Mori Motonari (1497–1571), przywódca potężnego klanu Mori, był jednym z najbardziej wpływowych daimyo regionu Chugoku, położonego na zachodzie wyspy Honsiu. W niespokojnej i brutalnej epoce Sengoku Jidai prowadził nieustanne wojny, dążąc do poszerzenia swoich posiadłości i wzmocnienia władzy swojego rodu.
Już w 1543 roku Motonari próbował odebrać zamek Gassan-Toda swojemu sąsiadowi, Amago Haruhisie, ale próba ta zakończyła się niepowodzeniem. Jednak w 1561 roku Haruhisa zmarł, a dwa lata później Motonari rozpoczął nową kampanię wojenną w celu podbicia prowincji Izumo.
Aby odizolować główną fortecę wroga, Motonari przystąpił do stopniowego przejmowania odległych fortyfikacji należących do klanu Amago. Najważniejszym z nich był zamek Shiraha — największy z zamków satelickich (shijo), który miał kluczowe znaczenie dla obrony podejść do Gassan-Toda. Jesienią 1563 roku Motonari rozpoczął jego oblężenie. Nowy przywódca klanu Amago, Yoshihisa, wysłał wojska na pomoc oblężonym, ale zostały one przechwycone przez armię Mori i rozgromione. Oblężenie Shiragi trwało 70 dni i zakończyło się kapitulacją po tym, jak oblegającym udało się odciąć system zaopatrzenia zamku w wodę. Dowódca garnizonu, Matsuda Michihisa, wolał popełnić samobójstwo, niż poddać się wrogowi.
Wiosną 1564 roku Motonari zbliżył się bezpośrednio do murów Gassan-Toda. Ta twierdza, należąca do klanu Amago, była jednym z pięciu największych zamków górskich swoich czasów. Chociaż Gassan-Toda należał do typu yamajiro (zamki górskie), posiadał bardzo rozwinięty system umocnień obronnych. Oprócz tradycyjnych trzech dziedzińców — linii obronnych położonych na szczycie góry Gassan — twierdza miała również inne dziedzińce, schodzące tarasami w dół do rzeki Toda (znanej obecnie jako Iinashi) i jej dopływu.
Pierwsza próba szturmu zamku, chronionego przez warunki naturalne i potężne fortyfikacje, zakończyła się niepowodzeniem. Armia Mori poniosła straty, a Motonari musiał się wycofać, aby przegrupować siły. Latem tego samego roku powrócił do Gassan-Toda już z armią liczącą 25 tysięcy samurajów. W tym czasie garnizon zamku liczył około 10 tysięcy żołnierzy. Tym razem Motonari zrezygnował z pomysłu bezpośredniego szturmu i postanowił zdobyć fortecę metodą wyczerpania.
Rozpoczęto długotrwałą blokadę. Motonari wydał rozkaz, aby nie przyjmować dezerterów, co miało przyczynić się do szybkiego wyczerpania zapasów żywności u oblężonych. Równolegle zrealizował sprytną kombinację polityczną, stosując znaną strategię „zabij obcym nożem”. Przywódca klanu Amago, Yoshihisa, miał lojalnego wasala — Uyama Hisakane, znanego jako utalentowany strateg i mądry doradca. Motonaori, z pomocą swoich agentów, rozpowszechnił wśród ludzi Yoshihisy plotki, że Hisakane rzekomo przygotowuje zdradę. Fałszywe oskarżenia osiągnęły swój cel — Yoshihisa uwierzył w nie i nakazał stracić swojego cennego pomocnika. Ten czyn poważnie podkopał morale obrońców zamku.
Ostatecznie, kiedy Motonari zniósł zakaz przyjmowania dezerterów, tysiące wyczerpanych i półgłodnych wojowników Amago opuściło swoje pozycje i uciekło z twierdzy. Na początku zimy 1565 roku sytuacja wewnątrz zamku stała się beznadziejna i Yoshihisa podjął decyzję o poddaniu się. Ku zaskoczeniu wielu współczesnych, Motonari okazał miłosierdzie — oszczędził życie pokonanemu wrogowi. Yoshihisa otrzymał pozwolenie na wstąpienie do zakonu i wygnanie do świątyni Enmyoji, położonej w prowincji Aki.
