W wyniku kampanii letniej 1542 r. klan Suwa został całkowicie pokonany. Takeda Shingen rozmieścił swoje siły zbrojne w zamku Uehara. Generał armii Takedy, Itagaki Nobukata, został następnie komendantem tego zamku.
Uehara miała stać się ważną placówką na podbitych ziemiach. Itagaki z zapałem zabrał się do odbudowy zamku, a nawet zbudował sobie rezydencję w jego murach.
Sojusznicy i podział ziem
Sojusznikiem Takedy w wojnie przeciwko klanowi Suwa był Takato Yoritsugu. Jego wkład w zwycięstwo był znaczący i zgodnie z traktatem sojuszniczym otrzymał ziemie na zachód od rzeki Miyagawa. Klan Takeda zaczął rządzić ziemiami na wschód od niej.
Podział był sprawiedliwy, ale nie zadowalał Yoritsugu. Stosunki między klanami zaczęły się pogarszać.
Poszukiwanie sojuszników i bunt
Takato Yoritsugu nie był w stanie samodzielnie stawić czoła potędze militarnej Takedy, więc zaczął szukać sojuszników. Udało mu się pozyskać Yajimę Mitsukiyo, Arugę Totomi-no-kami i Fujisawę Yoritsugu z regionu Ina. Ponadto Yoritsugu poprosił o wsparcie region Harutika.
10 września wojska Takato zaatakowały zamek Uehara. Zamek został zdobyty, a wojska Takedy zostały zmuszone do opuszczenia regionu Suwa.
Shingen zareagował szybko. Do 19 września armia Takedy przekroczyła granicę z Suwa i rozbiła obóz w pobliżu rzeki Sakai. Źródło Kohakusai-ki podaje, że awangarda armii Takedy, dowodzona przez Itagaki Nobukatę, była już w Suwa 11 września. Może to wskazywać, że Shingen, dzięki swojej rozbudowanej sieci szpiegowskiej, wiedział o zbliżającym się powstaniu i był gotowy do natychmiastowego działania.
Polityczny aspekt kampanii
Szczególnie interesująca jest polityczna strona kampanii. Rodzina Shingena wychowała syna pokonanego Suwa Yorishige, Torao. Uważano go za prawowitego spadkobiercę ziem Suwa.
W ten sposób Shingen wyruszył na kampanię w jego imieniu, legitymizując kampanię przeciwko Takato. Poinformował również byłych wasali klanu Suwa, że działa w imieniu Suwa Torao, co przyniosło efekty: byli wasale Suwa zaczęli gromadzić się w obozie Takedy.
Dołączyli do niego Moria Yorizane (Yorimasa), Suwa Mitsutaka oraz przedstawiciele klanów Tino, Yajima i Kosaka. Wuj Yorishige, Suwa Mitsutaka, postanowił przeciwstawić się Takato ze swojego zamku w Takashimie.
Takato Yoritsugu znalazł się w trudnej sytuacji, a starcie stało się nieuniknione.
Bitwa pod Ankoku-ji
25 września w pobliżu rzeki Miyagawa miała miejsce bitwa, która przeszła do historii jako bitwa pod Ankoku-ji, nazwana tak od pobliskiej świątyni.
Według niektórych źródeł Takeda Shingen dysponował zaledwie kilkoma tysiącami żołnierzy, chociaż był w stanie zwerbować nawet dwadzieścia tysięcy ludzi. Yoritsugu dowodził armią liczącą dwa tysiące żołnierzy.
Bitwa rozpoczęła się o drugiej po południu i trwała prawie cztery godziny. Oddziały Takedy naciskały na wroga i ostatecznie Takato dał sygnał do odwrotu.
Uważa się, że sam Yoritsugu omal nie zginął w bitwie, ale udało mu się uciec przez przełęcz Tsuezuki do swojego zamku w Takato. Jego armia straciła 700 zabitych żołnierzy. Zginął młodszy brat Yoritsugu, Takato Yorimune.
Yajima Mitsukiyo stracił w bitwie syna i sam stał się zbiegiem, wędrując przez długi czas jako ronin, starając się nie dać się złapać patrolom Takedy. Uważa się, że armia Takedy straciła tylko 50 ludzi. Jeśli dane są prawidłowe, to Shingen odniósł wspaniałe zwycięstwo.
Jesienna kampania
Bitwa pod Ankoku-ji nie zakończyła kampanii przeciwko Takato. Część armii Takedy ścigała wycofującego się wroga przez przełęcz Tsuezuki.
26 września wojska Komai Masataki, dowodzone przez zwiadowców (shinobi) Moria Yorizane, najechały region Ina. Spustoszyły tereny wokół zamku Fukuyo i oblegały fortecę.
Komendant zamku, Fujisawa Yoritsugu, bronił się w nadziei, że Takato Yoritsugu przyjdzie mu z pomocą. Jednak po kilku dniach oblężenia poddał się. Nie został jednak ukarany, a nawet zachował zamek Fukuyo.
