soga i Mononobe, które były spokrewnione z dynastią cesarską, miał podłoże religijne. Soga popierali buddyzm, który przybył z Korei, podczas gdy Mononobe pozostali wierni shintoizmowi i zaciekle sprzeciwiali się rozprzestrzenianiu się „obcej nauki”. Napięcie osiągnęło punkt kulminacyjny po śmierci cesarza Yomei w 587 roku.
-
Inwazja Mongołów na Japonię
Pod koniec XIII wieku Japonia stanęła w obliczu zagrożenia znacznie poważniejszego niż jakiekolwiek wewnętrzne konflikty. W 1271 roku w Chinach ustanowiła się dynastia Yuan, założona przez Kubiłaja, wnuka Czyngis-chana. Jego armia była naprawdę ogromna: dziesiątki tysięcy żołnierzy — Chińczyków, Koreańczyków, Jurczżejów, a zwłaszcza Mongołów, którzy podbili tereny od Korei po Polskę i od północnej tajgi po Egipt. Tylko jeden kraj pozostał niepodbity — Japonia.
-
Wojna Gempai
Już w VIII wieku naszej ery japońscy cesarze stopniowo utracili rzeczywistą władzę i stali się postaciami symbolicznymi, pozostając pod całkowitą kontrolą potężnego rodu Fujiwara. Klan ten, wydając swoje córki za mąż za cesarzy, faktycznie zmonopolizował zarządzanie krajem: wszystkie kluczowe stanowiska wojskowe i administracyjne zajmowali przedstawiciele Fujiwara.
-
Bunt Fudziwara no Hirotsugu
Fudziwara no Hirotsugu był synem Fudziwara no Umakai — jednego z najważniejszych dworzan okresu Nara. Do 740 roku klan Fudziwara od kilkudziesięciu lat sprawował władzę nad państwem. Jednak w latach 735–737 Japonia została dotknięta ciężką próbą: kraj ogarnęła niszczycielska epidemia ospy czarnej. Zbiegła się ona z serią nieurodzajnych lat, a choroby i głód pochłonęły życie około 40% ludności wysp japońskich. Szczególnie tragiczne skutki miały one dla arystokracji. Śmiertelność wśród dworzan przewyższyła śmiertelność wśród zwykłych ludzi. Wszyscy czterej bracia Fujiwara, którzy zajmowali najważniejsze stanowiska na dworze — Umakai, Maro, Mutimaro i Fusasaki — zmarli.