Zobacz także
-
Oblężenie zamku Hara
Powstanie Shimabara w latach 1637–1638, którego kulminacją było oblężenie zamku Hara, było ostatnim poważnym powstaniem okresu Edo i miało poważne konsekwencje polityczne.
-
Bitwa pod Tennoji
Konfrontacja między Tokugawą Ieyasu i Toyotomi Hideyori podczas „zimowej kampanii w Osace” zakończyła się podpisaniem traktatu pokojowego. 22 stycznia 1615 r., dzień po podpisaniu traktatu, Ieyasu udawał, że rozwiązuje swoją armię. W rzeczywistości oznaczało to, że siły Shimazu wycofały się do najbliższego portu. Tego samego dnia prawie cała armia Tokugawy rozpoczęła zasypywanie zewnętrznej fosy.
-
Oblężenie zamku Shuri
Królestwo Ryukyu powstało w 1429 roku na Okinawie, największej wyspie archipelagu Ryukyu (Nansei), w wyniku zjednoczenia militarnego trzech rywalizujących ze sobą królestw. W kolejnych latach kontrola państwa rozszerzyła się na wszystkie wyspy archipelagu.
-
Oblężenie zamku Fushimi
Fushimi można uznać za jeden z najbardziej „nieszczęśliwych” zamków okresu Sengoku Jidai. Pierwotny zamek został zbudowany przez Toyotomi Hideyoshi w południowo-wschodniej części Kioto w 1594 roku jako jego rezydencja w cesarskim mieście.
-
Oblężenie zamku Otsu
Oblężenie zamku Otsu było częścią kampanii Sekigahara, podczas której tak zwana Koalicja Wschodnia, dowodzona przez Tokugawę Ieyasu, walczyła przeciwko Koalicji Zachodniej, dowodzonej przez Ishidę Mitsunari. Zamek Otsu został zbudowany w 1586 roku na rozkaz Toyotomi Hideyoshi w pobliżu stolicy Kioto, na miejscu rozebranego zamku Sakamoto. Należał on do typu „zamków wodnych” — mizujō — ponieważ jedna z jego stron wychodziła na największe jezioro Japonii, Biwa, a otaczała go sieć fos wypełnionych wodą z jeziora, co sprawiało, że forteca przypominała wyspę.
-
Oblężenie zamku Shiroishi
Oblężenie zamku Shiroishi było częścią kampanii Sekigahara i miało miejsce kilka miesięcy przed decydującą bitwą pod Sekigahara. Daimyo prowincji Aizu, Uesugi Kagekatsu, stanowił poważne zagrożenie dla planów Tokugawy Ieyasu dotyczących rozbicia Koalicji Zachodniej, więc Ieyasu postanowił powstrzymać jego działania za pomocą swoich północnych wasali. W tym celu nakazał Date Masamune najechać prowincję Aizu i zdobyć zamek Shiroishi.
-
Drugie oblężenie zamku Jinju
Podczas dwóch kampanii koreańskich w XVI wieku Japończycy wielokrotnie musieli zdobywać fortece wroga i bronić zajętych lub zbudowanych fortyfikacji przed połączonymi siłami koreańskimi i chińskimi. Spośród wszystkich operacji z tamtego okresu drugie oblężenie zamku Jinju jest uważane za najciekawsze z punktu widzenia wojny oblężniczej.
-
Oblężenie zamku Takamatsu
Oblężenie zamku Takamatsu w prowincji Bitchu jest uważane za pierwsze mizuzeme, czyli „oblężenie wodne”, w historii Japonii. Do tego czasu nigdy nie stosowano tak oryginalnej taktyki.