Podbój regionu Ina
Inni generałowie Takedy również przekroczyli przełęcz i najechali region Ina. Wśród nich był Itagaki Nobukata, który przybył tam trzy dni po Komai.
Jego oddziały spustoszyły kilka wiosek i ruszyły w kierunku przełęczy Aruga. Itagaki szukał śladów pozostałości armii Takato i, przekonany, że opór został złamany, powrócił do prowincji Kai. Komai również opuścił region.
Wyniki kampanii
Po zwycięstwie Takedy w kampanii jesiennej region Suwa pozostał całkowicie pod jego kontrolą. Część regionu Ina również została zdobyta, ale Shingen postanowił skupić się na ziemiach, które już podbił.
Itagaki Nobukata został mianowany głównym administratorem regionu Suwa, z siedzibą w zamku Uehara.
Projekt odbudowy zamku rozpoczął się w maju 1543 roku i został ukończony w kwietniu następnego roku. Uehara kontrolowała ważne skrzyżowanie dróg, strzegła podejść do „rodzinnej” prowincji Kai i służyła jako dogodna baza wypadowa do przyszłych podbojów.
Zobacz także
-
Oblężenie zamku Hara
Powstanie Shimabara w latach 1637–1638, którego kulminacją było oblężenie zamku Hara, było ostatnim poważnym powstaniem okresu Edo i miało poważne konsekwencje polityczne.
-
Bitwa pod Tennoji
Konfrontacja między Tokugawą Ieyasu i Toyotomi Hideyori podczas „zimowej kampanii w Osace” zakończyła się podpisaniem traktatu pokojowego. 22 stycznia 1615 r., dzień po podpisaniu traktatu, Ieyasu udawał, że rozwiązuje swoją armię. W rzeczywistości oznaczało to, że siły Shimazu wycofały się do najbliższego portu. Tego samego dnia prawie cała armia Tokugawy rozpoczęła zasypywanie zewnętrznej fosy.
-
Oblężenie zamku Shuri
Królestwo Ryukyu powstało w 1429 roku na Okinawie, największej wyspie archipelagu Ryukyu (Nansei), w wyniku zjednoczenia militarnego trzech rywalizujących ze sobą królestw. W kolejnych latach kontrola państwa rozszerzyła się na wszystkie wyspy archipelagu.
-
Oblężenie zamku Fushimi
Fushimi można uznać za jeden z najbardziej „nieszczęśliwych” zamków okresu Sengoku Jidai. Pierwotny zamek został zbudowany przez Toyotomi Hideyoshi w południowo-wschodniej części Kioto w 1594 roku jako jego rezydencja w cesarskim mieście.
-
Oblężenie zamku Otsu
Oblężenie zamku Otsu było częścią kampanii Sekigahara, podczas której tak zwana Koalicja Wschodnia, dowodzona przez Tokugawę Ieyasu, walczyła przeciwko Koalicji Zachodniej, dowodzonej przez Ishidę Mitsunari. Zamek Otsu został zbudowany w 1586 roku na rozkaz Toyotomi Hideyoshi w pobliżu stolicy Kioto, na miejscu rozebranego zamku Sakamoto. Należał on do typu „zamków wodnych” — mizujō — ponieważ jedna z jego stron wychodziła na największe jezioro Japonii, Biwa, a otaczała go sieć fos wypełnionych wodą z jeziora, co sprawiało, że forteca przypominała wyspę.
-
Oblężenie zamku Shiroishi
Oblężenie zamku Shiroishi było częścią kampanii Sekigahara i miało miejsce kilka miesięcy przed decydującą bitwą pod Sekigahara. Daimyo prowincji Aizu, Uesugi Kagekatsu, stanowił poważne zagrożenie dla planów Tokugawy Ieyasu dotyczących rozbicia Koalicji Zachodniej, więc Ieyasu postanowił powstrzymać jego działania za pomocą swoich północnych wasali. W tym celu nakazał Date Masamune najechać prowincję Aizu i zdobyć zamek Shiroishi.
-
Drugie oblężenie zamku Jinju
Podczas dwóch kampanii koreańskich w XVI wieku Japończycy wielokrotnie musieli zdobywać fortece wroga i bronić zajętych lub zbudowanych fortyfikacji przed połączonymi siłami koreańskimi i chińskimi. Spośród wszystkich operacji z tamtego okresu drugie oblężenie zamku Jinju jest uważane za najciekawsze z punktu widzenia wojny oblężniczej.
-
Oblężenie zamku Takamatsu
Oblężenie zamku Takamatsu w prowincji Bitchu jest uważane za pierwsze mizuzeme, czyli „oblężenie wodne”, w historii Japonii. Do tego czasu nigdy nie stosowano tak oryginalnej taktyki.
