Fudziwara no Hirotsugu był synem Fudziwara no Umakai — jednego z najważniejszych dworzan okresu Nara. Do 740 roku klan Fudziwara od kilkudziesięciu lat sprawował władzę nad państwem. Jednak w latach 735–737 Japonia została dotknięta ciężką próbą: kraj ogarnęła niszczycielska epidemia ospy czarnej. Zbiegła się ona z serią nieurodzajnych lat, a choroby i głód pochłonęły życie około 40% ludności wysp japońskich. Szczególnie tragiczne skutki miały one dla arystokracji. Śmiertelność wśród dworzan przewyższyła śmiertelność wśród zwykłych ludzi. Wszyscy czterej bracia Fujiwara, którzy zajmowali najważniejsze stanowiska na dworze — Umakai, Maro, Mutimaro i Fusasaki — zmarli.
Wykorzystał to najgorszy wróg rodu, Tatibana-no Moroe (684–757). W ciągu zaledwie roku po śmierci braci zdołał przejąć władzę na dworze i zaczął wywierać ogromny wpływ na cesarza.
Fudziwara no Hirotsugu stał się jedną z ofiar tych dworskich intryg. W 738 roku otrzymał wysokie i dochodowe stanowisko gubernatora prowincji Yamato, ale już po roku, w wyniku intryg Moroe, został odsunięty od władzy i wysłany do prowincjonalnego miasta Dazaifu na północy wyspy Kyushu. Upokorzony i rozgoryczony, w 740 roku Hirotsugu skierował oficjalny protest do dworu, domagając się ukarania sprawców jego upadku. Za swoich głównych wrogów uważał Tatibana-no Moroe, a także bliskich dworowi dostojników Kibi-no Makibi i mnicha Gembo, którzy mieli znaczne wpływy. Jednak na dworze, całkowicie podporządkowanym Moroe, apel ten został odebrany jako bunt. Hirotsugu nie miał już odwrotu. Już cztery dni po otrzymaniu wiadomości, 3 dnia 9 miesiąca 740 roku, wzniecił powstanie.
Odpowiedzią dworu było wysłanie armii ekspedycyjnej liczącej 17 tysięcy żołnierzy. Najwyższym dowódcą – taisyugunem („wielkim wodzem”) – został mianowany Ono no Azumabito, arystokrata dworski. Mianowanie urzędnika cywilnego na stanowisko głównodowodzącego nie było przypadkowe: dwór cesarski zawsze obawiał się nadmiernego wzmocnienia pozycji wojska i dlatego wolał pozostawić dowództwo w rękach arystokracji.
Wojska rządowe gromadziły się zarówno we wschodniej, jak i zachodniej Japonii, z wyjątkiem samego Kyushu. W tym samym czasie Hirotsugu, korzystając ze swojej pozycji urzędnika prowincjonalnego, zaczął rekrutować własną armię na wyspie. Według kroniki „Shoku Nihongi” udało mu się zebrać od 12 do 15 tysięcy żołnierzy. Siły te podzielił na trzy armie: północną dowodził sam Hirotsugu, centralną – jego podwładny Komaro, a południową – inny współpracownik o imieniu Tsunae. Plan Hirotsugu był prosty: skoncentrować wszystkie wojska w północno-wschodniej części Kiusiu i zająć pozycje obronne przy wąskiej cieśninie oddzielającej Kiusiu od Honsiu. Tam miał nadzieję zepchnąć do morza armię cesarską jeszcze podczas próby desantu.
Hirotsugu rzeczywiście zajął umocnione pozycje w powiecie Miyako w prowincji Bizen i czekał na nadejście armii sojuszniczych. Jednak wydarzenia potoczyły się nie tak, jak się spodziewał. Jedna armia spóźniła się, a druga w ogóle nie przybyła. Wykorzystały to wojska rządowe: bez większych trudności zdołały wylądować i zmusić siły Hirotsugu do ucieczki. Miało to miejsce 24 dnia 9 miesiąca 740 roku. W bitwie zginęło dwóch jego dowódców – szef fortyfikacji w Miyako i dowódca fortu Itabitsu. Sam Hirotsugu, ranny dwoma strzałami, zdołał uciec wraz z resztkami swojej rozbitej armii.
W międzyczasie dwór cesarski wzmacniał armię ekspedycyjną. 21 i 22 dnia dziewiątego miesiąca wysłano dodatkowe 4 tysiące żołnierzy, wśród których znajdowało się 40 wybranych wojowników — dżohei, szczególnie wyróżnionych w kronice „Sjoku Nihongi”. 25 dnia czterech dowódców okręgów przeszło na stronę rządu i siłami pięciuset jeźdźców zaatakowało resztki wojsk Hirotsugu. Jeden po drugim jego towarzysze zaczęli się wycofywać i zdradzać go.
