Fudziwara no Hirotsugu był synem Fudziwara no Umakai — jednego z najważniejszych dworzan okresu Nara. Do 740 roku klan Fudziwara od kilkudziesięciu lat sprawował władzę nad państwem. Jednak w latach 735–737 Japonia została dotknięta ciężką próbą: kraj ogarnęła niszczycielska epidemia ospy czarnej. Zbiegła się ona z serią nieurodzajnych lat, a choroby i głód pochłonęły życie około 40% ludności wysp japońskich. Szczególnie tragiczne skutki miały one dla arystokracji. Śmiertelność wśród dworzan przewyższyła śmiertelność wśród zwykłych ludzi. Wszyscy czterej bracia Fujiwara, którzy zajmowali najważniejsze stanowiska na dworze — Umakai, Maro, Mutimaro i Fusasaki — zmarli.
Wykorzystał to najgorszy wróg rodu, Tatibana-no Moroe (684–757). W ciągu zaledwie roku po śmierci braci zdołał przejąć władzę na dworze i zaczął wywierać ogromny wpływ na cesarza.
Fudziwara no Hirotsugu stał się jedną z ofiar tych dworskich intryg. W 738 roku otrzymał wysokie i dochodowe stanowisko gubernatora prowincji Yamato, ale już po roku, w wyniku intryg Moroe, został odsunięty od władzy i wysłany do prowincjonalnego miasta Dazaifu na północy wyspy Kyushu. Upokorzony i rozgoryczony, w 740 roku Hirotsugu skierował oficjalny protest do dworu, domagając się ukarania sprawców jego upadku. Za swoich głównych wrogów uważał Tatibana-no Moroe, a także bliskich dworowi dostojników Kibi-no Makibi i mnicha Gembo, którzy mieli znaczne wpływy. Jednak na dworze, całkowicie podporządkowanym Moroe, apel ten został odebrany jako bunt. Hirotsugu nie miał już odwrotu. Już cztery dni po otrzymaniu wiadomości, 3 dnia 9 miesiąca 740 roku, wzniecił powstanie.
Odpowiedzią dworu było wysłanie armii ekspedycyjnej liczącej 17 tysięcy żołnierzy. Najwyższym dowódcą – taisyugunem („wielkim wodzem”) – został mianowany Ono no Azumabito, arystokrata dworski. Mianowanie urzędnika cywilnego na stanowisko głównodowodzącego nie było przypadkowe: dwór cesarski zawsze obawiał się nadmiernego wzmocnienia pozycji wojska i dlatego wolał pozostawić dowództwo w rękach arystokracji.
Wojska rządowe gromadziły się zarówno we wschodniej, jak i zachodniej Japonii, z wyjątkiem samego Kyushu. W tym samym czasie Hirotsugu, korzystając ze swojej pozycji urzędnika prowincjonalnego, zaczął rekrutować własną armię na wyspie. Według kroniki „Shoku Nihongi” udało mu się zebrać od 12 do 15 tysięcy żołnierzy. Siły te podzielił na trzy armie: północną dowodził sam Hirotsugu, centralną – jego podwładny Komaro, a południową – inny współpracownik o imieniu Tsunae. Plan Hirotsugu był prosty: skoncentrować wszystkie wojska w północno-wschodniej części Kiusiu i zająć pozycje obronne przy wąskiej cieśninie oddzielającej Kiusiu od Honsiu. Tam miał nadzieję zepchnąć do morza armię cesarską jeszcze podczas próby desantu.
Hirotsugu rzeczywiście zajął umocnione pozycje w powiecie Miyako w prowincji Bizen i czekał na nadejście armii sojuszniczych. Jednak wydarzenia potoczyły się nie tak, jak się spodziewał. Jedna armia spóźniła się, a druga w ogóle nie przybyła. Wykorzystały to wojska rządowe: bez większych trudności zdołały wylądować i zmusić siły Hirotsugu do ucieczki. Miało to miejsce 24 dnia 9 miesiąca 740 roku. W bitwie zginęło dwóch jego dowódców – szef fortyfikacji w Miyako i dowódca fortu Itabitsu. Sam Hirotsugu, ranny dwoma strzałami, zdołał uciec wraz z resztkami swojej rozbitej armii.
W międzyczasie dwór cesarski wzmacniał armię ekspedycyjną. 21 i 22 dnia dziewiątego miesiąca wysłano dodatkowe 4 tysiące żołnierzy, wśród których znajdowało się 40 wybranych wojowników — dżohei, szczególnie wyróżnionych w kronice „Sjoku Nihongi”. 25 dnia czterech dowódców okręgów przeszło na stronę rządu i siłami pięciuset jeźdźców zaatakowało resztki wojsk Hirotsugu. Jeden po drugim jego towarzysze zaczęli się wycofywać i zdradzać go.
