Bitwa pod Azukizaką, znana również jako bitwa pod Bato-ga-hara, miała miejsce w 1564 r., gdy Tokugawa Ieyasu chciał stłumić pojawiające się zagrożenie ze strony Ikko-ikki, koalicji mnichów, samurajów i chłopów silnie sprzeciwiających się rządom samurajów.
Napięcia nasiliły się w prowincji Mikawa, gdy Ikko-ikki sprzeciwili się wysiłkom samurajów zmierzającym do opodatkowania ich świątyń. Konflikt wybuchł w 1563 r., gdy Suganuma Sada, wasal Tokugawy, przejął ryż z Jogu-ji w Okazaki, aby nakarmić swoje wojska. W odwecie mnisi zaatakowali zamek Suganumy i odzyskali ryż, barykadując się w Jogu-ji. Kiedy Tokugawa wysłał wysłanników w celu zbadania sprawy, zostali oni straceni. Inny incydent dotyczył ataku Ikki na kupca w świątyni w pobliżu Honsho-ji, co doprowadziło do nieudanego najazdu Tokugawy.
15 stycznia 1564 r. rozpoczęła się bitwa pod Azukizaką. Tokugawa Ieyasu, chcąc zmiażdżyć Ikko-ikki w prowincji Mikawa, zwrócił się o pomoc do mnichów-wojowników ze świątyni Daiju-ji, z którymi utrzymywał dobre stosunki. W szeregach Ikki znajdowali się wasale Ieyasu, w tym Honda Masanobu, który sympatyzował ze sprawą Ikki. Bitwa była zacięta, a Tokugawa osobiście poprowadził szarżę, stawiając czoła wrogim samurajom na pierwszej linii frontu. Pomimo kul przebijających jego zbroję, Tokugawa Ieyasu pozostał bez ran. Jego odwaga skłoniła wielu samurajów, którzy uciekli do Ikki, do zmiany stron, co doprowadziło do porażki Ikki.
Bitwa nie oznaczała jednak końca oporu Ikki w Mikawie, co skłoniło Tokugawę Ieyasu do kontynuowania kampanii mającej na celu stłumienie buntów Ikki w prowincji.
Zobacz także
-
Oblężenie zamku Tihaya
Zamek Tihaya został zbudowany przez Kusunoki Masashige na szczycie góry Kongo, oddzielonej od sąsiednich wzgórz głębokim wąwozem. Sam teren stanowił naturalną ochronę, dzięki czemu miejsce to było niezwykle dogodne do obrony.
-
Oblężenie twierdzy Akasaka
Kusunoki Masashige, bohater powstania Genko (1331–1333), był utalentowanym dowódcą i pomysłowym strategiem. Dwa oblężenia zamków, w których pełnił rolę obrońcy, zapisały się złotymi zgłoskami w historii japońskiej sztuki wojennej.
-
Bitwa pod Itinotani
Po śmierci Minamoto no Yoshinaki wojna Genpei wkroczyła w ostatnią fazę, która jest ściśle związana z postacią Minamoto no Yoshitsune. 13 marca 1184 roku wraz ze swoim bratem Noriyori wyruszył, aby dokończyć to, czego nie udało się osiągnąć ich kuzynowi: ostatecznie pokonać klan Taira.
-
Bitwa pod Uji 1180
Minamoto no Yorimasa nie potrzebował szczególnego pretekstu, aby jego narastająca wrogość wobec rodu Taira przerodziła się w otwarty bunt. Na dworze znajdował się również niezadowolony książę Mochihito, drugi syn byłego cesarza Go-Shirakawy. Już dwukrotnie pominięto go przy wyborze następcy tronu. Drugi raz stało się to w roku 1180, kiedy na tron wprowadzono młodego Antoku. W ten sposób Taira no Kiyomori, przywódca rodu Taira, został dziadkiem cesarza.
-
Bitwa pod Shigisan
Konflikt między klanami Soga i Mononobe, które były spokrewnione z dynastią cesarską, miał podłoże religijne. Soga popierali buddyzm, który przybył z Korei, podczas gdy Mononobe pozostali wierni shintoizmowi i zaciekle sprzeciwiali się rozprzestrzenianiu się „obcej nauki”. Napięcie osiągnęło punkt kulminacyjny po śmierci cesarza Yomei w 587 roku.
-
Inwazja Mongołów na Japonię
Pod koniec XIII wieku Japonia stanęła w obliczu zagrożenia znacznie poważniejszego niż jakiekolwiek wewnętrzne konflikty. W 1271 roku w Chinach ustanowiła się dynastia Yuan, założona przez Kubiłaja, wnuka Czyngis-chana. Jego armia była naprawdę ogromna: dziesiątki tysięcy żołnierzy — Chińczyków, Koreańczyków, Jurczżejów, a zwłaszcza Mongołów, którzy podbili tereny od Korei po Polskę i od północnej tajgi po Egipt. Tylko jeden kraj pozostał niepodbity — Japonia.
-
Wojna Gempai
Już w VIII wieku naszej ery japońscy cesarze stopniowo utracili rzeczywistą władzę i stali się postaciami symbolicznymi, pozostając pod całkowitą kontrolą potężnego rodu Fujiwara. Klan ten, wydając swoje córki za mąż za cesarzy, faktycznie zmonopolizował zarządzanie krajem: wszystkie kluczowe stanowiska wojskowe i administracyjne zajmowali przedstawiciele Fujiwara.
-
Bunt Fudziwara no Hirotsugu
Fudziwara no Hirotsugu był synem Fudziwara no Umakai — jednego z najważniejszych dworzan okresu Nara. Do 740 roku klan Fudziwara od kilkudziesięciu lat sprawował władzę nad państwem. Jednak w latach 735–737 Japonia została dotknięta ciężką próbą: kraj ogarnęła niszczycielska epidemia ospy czarnej. Zbiegła się ona z serią nieurodzajnych lat, a choroby i głód pochłonęły życie około 40% ludności wysp japońskich. Szczególnie tragiczne skutki miały one dla arystokracji. Śmiertelność wśród dworzan przewyższyła śmiertelność wśród zwykłych ludzi. Wszyscy czterej bracia Fujiwara, którzy zajmowali najważniejsze stanowiska na dworze — Umakai, Maro, Mutimaro i Fusasaki — zmarli.