Ostateczna porażka nastąpiła w decydującej bitwie nad rzeką Itabitsu. Armia Hirotsugu całkowicie się rozpadła, a on sam ponownie uciekł. Jednak 23 dnia 10 miesiąca Hirotsugu został schwytany, a tydzień później ścięty.
Zobacz także
-
Oblężenie zamku Shuri
Królestwo Ryukyu powstało w 1429 roku na Okinawie, największej wyspie archipelagu Ryukyu (Nansei), w wyniku zjednoczenia militarnego trzech rywalizujących ze sobą królestw. W kolejnych latach kontrola państwa rozszerzyła się na wszystkie wyspy archipelagu.
-
Oblężenie zamku Fushimi
Fushimi można uznać za jeden z najbardziej „nieszczęśliwych” zamków okresu Sengoku Jidai. Pierwotny zamek został zbudowany przez Toyotomi Hideyoshi w południowo-wschodniej części Kioto w 1594 roku jako jego rezydencja w cesarskim mieście.
-
Oblężenie zamku Shiroishi
Oblężenie zamku Shiroishi było częścią kampanii Sekigahara i miało miejsce kilka miesięcy przed decydującą bitwą pod Sekigahara. Daimyo prowincji Aizu, Uesugi Kagekatsu, stanowił poważne zagrożenie dla planów Tokugawy Ieyasu dotyczących rozbicia Koalicji Zachodniej, więc Ieyasu postanowił powstrzymać jego działania za pomocą swoich północnych wasali. W tym celu nakazał Date Masamune najechać prowincję Aizu i zdobyć zamek Shiroishi.
-
Drugie oblężenie zamku Jinju
Podczas dwóch kampanii koreańskich w XVI wieku Japończycy wielokrotnie musieli zdobywać fortece wroga i bronić zajętych lub zbudowanych fortyfikacji przed połączonymi siłami koreańskimi i chińskimi. Spośród wszystkich operacji z tamtego okresu drugie oblężenie zamku Jinju jest uważane za najciekawsze z punktu widzenia wojny oblężniczej.
-
Oblężenie zamku Takamatsu
Oblężenie zamku Takamatsu w prowincji Bitchu jest uważane za pierwsze mizuzeme, czyli „oblężenie wodne”, w historii Japonii. Do tego czasu nigdy nie stosowano tak oryginalnej taktyki.
-
Trzecie oblężenie zamku Takatenjin
Historia zamku przed konfliktem między klanami Tokugawa i Takeda jest raczej niejasna. Według jednej z wersji zamek został zbudowany w 1416 roku, kiedy Imagawa Sadayoshi (1325–1420) był gubernatorem prowincji Suruga i połowy prowincji Totomi. Podobno to on nakazał Imagawie Norimasa (1364–1433) zbudowanie tej fortyfikacji. Nie znaleziono jednak żadnych wiarygodnych dowodów na poparcie tej tezy. Za bardziej prawdopodobną uważa się inną wersję, zgodnie z którą zamek został zbudowany podczas podboju prowincji Totomi pod koniec XV wieku przez Imagawę Ujitsunę (1473–1526) i jego generała Ise Shinkuro (Hojo Soon). W tym przypadku za budowę odpowiedzialny jest inny generał Ujitsuny, Kusima Masashige (1492–1521).
-
Bitwa pod Mimigawa
W 1556 r. klan Shimazu rozpoczął kampanię mającą na celu systematyczne podbicie wyspy Kiusiu. W tym samym roku prowincja Osumi została zaanektowana i rozpoczęła się wojna z klanem Ito o kontrolę nad prowincją Hyuga. W 1577 r. Ito Yoshisuke został pokonany i uciekł na północ, gdzie zwrócił się o pomoc do Otomo Sorina, chrześcijańskiego daimyo z prowincji Bungo.
-
Oblężenie zamku Kozuki
Bitwa o zamek Kozuki była konsekwencją ekspansji Ody Nobunagi w regionie Chugoku. Toyotomi Hideyoshi został wyznaczony do poprowadzenia kampanii, której celem było osłabienie wpływów klanu Mori na tych ziemiach. Pod jego dowództwem znaleźli się słynni samurajowie: Kuroda Kanbei, Takenaka Shigeharu i Hachisuka Koroku. Do armii Ody dołączył również Amago Katsuhisa, który żywił nadzieję na przywrócenie utraconej dominacji klanu Amago w zachodniej Japonii.