Ostateczna porażka nastąpiła w decydującej bitwie nad rzeką Itabitsu. Armia Hirotsugu całkowicie się rozpadła, a on sam ponownie uciekł. Jednak 23 dnia 10 miesiąca Hirotsugu został schwytany, a tydzień później ścięty.
Zobacz także
-
Oblężenie zamku Tihaya
Zamek Tihaya został zbudowany przez Kusunoki Masashige na szczycie góry Kongo, oddzielonej od sąsiednich wzgórz głębokim wąwozem. Sam teren stanowił naturalną ochronę, dzięki czemu miejsce to było niezwykle dogodne do obrony.
-
Oblężenie twierdzy Akasaka
Kusunoki Masashige, bohater powstania Genko (1331–1333), był utalentowanym dowódcą i pomysłowym strategiem. Dwa oblężenia zamków, w których pełnił rolę obrońcy, zapisały się złotymi zgłoskami w historii japońskiej sztuki wojennej.
-
Bitwa pod Itinotani
Po śmierci Minamoto no Yoshinaki wojna Genpei wkroczyła w ostatnią fazę, która jest ściśle związana z postacią Minamoto no Yoshitsune. 13 marca 1184 roku wraz ze swoim bratem Noriyori wyruszył, aby dokończyć to, czego nie udało się osiągnąć ich kuzynowi: ostatecznie pokonać klan Taira.
-
Bitwa pod Uji 1180
Minamoto no Yorimasa nie potrzebował szczególnego pretekstu, aby jego narastająca wrogość wobec rodu Taira przerodziła się w otwarty bunt. Na dworze znajdował się również niezadowolony książę Mochihito, drugi syn byłego cesarza Go-Shirakawy. Już dwukrotnie pominięto go przy wyborze następcy tronu. Drugi raz stało się to w roku 1180, kiedy na tron wprowadzono młodego Antoku. W ten sposób Taira no Kiyomori, przywódca rodu Taira, został dziadkiem cesarza.
-
Bitwa pod Shigisan
Konflikt między klanami Soga i Mononobe, które były spokrewnione z dynastią cesarską, miał podłoże religijne. Soga popierali buddyzm, który przybył z Korei, podczas gdy Mononobe pozostali wierni shintoizmowi i zaciekle sprzeciwiali się rozprzestrzenianiu się „obcej nauki”. Napięcie osiągnęło punkt kulminacyjny po śmierci cesarza Yomei w 587 roku.
-
Inwazja Mongołów na Japonię
Pod koniec XIII wieku Japonia stanęła w obliczu zagrożenia znacznie poważniejszego niż jakiekolwiek wewnętrzne konflikty. W 1271 roku w Chinach ustanowiła się dynastia Yuan, założona przez Kubiłaja, wnuka Czyngis-chana. Jego armia była naprawdę ogromna: dziesiątki tysięcy żołnierzy — Chińczyków, Koreańczyków, Jurczżejów, a zwłaszcza Mongołów, którzy podbili tereny od Korei po Polskę i od północnej tajgi po Egipt. Tylko jeden kraj pozostał niepodbity — Japonia.
-
Wojna Gempai
Już w VIII wieku naszej ery japońscy cesarze stopniowo utracili rzeczywistą władzę i stali się postaciami symbolicznymi, pozostając pod całkowitą kontrolą potężnego rodu Fujiwara. Klan ten, wydając swoje córki za mąż za cesarzy, faktycznie zmonopolizował zarządzanie krajem: wszystkie kluczowe stanowiska wojskowe i administracyjne zajmowali przedstawiciele Fujiwara.
-
Bunt Fudziwara no Hirotsugu
Fudziwara no Hirotsugu był synem Fudziwara no Umakai — jednego z najważniejszych dworzan okresu Nara. Do 740 roku klan Fudziwara od kilkudziesięciu lat sprawował władzę nad państwem. Jednak w latach 735–737 Japonia została dotknięta ciężką próbą: kraj ogarnęła niszczycielska epidemia ospy czarnej. Zbiegła się ona z serią nieurodzajnych lat, a choroby i głód pochłonęły życie około 40% ludności wysp japońskich. Szczególnie tragiczne skutki miały one dla arystokracji. Śmiertelność wśród dworzan przewyższyła śmiertelność wśród zwykłych ludzi. Wszyscy czterej bracia Fujiwara, którzy zajmowali najważniejsze stanowiska na dworze — Umakai, Maro, Mutimaro i Fusasaki — zmarli.
