Pod koniec XIII wieku Japonia stanęła w obliczu zagrożenia znacznie poważniejszego niż jakiekolwiek wewnętrzne konflikty. W 1271 roku w Chinach ustanowiła się dynastia Yuan, założona przez Kubiłaja, wnuka Czyngis-chana. Jego armia była naprawdę ogromna: dziesiątki tysięcy żołnierzy — Chińczyków, Koreańczyków, Jurczżejów, a zwłaszcza Mongołów, którzy podbili tereny od Korei po Polskę i od północnej tajgi po Egipt. Tylko jeden kraj pozostał niepodbity — Japonia.
Kubilai wysyłał do dworu cesarskiego poselstwa z żądaniami uznania jego władzy i groźbami w przypadku odmowy, ale Japończycy nie odpowiedzieli na żadną z nich. Wiedzieli, że czeka ich atak i przygotowywali się do niego, choć nie zdawali sobie sprawy z całej potęgi wroga.
Pierwsza inwazja (1274 r.)
W listopadzie 1274 roku armia Hubilai wyruszyła na wyspę Kyushu. Flota liczyła 900 statków, na pokładach których znajdowało się 25 tysięcy Mongołów z końmi, 10 tysięcy Chińczyków i 5 tysięcy Koreańczyków. W ciągu kilku miesięcy Wielki Chan zebrał ogromną armię.
Mongołowie z łatwością zdobyli wyspy Tsushima i Iki, po czym wpłynęli do zatoki Hakata — jedynego miejsca na północno-zachodnim wybrzeżu Kiusiu, dogodnego do masowego desantu. Trzy nadmorskie wioski zostały zdobyte, ale tam najeźdźcy napotkali zaciekły opór.
Samurajów było niewielu — od 3,5 do 6 tysięcy osób. Odważnie zaatakowali wroga, ale siły były zbyt nierówne. Wielu poległo w walce, a nieliczni ocalali wycofali się pod ochronę starych, na wpół zrujnowanych fortyfikacji. Jeden z wojowników napisał: „Całą noc opłakiwaliśmy nasz los, myśląc, że jesteśmy skazani na zagładę i zostaniemy wytępieni co do jednego”.
Mongołowie okazali okrucieństwo: w zdobytych wioskach zabijali wszystkich mężczyzn, niemowlęta i starców, a kobiety zabierali do niewoli, przeciągając sznury przez dłonie przecięte sztyletami.
Jednak wróg nie poszedł dalej. Nadeszła noc, w bitwie został ranny chiński dowódca Liu, a armia wycofała się na statki, aby rano kontynuować natarcie. Ale w nocy rozpętała się burza. Około 200 statków rozbiło się o skały, a w morzu zginęło około 13 tysięcy żołnierzy. Pozostała część floty z trudem powróciła. Japończycy świętowali zwycięstwo, a burzę nazwali kamikaze – „boskim wiatrem”.
Przygotowania do nowej burzy
Hojo Tokimune, głowa bakufu, rozumiał, że porażka nie powstrzyma Hubilai. Nowa kampania została jedynie odłożona. Dopiero po podboju imperium Song przez Mongołów chan ponownie zaczął przygotowywać się do inwazji.
Druga armia była jeszcze większa. Podzielona była na dwie floty. Wschodnia, składająca się z Mongołów i Koreańczyków, liczyła 42 tysiące ludzi i 900 statków. Południowa, według kronik, obejmowała 3,5 tysiąca statków i 100 tysięcy chińskich żołnierzy. Chociaż liczby te są wyraźnie przesadzone, przewaga Mongołów była absolutna. Co więcej, ich statki były wyposażone w machiny oblężnicze i prymitywne bomby wybuchowe.
Druga inwazja (1281 r.)
W maju 1281 r. flotylla wschodnia wypłynęła w morze. Mongołowie ponownie zajęli wyspy Tsushima i Iki, a 21 czerwca zbliżyli się do zatoki Hakata. Ale teraz Japończycy byli gotowi: wzdłuż wybrzeża na długości dwudziestu kilometrów ciągnęła się kamienna ściana Genko Borui o wysokości do 2,8 metra. Wybrzeże patrolowali konni samurajowie.
Próba desantu spotkała się z gradem strzał. Japończycy desperacko atakowali, ginąc, ale pociągając za sobą wrogów. Walki trwały kilka dni. Mongołowie palili fortyfikacje, ale zdołali wysadzić na brzeg tylko niewielki oddział.
W międzyczasie samurajowie zaczęli atakować statki. Na szybkich łodziach zbliżali się do dużych dżonek, wspinali się na pokład i w walce wręcz zabijali załogi. Pewnego razu trzydziestu samurajów dopłynęło do statku, zabiło jego załogę i powróciło z zwycięstwem.
Inny wojownik, Kono Mitia, udawał, że się poddaje. Jego ludzie ukryli broń pod ubraniami, weszli na pokład wrogiego statku i niespodziewanie przeszli do ataku. Mitia zabił kapitana, pojmał dowódcę i spalił statek.
Legendarny Kusano Jiro zaatakował wroga w świetle dziennym. Pomimo tego, że pocisk odciął mu rękę, wtargnął na pokład wrogiego statku i osobiście zabił 21 wojowników, a następnie podpalił statek.
Mongołowie kilkakrotnie próbowali wylądować, ale bezskutecznie. Zaczęli czekać na południową flotę. Jednak upał, brak wody i żywności, antysanitarne warunki i choroby zabiły około trzech tysięcy żołnierzy. Morale spadło.
12 sierpnia obie flotylli połączyły się i zaatakowały wyspę Takashima, zamierzając wylądować w zatoce Imari. Japończycy modlili się do bogów o ratunek.
Boski wiatr
16 sierpnia nadciągnął straszny tajfun. Niebo pociemniało, ogromne fale podnosiły i niszczyły statki. Mongołowie wcześniej połączyli swoje statki łańcuchami, a teraz ciągnęły się one nawzajem na dno.
Burza trwała trzy dni. Prawie cała flota została zniszczona. Mongołowie stracili około stu tysięcy żołnierzy. Nieliczni ocalali zostali zabici przez samurajów. Japonia została ocalona.
Konsekwencje
Kubilai planował kolejną inwazję, ale nigdy do niej nie doszło: przeszkodziły jej wojny w Korei, południowych Chinach i Wietnamie. Od tego momentu aż do II wojny światowej wyspy japońskie pozostawały poza zasięgiem najeźdźców.
Zobacz także
-
Oblężenie zamku Shuri
Królestwo Ryukyu powstało w 1429 roku na Okinawie, największej wyspie archipelagu Ryukyu (Nansei), w wyniku zjednoczenia militarnego trzech rywalizujących ze sobą królestw. W kolejnych latach kontrola państwa rozszerzyła się na wszystkie wyspy archipelagu.
-
Oblężenie zamku Fushimi
Fushimi można uznać za jeden z najbardziej „nieszczęśliwych” zamków okresu Sengoku Jidai. Pierwotny zamek został zbudowany przez Toyotomi Hideyoshi w południowo-wschodniej części Kioto w 1594 roku jako jego rezydencja w cesarskim mieście.
-
Oblężenie zamku Shiroishi
Oblężenie zamku Shiroishi było częścią kampanii Sekigahara i miało miejsce kilka miesięcy przed decydującą bitwą pod Sekigahara. Daimyo prowincji Aizu, Uesugi Kagekatsu, stanowił poważne zagrożenie dla planów Tokugawy Ieyasu dotyczących rozbicia Koalicji Zachodniej, więc Ieyasu postanowił powstrzymać jego działania za pomocą swoich północnych wasali. W tym celu nakazał Date Masamune najechać prowincję Aizu i zdobyć zamek Shiroishi.
-
Drugie oblężenie zamku Jinju
Podczas dwóch kampanii koreańskich w XVI wieku Japończycy wielokrotnie musieli zdobywać fortece wroga i bronić zajętych lub zbudowanych fortyfikacji przed połączonymi siłami koreańskimi i chińskimi. Spośród wszystkich operacji z tamtego okresu drugie oblężenie zamku Jinju jest uważane za najciekawsze z punktu widzenia wojny oblężniczej.
-
Oblężenie zamku Takamatsu
Oblężenie zamku Takamatsu w prowincji Bitchu jest uważane za pierwsze mizuzeme, czyli „oblężenie wodne”, w historii Japonii. Do tego czasu nigdy nie stosowano tak oryginalnej taktyki.
-
Trzecie oblężenie zamku Takatenjin
Historia zamku przed konfliktem między klanami Tokugawa i Takeda jest raczej niejasna. Według jednej z wersji zamek został zbudowany w 1416 roku, kiedy Imagawa Sadayoshi (1325–1420) był gubernatorem prowincji Suruga i połowy prowincji Totomi. Podobno to on nakazał Imagawie Norimasa (1364–1433) zbudowanie tej fortyfikacji. Nie znaleziono jednak żadnych wiarygodnych dowodów na poparcie tej tezy. Za bardziej prawdopodobną uważa się inną wersję, zgodnie z którą zamek został zbudowany podczas podboju prowincji Totomi pod koniec XV wieku przez Imagawę Ujitsunę (1473–1526) i jego generała Ise Shinkuro (Hojo Soon). W tym przypadku za budowę odpowiedzialny jest inny generał Ujitsuny, Kusima Masashige (1492–1521).
-
Bitwa pod Mimigawa
W 1556 r. klan Shimazu rozpoczął kampanię mającą na celu systematyczne podbicie wyspy Kiusiu. W tym samym roku prowincja Osumi została zaanektowana i rozpoczęła się wojna z klanem Ito o kontrolę nad prowincją Hyuga. W 1577 r. Ito Yoshisuke został pokonany i uciekł na północ, gdzie zwrócił się o pomoc do Otomo Sorina, chrześcijańskiego daimyo z prowincji Bungo.
-
Oblężenie zamku Kozuki
Bitwa o zamek Kozuki była konsekwencją ekspansji Ody Nobunagi w regionie Chugoku. Toyotomi Hideyoshi został wyznaczony do poprowadzenia kampanii, której celem było osłabienie wpływów klanu Mori na tych ziemiach. Pod jego dowództwem znaleźli się słynni samurajowie: Kuroda Kanbei, Takenaka Shigeharu i Hachisuka Koroku. Do armii Ody dołączył również Amago Katsuhisa, który żywił nadzieję na przywrócenie utraconej dominacji klanu Amago w zachodniej Japonii.
